Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Пасьля абеду мы пачалі зьбірацца, але адцягваліся то на зэфір, то на кацянятак, то на мультфільмы і ў выніку выправіліся а палове на сёмую, а дабраліся да могілак у пачатку дзевятай, ужо ў лёгкім прыцемку. Ні хвацкіх марпехаў, ні спэцназаўцаў, як спадзяваўся Валік, мы ня ўбачылі, але вакол паласатай каравульнай будкі сапраўды шпацыраваў патруль – састарэлы вусаты грэнадзёр, у фуражцы й доўгім шэрым дажджавіку з шырокім каўняром, са штыкавой стрэльбай за сьпіной. Мы запыталіся ў яго, ці не было здарэньняў, і ён лагодна запэўніў, што сёньня ўсё спакойна. На пытаньне пра суніцы ён разьвёў рукамі – ня ведаю дзей, не цікавіўся. Мы падзякавалі яму за службу й рушылі ўглыб кладоў, узіраючыся ў траву вакол магілаў. Нам трапляліся кветкі, завялыя і штучныя, вянкі, лямпадкі, сьвечкі, цукеркі, чарачкі, але ніякіх суніцаў не было, ні буйных, ні дробных. Хутка нават Хуліё кінуў шукаць, выказаўшы здагадку, што ў змроку яна хаваецца, а ўраніцу на сьвятле зноў выглядае. Гэта называецца геліятрапізм. А яшчэ бывае геліямарфізм, дадаў Толік. Мы папляліся назад, разглядаючы надмагільлі, і ўжо амаль дайшлі да брамы, як раптам на адным з помнікаў я заўважыў знаёмыя твары. У адну сэкунду я кінуўся туды, схіліўся і ў жаху закрычаў. Брацікі падбеглі да мяне і таксама закрычалі: на надмагільлях былі высечаныя партрэты нашых таты й мамы! Конікі змоўклі, з капліцы ўзьляцела зграя крумкачоў, а грэнадзёр засьвістаў і затупаў да нас, набіваючы на хаду стрэльбу. Пераканаўшыся, што нам ніхто не пагражае, ён з палёгкай крэкнуў, высьветліў адрас і бязь лішніх размоў адправіў нас дадому на таксі.

Даведаўшыся, што мы пабывалі на могілках і ўсё бачылі, мама з татам абдымалі нас, гладзілі, суцяшалі, казалі, што жывыя й здаровыя й пражывуць яшчэ сто гадоў, і што надмагільлі стаяць на будучыню, каб нам потым ня трэба было займацца й заказваць. Як фараоны будавалі сабе піраміды, ведаеце? Але мы ім не паверылі – мы адчувалі, што гэта зусім нездарма, і цяпер усё будзе дрэнна, вельмі хутка.

– У старасьці, дзеткі, ёсьць адна запэўная перавага, – тата казаў павольна і так ціха, што мы мусілі напружана ўслухоўвацца. – У старасьці больш ня трэба нікому саступаць месца.

Голас-шолах, як паперка на ветры. Сівая галава на белай пухоўцы.

Мы асьцярожна паднялі яго з ложка і маленькімі крокамі павялі да трамваю. Кандуктар цярпліва чакаў. Пасадзілі на лаву. Тата дыхаў глыбока, няроўна і трымаў мяне за руку нягнуткай пэргамэнтнай далоньню. Пот слабасьці выступіў на ягоным жаўтлявым ілбе. Рушылі са званочкам. Падыходзілі бабулькі, інваліды, цяжарныя дзяўчыны, і тата бессаромна разглядаў іхныя мыліцы, пратэзы, жываты, ясным позіркам свабоднага чалавека.

Больш за ўсіх сьмерцю таты быў узрушаны Толік. Ён падоўгу сядзеў на матрацы, калупаючы пальцам пыл у лагчынках шыўкоў, атупела блукаў позіркам па кніжных паліцах, маўчаў, а калі зьяўляўся хтосьці з нас, хапаў за руку і адчайна ўзіраўся ў вочы. Вусны ягоныя ўздрыгвалі, бровы падымаліся жаласнай хаткай. «Уявіць не магу», – шапнуў ён нам, кіўнуўшы на двор, на дачок. Мы зразумелі: ён падумаў пра іхнае пахаваньне. Мы стаялі ля вакна і назіралі, як ягоныя бялюткія дзяўчынкі з рогатам ганяліся за сабачкамі. Сукеначкі, сандалікі, блакітныя банты. Як мы маглі яго суцешыць? Як угаворваць, як пераконваць?

Мы паспрабавалі захапіць Толіка ягонай даўняй марай, сядзібай на ўзьбярэжжы. Узяўшы калькулятар, мы доказна падлічылі, што да пяцідзесяці пяці можна пабудаваць невялікую вілу, вырасьціць ружовы сад і жыць бяз клопатаў да самага канца, яшчэ гадоў дваццаць. Ці дзесяць, ці трыццаць, тут ужо як пашанцуе, пераконвалі мы Толіка, ад спадчыннасьці залежыць; уяві – дваццаць гадоў на віле, на беразе мора! Толік быццам зацікавіўся, і нават пачаў выпытваць пра мэтры квадратныя і пра гатункі, але мы адчувалі, што гэта павярхоўна.

Празь некалькі дзён мы знайшлі Толіка ў садзе пад яблыняй. Ён выглядаў вінаватым, але адначасна радасным, нібы вызваліўся ад цяжару. На ягоным твары зыбаліся шэрыя цені лісьця, па рукаве поўз жук. Мы ня выпусьцілі ні сьлязінкі: гэта была здрада. Ягоная ўдава, станістая румяная філялягіня, нават не пажадала наблізіцца – паглядзела здалёку, сабрала дачок, сабакаў і зьехала, і мы былі зь ёй згодныя. Мы прыбралі Толіка ў ягоны ўлюбёны ільняны гарнітур і ўсунулі ў нагрудную кішэню ягоны ўлюбёны цыркуль. Завялі касэту зь Ніньзя цьюн, паставілі вазы зь вяргінямі, прычасалі. Мама сьпякла піражкі з тварагом. Мы сядзелі ўкруг на табурэтках, елі піражкі і пачуваліся атупела. Ня тое каб мы злаваліся на яго, але было прыкра. Толькі й добра, што тата не даведаецца.