Вячаслаў Адамчык - Голас крыві брата твайго

Блізка ужо, у Дварчанах, у белай з блакітнымі купаламі царкве ўдарыў, закалыхаўся і паплыў мілагучны звон. Фурман, азіраючыся на Міцю з Камашылам і зняўшы пад’етую моллю суконную кепку, перахрысціўся.

— Во па Данільчыку ўжо ў царкве звоняць,— з’едліва ўсміхнуўся Камашыла.

— Усе не вечныя на зямлі, усе памром,— фурман нацягнуў на чорную з белай, ажно сіняватай плешынай голаў старую суконную кепку.

— Святыя памруць, а я, грэшны, пажыву,— Камашыла адным адплюшчаным вокам зіркнуў на Міцю.— Не думай, Корсак, пра грахі і смерць, а то і праўда — згінеш.

Дачуўшыся пра бацькаву смерць, Міця схаладзеў, пачарсцвеў і апаў душою. I пасівеў. Але спярша не паверыў і нават сумеўся, калі, стоячы ва ўмывальніку перад люстэркам і ўзіраючыся ў схуднела-востры твар, у вялікія сінія вочы з жаўтлявымі кругамі ад недасыпання, на сваёй караткаватай польцы ўбачыў, як калючай халоднай іскрай пырснуў серабрысты валасок. Міця прыгледзеўся лепш і згледзеў яшчэ адзін...

Потым ужо, забаўляючыся, цярэбячы ў яго валасах чуткімі пальцамі, здзівілася Чэся:

— Міцек, божа мілы, ты сівы!

— Ведаю, Чэся.

— I даўно ты пачаў сівець?

— Першы раз убачыў учора.

У яе шарых вачах, што адбівалі серабрысты праём акна, застыла на міг утрапёнасць. Махнуўшы вейкамі, яна сагнала яе і, ужо горка ўсміхаючыся, абедзвюма рукамі кінула яму на грудзі доўгія, адгадаваныя для косаў валасы.

— Прыгледзься,— сказала, глыбока ўздыхнуўшы.

— Я нічога не бачу.

— Не бачыш? — яна высмыкнула сіваватую пасму са сваіх залаціста-рыжаватых, густых валасоў.— А цяпер?..

— А цяпер бачу,— ён правёў пальцамі па гэтай казытліва-слізкай і цёплай пасме.— Калі гэта ў цябе?

— На тым тыдні, як маму з Анцяй спалілі,— у куточках яе вачэй набрынялі і дрыготка засвяціліся слёзы.

Міця пацалаваў у шорстка-казытлівыя вейкі, учуў салёны і прыемна-знаёмы з дзяцінства смак набеглых гарачых слёз, з забытай ужо сваёй крыўды і плачу.

Яна ўздыхнула, абвіла яго цёпла-мяккімі рукамі і пачала цалаваць яго сама: у твар, у губы, у шыю...

Ужо потым пасля шчырай і страснай адданасці яму, нейкая раптам прыціхлая, з ружаватай сарамлівасцю на шчоках, яна глыбока і затоена глядзела ўгору і, не вымаючы з-пад яго галавы цёпла-шаўкавістай рукі, запускала ў шорсткі ёжык яго валасоў свае пальцы, падчэсвала іх з патыліцы на макаўку і, не паварочваючыся на яго, гаварыла:

— Вось і мы пасівелі з табою, Міцек. Вось і нам прышла пара паміраць...

— Што ты кажаш, Чэся.

— Так, Міцек, кажу. А перад табою хачу нават прысягнуць, даць зарок,— яна дастала з-пад галавы ў яго руку і дакранулася пальцамі да яго губ, каб, пэўна, маўчаў.

— Калі астануся жыць, а цябе не будзе, я не выйду ні за кога замуж. Ніколі, да астатніх сваіх дзён.

Міцева сэрца трывожна здрыганулася і замерла.

— Што ты, Чэся? — ён злавіў яе за руку, учуўшы, як часта б’ецца яе пульс.

— Хачу, каб ты, калі астанешся жыць, помніў мяне.

— Чэся, чаму я не буду помніць? I чаму нехта з нас павінен згінуць?

— Не ведаю, але я хачу, каб мы так пакляліся,— яна павярнулася да яго, абхапіла рукамі за голаў і гарачым дыханнем зашаптала ў твар.— Я хачу, каб ты помніў толькі мяне і... не браў нікога замуж. Ці мужчыны не могуць гэта зрабіць?

— Могуць, Чэся! Могуць...— ён задыхнуўся ад пацалунка.

Яна парывіста абняла яго і, сашчаміўшы рукі на шыі, не адпусціла.

Шчасце было кароткае, як зіхатлівы бляск кроплі дажджу ці імжы на шыбе акна.

Яны ведалі таксама, што шчасце не натоліш, але не расчэплівалі рук, не выпускалі адно аднаго з абдымкаў. Яны лашчыліся, як малыя дзеці, і цалавалі адно аднаго з галавы да пят і з ног да галавы. I зноў танулі ў вачах, і зноў парывіста ўздыхалі, захлыналіся, і балюча-салодка енчылі, і стагналі ад страсці. Потым зноў ціха стомлена і шчасліва жылі яшчэ нядаўнім, не забытым адчуваннем блізкасці...

Яны ведалі, што пры расстанні будуць нясцерпна і моцна жадаць адно аднаго. I гэтая прага блізкасці будзе млець у душы і пакутна таміць душу...

Ён губамі лавіў шурпата-салодкія саскі яе белых, туга налітых грудзей, а яна шчасліва-балюча падкусвала за мочку яго вуха.

Да жыцця, да рэальнасці, да блізкага і страшнага свету, што пачынаўся тут, адразу за акном, за белымі падсіненымі фіранкамі, іх вярнуў асцярожны, але ўладны стук у дзверы.

Міця асцярожна, не адкідваючы завешаных фіранкаў, праз шчылінку між іх зіркнуў на двор — каля белага, атынкованага, як і сам дом, калідорчыка, угнуўшы ў пляскатай кепачцы голаў, цярпліва стаяў Імполь і, падымаючы дзюбок хусткі, сюды на акно лупаватым вокам зіркала Хрысця.