Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Лясамі Мэсапатаміі, стэпамі Ўсурыі – за наступны дзень мы да таго стаміліся, што занядбалі магчымасьць дажджу і спыніліся нанач ля краю рамонкавага поля. «Рамонкавая гарбата павышае тонус і патэнцыйную энэргію. Заварым гарбаты, Ролю?» – ён ужо забыўся пра сваю ўчорашнюю казку. «Стой! Не чапай іх! Рамонкі – гэта небясьпечныя, сьмяротныя кветкі». Хуліё прысеў са страху. Рамонкі нядобра калыхаліся, барвовыя ў сьвятле вогнішча. «Так-так, Хулі! Вось паслухай, што я табе раскажу, раз ужо мая чарга: жыў-быў рамонак. Вырас ён на лужку ля сьметніка, на сонейку, прыгожы, высокі. Яму б жыцьцю радавацца, ды толькі ня мог ён – бо дрэнныя пахі заміналі. То тухлым гарбузом павее, то гнілымі яблыкамі, то скіслай капустай. А сысьці нельга нікуды. І наракаў рамонак – за што яму, харошаму, пакараньне гэткае крыўднае? Пачаў жывёлінам зайздросьціць, якія на лапах бегаць могуць і спаць, дзе ўздумаецца. Асабліва яму кацяня падабалася, што ў тутэйшага бамжа жыло – чорненькае, зь белымі вусамі ды блакітнымі вачыма. Гуляла з сухімі сьцяблінкамі, высочвала жукоў, вылізвала лапкі. І ўзмаліўся аднойчы рамонак з усіх сілаў: хачу, хачу кацянём быць! А расьліны – яны дваістую існасьць маюць: кветкі ў неба глядзяць, а карані падземным агнём сілкуюцца. Паляцела малітва і ўверх, і ўніз. Творца пачуў і толькі плячыма паціснуў – дурань. Затое д'ябла падступны – тут як тут! Кажа рамонку: хочаш з кацянём памяняцца? Хачу, хачу! Бліснуў вокам, пстрыкнуў пальцам – хоп! Трымай асалоду! І зьнік. Памяняў. Ды толькі падмануў трошкі – стаў рамонак не кацянём, а адразу дарослай пацёганай коткай. І зьведала яна, Хулі, ох зьведала... І ботамі была бітая, і з голаду памірала, і дзетак ейных два разы на год бомж тапіў, і хвост дзеці падпалілі, і... ня буду працягваць», – я змоўк, зглынаючы сьлязу. «Кепская гісторыя, Ролю. Ну а што рамонкавая гарбата? Чаму яе піць нельга?» «А таму што ў адным з рамонкаў – тое кацяня, Хулі, гвалтоўна зачараванае ды зьнерухомленае. Яно ўжо даўно там у тыгру лютую ператварылася. Кранеш – і адразу руку адгрызе».

Падняўшыся на апошні перацяг, мы апынуліся амаль ля мэты, у некалькіх гадзінах шляху. Гастраном праглядаўся наперадзе, чорным велічам у вячэрнім паветры. Мы рассудзілі заначаваць тут, у гроце, пад абаронай шырокай скалы. Шурпатая, з карычневымі прожылкамі. Вецер сьвішча зьверху, але нам цяпло пад ваўнянымі пледамі. Гарачыя тэрмасы. «Расказвай, Хулі». «Ну, слухай...

Жыла-была ў адной прынцэсы котка. Любіла яе прынцэса, душы ня чула! Пячонкай гусінай прама з рук карміла, лапкі ў ружовай вадзе абмывала, у ложак з сабою брала, залатым грабянцом расчэсвала. Ды толькі не было шчасьця ў коткавай душы – бо шмат крыўдаў ёй даводзілася цярпець. Калі кароль употай ад прынцэсы нагой пад рэбры пхне – дык гэта яшчэ нічога, кароль ёсьць кароль. Але калі кухарка мокрым ручніком уздоўж сьпіны сьцепане, ці конюх ботам сьмярдзючым на лапу наступіць, ці прышчавы паж за хвост адцягае, ці блазан пярчоную сасіску падкладзе – аніякае не было моцы ў коткі гэткія зьнявагі трываць! І надумалася котка ў чалавека ператварыцца, а лепш за ўсё ў дзяўчынку, каб усе песьцілі, у стужкі ды банцікі прыбіралі і ніхто ніколі ня крыўдзіў. Выйшла яна аднойчы ноччу на балькон, вушы-вусы да Месяца зьвярнула ды просіць: дапамажы мне, брацік-Месяц, хачу дзяўчынкай зрабіцца! Павярнуўся да яе Месяц: прывітаньне, коцейка, мілая сястрычка! Якраз поўня, мая ўлада – дапамагу табе. Ці ёсьць дзяўчынка, якая любіць цябе? Ідзі, зазірні ёй у вочы да самага дна – і перамяняесься зь ёю целамі. Спалохалася котка: ёсьць такая дзяўчынка, прынцэса яна, любіць мяне. Але ж не падлюга я! А месяц сьмяецца ў адказ: якая ты дурненькая, котка. Ідзі, ідзі. Павольна пайшла котка з балькона, цяжка. Села ў тузе да прынцэсы на пухоўку. То падыме галаву, то апусьціць. Дрыжыць, дыхае няроўна, хвастом торгае. Але да раніцы, пакуль Месяц яшчэ на небе відаць было, адважылася, мяўкнула гучна. Прачнулася прынцэса, усьміхаецца – а котка глядзіць ёй у вочы, да самага дна. Пачуўся тут у паветры звон, быццам тонкая струна парвалася – і ператварылася котка ў прынцэсу! У тую ж раніцу кухарку – у бардэль, конюха – на руднікі, пажа – на вайну, блазна – у ваўчыную яму, прынцэсу... Прынцэсу у добрыя рукі, з вачэй далей. І пачалося у коткі новае жыцьцё – шчасьлівае ды бясхмарнае... Ролю, ты дзе? Ролю!»

Але я быў ужо далёка. Хмыз схаваў уцёкі. Ляцеў: далей, далей, на ўсход, да ўсходу! Бывай, Хулі.