Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Мы з брацікамі вельмі доўга былі маленькія, але пакрысе ўсё ж уздужалі й сталі зусім дарослыя; аднак наш тата нічога й ведаць не хацеў і па-ранейшаму імкнуўся распавядаць нам казкі. Хоць спалі мы цяпер у розных пакоях, адгароджваліся ад яго жонкамі, немаўлятамі, крэдытамі, зімовай рыбалкай, замыкаліся на замкі, але ён час ад часу ўсё ж прымудраўся засьпець нас разам і расказаць казку. І чым болей ён старэў, тым бессэнсоўнейшыя рабіліся ягоныя гісторыі.

– Паслухайце, дзеткі. Жыў на сьвеце калісьці падаўней адзін добры чалавек, па прафэсіі аналітык. Усім ён быў добры, і галянтны, і далікатны, і тварам прыгожы, але была ў яго маленькая слабасьць, кшталту нэўрозу – панічна баяўся здацца пошлым. Праз гэтую боязь правёў ён паўжыцьця ў ненатуральнасьці і натужнасьці, намагаючыся ўсё рабіць вытанчана і дасканала – і за зьнешнім выглядам сачыў, і гаворку шліфаваў, і густ разьвіваў – і затаміўся страшна. І вось аднойчы ў суботу, за ранішняй яечняй, яго быццам электрычным токам ударыла: чаго гэта я, га? Што за глупства? Што за дзяцінства? І пастанавіў ён тут жа, не сыходзячы зь месца, зацьвердзіцца і стаць самым пошлым чалавекам на сьвеце. Сказана – зроблена. Купіў ён у той жа дзень чорны гарнітур з бляскам, вастраносыя туфлі, лакавую скураную сумачку, адгадаваў вусы і пазногаць на мезенцы, і пайшоў па вуліцах. Аналітыку ён хутка кінуў і падаўся ў адстаўныя вайскоўцы, а па вечарох завучваў Ільфа, Пятрова ды Гайдая, каб цытаваць. Хаду ж адмыслова рэпетаваў перад люстэркам – стараўся выгнуць ногі колам, як у жакея. Неўзабаве аднак усяго гэтага яму падалося мала, і ён надумаўся завесьці адпаведную кабету. Доўга шукаў ці не, але ж такі знайшоў, і якую! Гадоў пад пяцьдзесят, таксама з былых, мажная, загадчыца, фарбаваная-перафарбаваная, з залатым крыжыкам, завітая і на абцасах. Яна адчувала такую ж хваравітую цягу да пошласьці, і яны адразу пакахаліся. Ён прыходзіў да яе зь лікёрам і тортам, а яна чакала ў капелюшы з вэлюмам і панчохах ў сетачку; потым вячэра пры сьвечках, ток-шоу, караоке, гарэлачка, таксоўка, рэстарацыя, ікорка, танга і камасутра. А па раніцах яны ляжалі ў ложку, елі эклеры, выціралі пальцы аб прасьціны і раіліся: што болей пошлае – Кент шасьцёрка ці Ява Плятынум? Брус Лі ці Брус Лябрус? Баярскі ці Бродзкі? Куінз ці Дорз? Шышкін ці Босх? Але доўга так, вядома, цягнуцца не магло, паціху пачаў аналітык сумаваць і задумвацца: што болей пошла – жыцьцё ці сьмерць? Быцьцё ці нябыт? Іманэнтнае ці трансцэндэнтнае?..

У такіх месцах нават мне рабілася млосна – я перарываў тату, хлусіў, што пара на працу і ўцякаў, пакідаючы яго аднаго. Мне нашмат болей падабалася цішыня: абыходзіць хату вакол, асьцярожна рассоўваючы травы, непрыкметна заглядваць у вакно і назіраць, як ён жуе цукерку, нячутна сёрбае гарбату, складае й разгладжвае фанцік.

Мой брат Колік апавядаў, што аднойчы патрапіў у камэру да надзвычай задуменнага чалавека. Калі звычайныя задумлівыя людзі ніколі не адмовяцца ад гутаркі і будуць старанна слухаць вас хоць тры гадзіны запар, дык той сукамэрнік быў не такі: не зьвяртаючы ні на што ніякай увагі й нават не пазнаёміўшыся з Колікам, ён дні напралёт ляжаў з заплюшчанымі вачыма, але ня спаў, а пра штосьці ўзмоцнена разважаў – гэта было відаць па зрушэньням ягоных броваў і маршчынаў на лобе. Уначы ён, здаецца, ненадоўга заснуў, але пад раніцу чхнуў, пачухаўся і неяк дзівосна засоп. Ня вытрымаўшы, Колік устаў і патрос яго за плячо, і трос, пакуль чалавек не расплюшчыў вочы. «Чаго табе?» «Ты мне спаць замінаеш. Пагаворым?» Чалавеку відавочна не хацелася размаўляць, але ён зь ветлівасьці сеў, праціраючы вочы. «Больш за ўсё на сьвеце я люблю думаць. Толькі гэтым і займаюся, ага. Няма лепшага задавальненьня! Часам зусім выпадаю – дык ты мяне штурхай, калі перашкаджаю, гэта нармальна». Чалавек расказаў, што яго пасадзілі ўжо даўно, пасьля таго, як ён распавёў усім пра свае думкі. «Быццам мне ёсьць нейкая розьніца, дзе думаць! Ідыёты». Ня ў сілах утрымацца, ён ізноў лёг і закрыў вочы. Часам ён усьміхаўся, варочаўся, крактаў, прыцмокваў, а апоўдні да таго задумаўся, што пачаў гігікаць і нават лёгенька падскокваць ўсім целам. Колік ізноў стаў трэсьці яго і запатрабаваў падзяліцца думкамі. Але чалавек зірнуў на яго і засьмяяўся: «Не ўжо! Досыць мне і тога разу. Столькі крыкаў і мітусьні. Больш я нікому не даверуся». Колік спачатку абурыўся, але потым ачахнуў – не забіваць жа чалавека праз такую драбязу. Затое за ім было пацешна назіраць: як ён, паглыбляючыся ў роздумы, грымасьнічае, то кусаючы вусны, то аблізваючыся, а то й стогнучы з асалоды.