Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

***

Мне ў 15ць гадоў. Раней не адчыняць.

Ну што? Ты ўжо... гэта? Не, сапраўды? Як яно??...

Мы ўзраўнавалі: чаму ён пытаўся пра патаемнае нейкага мітычнага будучага сябе, а ня нас, сваіх верных вучняў? Зрэшты, нягледзячы на інтрыгу першага запісу, далей пайшлі такія маркотныя банальнасьці, што мы хутка кінулі і раўнаваць, і смуткаваць, і гарталі ўжо па дзесяць старонак за раз.

***

Калі ты ўжо забыўся, як гэта пакутліва, дык прачытай і павер: трэба трымацца з усіх сілаў, каб не закахацца.

***

Калі табе яшчэ не 25ць, дык не чытай!

Дык што? Ты ўжо ажаніўся? Не магу ўявіць цябе ў вясельным гарнітуры!

***

Ну, дык што?

***

Такім чынам, ты ўжо абзавёўся джыпам і жыватом, самаздаволены запанелы ханжа? Хацеў бы я паглядзець на цябе, як ты пацееш у фраку ды пэнснэ на сходзе якіх-небудзь заснавальнікаў. Ад душы жадаю, каб у час прамовы твой кляпан ня вытрымаў напору газаў!

***

Добры дзень. Не ўчыняй зь дзецьмі тое, што мой бацька ўчыняў са мной. Ты ж ужо ажаніўся? Не сячы іх, не адбірай юнацкія пяшчоты, не палі вершы, ня бі па вуснах, не прымушай бясконца клянчыць і кланяцца, не высмоктвай сокі, не выплюхвай быдляцтва. Будзь здаровы.

***

Не зазірайся на выпускніцаў, май годнасьць. Май павагу да жонкі. Яна ў цябе ўжо ёсьць? Гэта ганебна, калі станісты пэнсіянэр вядзе пад руку вяртлявую студэнтку. Гэта жудасна! Яна ж на абцасах ледзь трымаецца. Ты пра гэта пашкадуеш! Яна будзе цябе падманваць з інструктарамі ў балёньневых куртках. Посьпехаў.

***

Калі будзеш паміраць, пляшывы старэча, успомні пра мяне. Я – гэта ня ты. Я жывы, а ты выгарэў. Мне цябе зусім не шкада. Бывай.

***

Калі будзеш паміраць, не забудзься падгаліць бровы, каб не выглядаць па-дурному. Бывай.

Чарада жорсткіх няўдач і паражэньняў пакінула глыбокі шнар на маёй далікатнай самасьвядомасьці, і без таго пакурчанай, і быццам прыціснула цяжкім матрацам, і быццам высмактала ўвесь мой сок. Ня маючы болей сілаў супрацьстаяць фатуму, я не падымаўся з ложку і бяздумна глядзеў тэлефільмы. Асабліва мне падабаліся гісторыі на тэму каратэ і самба: як зграбныя героі сам-адзін ці зь верным сябрам ішлі насустрач несправядлівасьцям, дужаліся, змагаліся, балянсавалі на мяжы гібелі й нязьменна перамагалі. У той жа вечар я перамог роспач і немач і прыступіўся да трэніровак. Я падцягваўся на пальцах, адціскаўся на костачках, па паўгадзіны запар стаяў на галаве, трымаў пудовую гіру на ўзроўні плячэй і рабіў расьцяжку на двух табурэтах. Адмысловую ўвагу я надаваў брушному прэсу: у паставе лежачы напружваў квадрацікі і ўціраў у іх эўкаліпт – дзеля адценьня і асьвяжэньня. Я набыў сабе прасторныя баксёрскія трусы, сінія, атлясна-пералівістыя, з двума ліловымі лямпасамі, і скрутак элястычнага бінта, каб эфэктна закруціць кулакі. Гэта будзе адкрыты, чэсны бой! Роўна апоўдні я папрасіў вартаўніка Трафіма ўдарыць у гонг. Ён, нязьменна ласкавы і прыязны, пагладзіў мяне па сьпіне і прапанаваў некалькі гонгаў на выбар: сычуаньскі, ганконскі і тайляндзкі, і я на імгненьне зьбянтэжыўся, але потым адважна абраў самы буйны, з выпуклым сьветлым саском пасярэдзіне. ДОНН – задрыжала і згусьцілася паветра, завібравалі таўшчэзныя муры Вучылішча. Я ішоў, амаль плыў у гуле гонгу да фізкультурнае залі, дзе ўладарыў Галоўны Праграмар, дзе панаваў жывёльны культ мускулаў. Было брудна, душна, наплёвана, патыхала сырым мясам і мускусам, і сьвежы міртавы струменьчык, які цягнуўся за мною, амаль адчуваўся, амаль сьвяціўся. Бамбізы-праграмары прагульваліся ўкруг рысталішча, палёпваючы сябе па літым дэльтам, перасмыкваючы цягліцамі грудзей, падражніваючы адзін аднаго рыкам і хрыплай лаянкай. Убачыўшы мяне, яны люта ашчэрыліся: адны пачалі круціць мажнымі лапамі, быццам скручваючы мяне ў бараноў рог, а іншыя высоўвалі сінюшныя языкі і закачвалі вочы, малюючы мой хуткі лёс. Высока падняўшы галаву, я ўскочыў на рынг і абвёў вачыма натоўп. Бурболіла піва, узьляталі банкноты і блянкі ставак, разяўленыя раты гарлапанілі й рагаталі, і адна толькі Лена глядзела шэрымі вачыма і заўзела за мяне, але я ведаў: зусім ня праз сымпатыю, а каб выказаць абыякавасьць. Тым часам журы, пагардзіўшы жэрабем, выставіла супраць мяне сама зачахлага, сама бездапаможнага кодэра, але нават гэтая бледная нікчэмнасьць, што з гігіканьнем падымалася на дашчаны памост, выглядала ў параўнаньні са мною Мядзьведзь-гарой. Толькі раунд, паўтараў я сабе, адзін раунд, пратрымацца раунд – нават гэта будзе тытанічнай перамогай для мяне і катастрофай для іх. Каб раззлавацца, разьюшыцца і набыць лютасьць бэрсэрка, я балюча ўкусіў сябе за мезенец і пагрозьліва закрычаў: сьцеражыся! У адказ ён паўторна гігікнуў і наблізіў да мяне велізарны палец з абкусаным пазногцем, складзены для пстрычкі. Я падскочыў, гнутка выварочваючыся на ляту і рыхтуючыся да кідку кобры, але позна: шырокі пазногаць ужо нагнаў мяне і пругка нападдаў, ды так моцна, што я паляцеў спачатку кулём, а потым наўпрост дагары нагамі – і даволі далёка – і прызямліўся на гурбу рознакаляровага рызьзя дзесьці ў куце буфэту. І бамбізы, і публіка адразу ж забыліся на мяне і заняліся сваімі справамі – хто ваксаваў пантофлі, хто распальваў люльку, хто абналічваў чэкі; Лена глядзелася ў люстэрка й фарбавала вусны, то выпінаючы іх, то падгінаючы й расьціраючы адно аб адно, каб разраўнаваць памаду.