Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Перад самай сьмерцю Колік зрабіўся прыбіты і нізашта не хацеў выходзіць з турмы, хоць ягоны апошні невялікі тэрмін зусім скончыўся. Мы прыйшлі за ім у астрог і сьпярша ўгаворвалі, потым паспрабавалі цягнуць, але ён моцна ўшчаперыўся за ножкі ляжанкі, умураваныя ў падлогу. Рослыя гвардзейцы ў выходных гімнасьцёрках назіралі з калідора ды пасьмейваліся, а праз пару хвілінаў, стаміўшыся чаканьнем, адштурхнулі нас і сталі ціснуць каленямі Коліку на пальцы. Яны згрэблі яго, як старую коўдру, правалаклі па лесьвіцы і выштурхнулі за браму. «Ідзі дахаты, дзед». Раней бы Колік не пацярпеў, думалі мы, ведучы яго пад рукі па цёмнай алеі, ну дый добра. Цьвілі ліпы, сьпелі сьлівы, але наш брат нічога не заўважаў. Дома ён забіўся пад пісьмовы стол і моўчкі сядзеў там, адмовіўшыся нават ад бутэрбродаў з шакалядным маслам. Ні разгаварыць, ні пакласьці яго ў ложак не атрымалася, а ўраніцу мы ўбачылі, што ён забарыкадаваўся пад сталом, пабудаваўшы сьцяну зь цёмна-сініх політэхнічных слоўнікаў. Наш Колік уявіў, што ён ізноў у турме, і мы – ягоныя вартаўнікі. Ён люта глядзеў на нас у шчыліну паміж слоўнікамі, лаяўся, пляваўся, патрабаваў на змрочным жаргоне то баланду, то сухары і пагражаў чымсьці незразумелым і жахлівым. Коленьку, Коленьку, плакалі мы, ты дома, ты сярод брацікаў, але ён толькі пагардліва шыпеў. Мы ведалі, што яму засталіся лічаныя гадзіны, і пыталіся празь сьлёзы, якую ён хоча труну, але ён толькі шаптаў: сукі, сукі. Шаптаў усё цішэй і цішэй, усё больш павольна, і мы нічога не маглі зрабіць.

Часам, каб ня страціць звычку да жывое гаворкі, я сядаў да Лены на сяньнік і пачынаў гаварыць. Але, нажаль, усе мае аповеды, і пра мараходку, і пра кругасьветныя плаваньні, і пра далёкія краіны, поўныя асалодамі і збытныя сьпелымі фруктамі, Лена слухала з абыякавасьцю. «Усё роўна гэта ўсё несапраўднае. Ці варта марнаваць запал на ўяўнае? На пустое, бессэнсоўнае паветра?» Мяне абражала гэтая горкая, няветлівая праўда, і я гарачыўся: «Нічога, вось пабачыш, хутка я ўцяку па-сапраўднаму! У рэальны сьвет! Там мяне шукаюць браты, вось толькі падаць бы вестку!» Яна глядзела адхілена, а аднойчы сказала: «Ты спазьніўся, ты ўжо не ўцячэш». Я пахаладзеў, прадчуваючы непапраўнае: «Скуль ты ведаеш?» «Нашыя целы ўжо забілі й закапалі. Я бачыла труны, іх несьлі наверх». «Даўно?» «Учора ноччу». Я войкнуў: «Пабеглі, Лена, пабеглі хутчэй!» Яна хмурылася й не хацела, але я цягнуў яе за вязаны рукаў, і яна паддалася, баючыся расьцяжак. Мы беглі па каменных лесьвіцах, уздоўж узрушаных факельных агнёў; па кедравых галерэях, уздоўж занавешаных вокнаў, падпаленых золатам знутры; па хваёвых тэрасах, уздоўж накрытых да вячэры сталоў са стройнымі кандэлябрамі; па росных ходніках, уздоўж паркавых ліхтароў з шарамі туманнага сьвету; па імшыстых могілкавых сьцежках у поўнай цемры. «Чуеш? Гэта магілы», – шаптала Лена. Я чуў: пахла прэлым лісьцем, зямлёй, елі гойдаліся й ледзь чутна шумелі, удалечыні ўскрыквалі драчы, шчоўкалі й шыпелі глушцы. Зь дзесятка сьвежых магілаў сваю я пазнаў адразу: сама маленькая, сама крывенькая, яна нясьмела тулілася да зарасьнікаў бружмелі. Адпусьціўшы вязаны рукаў, я схапіў рыдлёўку і пачаў капаць. Вядома, праграмары паленаваліся капаць глыбока, і зусім хутка лязо грукнула аб дошку. Без аніякага жалю да пазалоты я выдраў абцугамі цьвікі й выцягнуў накрыўку наверх. Маё крохкае цела пяшчотна бялела ўнізе, у простай падлеткавай матросцы і сьціплых шальварах. Як мне вярнуцца ў яго, як злучыць выгнаную манаду з плоцьцю? Я лёг на край магілы і працягнуў руку, крануў чало: безнадзейны холад, лёд. Што было рабіць? Я схапіў сябе за каўнер і, напружыўшы мускулы, ірвануў. Каўнер гучна трэснуў, распужаўшы цецерукоў, але вытрымаў. Цела аказалася па-птушынаму лёгкае, быццам анучнае, і я адным рухам падняў сябе зь ямы, паставіў на ногі й прываліў да сасны. Здранцьвелая галава глядзела па-над маім плячом на чорны гарызонт. Лена безуважна назірала. «Пойдзем шукаць тваё?» «Не». Як хочаш. Я абняў сябе, прыціснуўся шчакою да шчакі і ўціскаўся з усіх сілаў да таго часу, пакуль не адчуў спачатку цьмяную, а потым выразна нарастальную дрыготу пранікненьня.

З пошты мы з Валікам ішлі праз парк. Селі адпачыць на лаўцы. Апошні сонечны дзянёк! Вакол прыгожа. Залатое лісьце, блакітнае неба, белыя аблокі. Залаты канвэрт у Валіка ў руцэ. Валік жмурыцца насустрач сонцу. Ветрык варушыць сівы завіток з-пад бярэтцы.