Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

– А на зямлі колькі часу прайшло?

– Дык хвіліна ўсяго. Кажу ж, пашанцавала.

– Гм... Ну а далей што? Якія пляны?

– Ня ведаю. Пажыву пакуль, там відаць будзе.

Тата быў строгі да Хуліё, свайго сына ад першай жонкі. Асабліва ён не любіў ягоных каханьняў. Даведаўшыся, што Хуліё зноў закаханы, тата тым жа вечарам склікаў нас да свайго прапахлага карыцай і апэльсінамі ложа. І расказваў якую-небудзь злосную, жорсткую казку. Быццам бы жылі-былі прыкладам ну... Ну хай хлопец і дзяўчына, і ў сьветлы вясновы дзень яны ўпершыню дакрануліся вуснамі вуснаў. І кахалі яны адно аднаго так моцна, што нічога вакол не заўважалі. Плылі аблокі, зьмяняліся дні й ночы, зімы й леты, а яны ўсё глядзелі адно аднаму ў блакітныя вочы й кружыліся, кружыліся. Пацалунак за пацалункам, шчасьлівы сьмех, замілаваны шэпт… Завітала да іх аднойчы чароўная фея і зморшчылася: што за памыйніцу вы тут разьвялі? Усюды аб'едкі, агрызкі, шкарпэткі, сьлізкія талеркі, пустыя бутэлькі, мёртвыя мухі, ірваныя гумкі. Гнілыя яблыкі. І самі ляжаць у лужыне бруду, абняўшыся: тлустыя, маршчыністыя, храпуць, булькаюць...

– Тата, спыніся зараз жа! – Хуліё ўскокваў і ўцякаў на тэрасу.

Тата проста зайздросьціў яму. Зьнясілены сівы старэча: плакаў, зачыніўшыся рукой. Мы пагардлівым цугам выходзілі ад яго і самі складалі канец: зайздросная фея заблытвалася ў правадах лямпы й згарала праз электрычны ток-шок. А яны нават ня чулі. Радасна сьмяяліся, глядзелі на ўсход сонца, трымаліся за рукі, гладзілі адно аднаго па валасах, ніколі не паміралі.

Аднаго разу, калі мы з Валікам гулялі ў го, папіваючы чай, на лесьвіцы пачуўся тупат. «Гэта толькі Хуліё можа так бегчы», – заўважыў Валік. Убег Хуліё. «Братцы, ратуйце, ратуйце!» – і ён пацягнуў нас за рукавы. «Куды? Што здарылася?» Мы выйшлі за ім. «Хутчэй, хутчэй жа! Яна распадаецца!» «Хто распадаецца?» Мы шыбавалі за ім па вячэрніх вуліцах, і Хуліё бязладна расказваў пра сваё апошняе каханьне, дзяўчыну з гістарычнага факультэта. «Нам было так добра разам! Яна таксама захаплялася хіп-хопам, уяўляеце! Яна была такая прыгожая, лепш за ўсіх! Яна марыла пра кацяня! Мы гадзінамі глядзелі на зоры! Мы маглі цалавацца ўсю ноч!» «Дык што здарылася, Хулі?» Ён заплакаў. Мы йшлі ў кірунку да фартэпіяннае фабрыцы, гэта было ўжо зразумела.

«Спачатку ў яе адарваўся мезенчык!» «Што??» «Яна гладзіла мяне, і ў яе адваліўся мезенчык! Так дзіўна, без крыві, бяз болю, проста адпаў!» «Што за лухта?» «Яна сказала, што нічога страшнага! Мы так кахалі адно аднаго! Мы сустракаліся ў катакомбах фартэпіяннай фабрыкі, там столькі зацішных куточкаў! Мы кахалі адно аднаго так моцна, так па-рознаму, па дзесяць разоў на ноч! У мяне не было такое асалоды ніколі! Я вывяргаўся і ўздымаўся зноў, вывяргаўся і ўздымаўся!» «Кідай, Хулі, давай па справе».

«Потым у яе адвалілася нага!» «Што??» «Яна скакала на мне, і ў яе адвалілася нага!» «Ты што, расчляніў яе?» «Не-не, што вы, зусім не, проста яна неяк няёмка падвярнулася й адвалілася, як у лялькі! Я жахнуўся, але яна сказала, што гэта таксама ня страшна, што так часам бывае ў маладых дзяўчат, што я – ейнае першае каханьне!» Мы запалілі ліхтар і асьцярожна спускаліся ў катакомбы. «А да доктара не спрабавалі схадзіць?» «Не, яна не змагла б ісьці без нагі! Але яна сказала, што гэта й ня трэба! Што яна можа пакуль пажыць тут, ва ўлоньні нашага каханьня! О, яна была такая пяшчотная, а я быў такі нястрымны! Мы зьліваліся ў шалёным пале, як дзікія тыгры! Як гнуткія леапарды!» «А потым у яе адвалілася рука, так?» «Так, так!» Хуліё рыдаў, спатыкаўся, і Валік прытрымліваў яго за локаць. «Гэта тут!»

Мы ўвайшлі ў пакойчык, які раней быў кельляй наладчыка. На белай шаўковай коўдры, у сьвятле сьвечак, ляжала дзяўчына такой чароўнай прыгажосьці, што нагадвала абрысамі твару й постаці антычных багіняў. Толькі тулава. Мы прыязна павіталі яе, стараючыся не глядзець на даверліва адкрытыя грудзі, лілейныя, лебядзіныя. «Гэта твае браты, Хулі? Якія вы падобныя!» Голас ейны быў моцны і звонкі, сонечны, дзіўны ў гэтым земляным прыцемку. Ейныя ногі, рукі, пальцы акуратна ляжалі на варштаце і нагадвалі нейкі недарэчны вялікі канструктар. Я хацеў дакрануўся да нагі – цёплая ці не? – але падумаў, што дзяўчыне можа быць сорамна.

Што мы маглі зрабіць? Валік зьбегаў і выклікаў лекараў. Лекары зьдзіўлена паківалі галовамі, паклалі дзяўчыну на насілкі, канцавіны сабралі ў мех і зьехалі. «Бывайце! – крыкнула яна нам сонечным голасам з машыны. – Бывай, Хулі!»