Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

«Ролю, ты варты спачуваньня ў сваёй няздольнасьці зразумець!» – сказаў ён мне у канцы, сыходзячы ў свой пакой. Ён хіснуўся ў пале каханьня і ўчапіўся ў вушак. «Раскласьці табе, Хулі?» «Сыдзі».

Ноччу ён прыходзіць да мяне і садзіцца ў нагах, панурыўшы галаву.

Я: Кінь, брат. Вось паслухай – я гэта прачытаў у старцаў – калі ты сумуеш, дык лепшы сродак лячэньня – гэта ўявіць, што твая туга ня ёсьць вынікам тваіх пачуцьцёў і пакутаў, а ёсьць насланьнём. Нябачныя цёмныя існасьці віруцца вакол цябе, выклікаюць у табе смутак і старанна ўзгадоўваць яго, каб потым харчавацца выпарэньнямі атручанай душы. Гані, гані іх, Хулі! Кыш, падлы! Прэч! І адразу лягчэй становіцца – пэўна табе кажу.

Хуліё: Але ў такім выпадку лягічна выказаць здагадку, што калі табе добра й весела – гэта ня меншае насланьнё. Так-так, сьветлыя існасьці спакваля закладваюць у цябе мушыная лічынкі радасьці, гадуюць – і прагна імі насычаюцца. Глядзі, як палаюць іхныя сквапныя вочы! Кыш, кыш, паразыты!

* перапалоханы шолах крылаў, карканьне, крактаньне *

«І вось аднойчы ты разумееш: ўсё, што прымаў раней за крыўду, за глупства, за неразуменьне – усё гэта праўда, а ты быў няправы. І што ты быў дрэнны, і ёсьць дрэнны – і калі, калі ўжо ты зробісься добры?»

«Людзі, што вечна пакутуюць, не такія ўжо й дурні, якімі здаюцца на павярхоўны погляд. Хіба боль – ня лепшы спосаб адчуваць пульс і жар жыцьця?» Так разважаў я, спускаючыся па лесьвіцы.

На кожнай лесьвічнай пляцоўцы я зварочваў у калідорчык з кватэрамі і ў пошуках незамкнёных дзьвярэй націскаў усе ручкі адна за адной. Ня тое каб мяне пацягнула красьці, не, зусім не; я шукаў толькі шчырасьці й адкрытасьці. Мне здавалася, што вось, я зараз увайду, і мяне абнімуць, і назавуць братам, і будуць глядзець сур'ёзнымі сінімі поглядамі. І будзе ўрачыстая прысяга, кшталту клятвы на вернасьць айчыне, урачыстая да сьлёз на вачох.

Адкрытыя дзьверы трапіліся мне ці то на дзевятым, ці то на восьмым паверсе, але за імі мяне чакала нешта іншае: зэдлік з падушачкай на сядзеньні ды рэпрадукцыя Пэруджына з пакланеньнем вешчуноў. На рыпеньне завесаў з глыбіні кватэры адгукнуўся старэчы голас: «Унучак? Унучак?» Я ўявіў, як зараз будзе – зьдзіўленьне, тлумачэньне, бясконца доўгае знаёмства – і ціхенька прычыніў дзьверы. Не, гэта было ня тое, што я шукаў.

Чым ніжэй я спускаўся, тым больш траплялася мне незамкнёных дзьвярэй. За аднымі стаяў густы капусны пар, за другімі школьнікі вучыліся катацца на роліках, за трэцімі аголеная мокрая жанчына шлёпала з ваннай па забыты ручнік. Некаторыя дзьверы застылі прыадчыненыя, пахла смажанай рыбай, крэпкім адэкалёнам, коткі церліся бакамі аб вушакі, студэнты перапісвалі канспэкты. Я не разумеў, што шукаю, але мэтадычна марудзіў ля кожнага парога, дакранаючыся да карычневых і чорных абіўкаў, да залацістых цьвічкоў, зьлічваючы нумары і шрыфты, параўноўваючы гузікі званкоў.

На першым паверсе ўсе дзьверы вагаліся ў разнасьцежанасьці, варушымыя парывістымі скразьнякамі. Я ішоў як у сьне, зазіраючы ў цёплыя праёмы, паглядаючы на пышныя футры на вешалках, на ваўняныя шалікі, на ўзорыстыя рукавіцы. Апошнія дзьверы, за рогам ля лесьвіцы, разьмяшчаліся бокам да мяне, і я ня мог бачыць, што ўнутры. Як у сьне, я набліжаўся, крок, другі, трэці, і вось мне адкрылася: нізкае крываногае крэсла, сьпіной да ўваходу, а ў ім – плечы ў белым гарнітуры, стрыжаная патыліца, валасы па сьпіралі вакол цэнтра. Белы Паляўнік! Я зьнямеў. Дзявочыя ногі былі відаць па-за крэслам, нафарбаваныя пальцы й калені ўпіраліся ў падлогу, рытмічна ўздрыгвала пасма. «Хто ж ставіць крэслы ў вітальні сьпіной?» – стукнула пустая думка. Узмаліўшыся, я адступіў на дыбачках, прадрабязіў па шэрай кафлі, рынуўся праз чатыры прыступкі ўверх, ратаваць пажытак.

Калі мы прыступілі да вячэрняга рагу, Хуліё паскардзіўся, што яго няспынна мучыць пачуцьцё незавершанасьці: колькі б часу ён ні бавіў побач са сваёй каханай і як бы ён яго ні бавіў, кожнага разу потым здаецца, што ня ўсё сказаў, ня ўсё зрабіў, што за мітусьнёй і валтузьнёй так і не дасягнуў чагосьці сама галоўнага.

– Я спрабаваў шмат разоў, і так, і гэтак, але заўсёды ў выніку адно, – Хуліё горка ўздыхнуў. – А ты, Толік? Ты, жанаты на адной жанчыне шмат гадоў, узгадаваўшы зь ёю дзьвюх дачок, ці адчуваеш ты завершанасьць і задавальненьне ў каханьні?