Вячаслаў Адамчык: Пах летнiх траў

Кожным годам, цёплым летам, калi пачынаюць касiць, я еду дадому.

Спачатку адчуваеш трапяткi сыраваты холад на душы, калi яшчэ раненька, калi яшчэ толькi прагрукоча першы трамвай, iдзеш на блiзкi прыпынак, пустою вулiцаю, не падмеценым яшчэ тратуарам i з нейкай нецярплiвасцю думаеш, што недзе сёння пасля поўдня, калi сонца спадзе на вечар, калi ўсё неяк раптам прыцiхне, чакаючы жывое расы i вiльготнае ночы, — будзеш дома.

Будзе вёска, шэрыя стрэхi, вузкая сцежка ад гумна да хаты праз картоплю, што, пэўна, недзе цвiце сумна прывялым цветам. Будзе гладкi камень каля парога. Скрып дзвярэй. Пах роднае хаты, нiзкая столь, пабеленыя сцены, завешаныя накрухмаленымi фiранкамi вокны — i надта малыя — гэта спачатку, пакуль разгледзiшся. А потым ужо порсткае цёплае сена — яно пахне горкiм чэмерам — у хлевушку на палатках, цяжкiя i сонныя ўздыхi каровы, нечы добры голас у цемнаце на вулiцы, ясная шчылiнка ў сцяне i дзiўнае адчуванне, што ты нiдзе не быў, што жыў дома, што гэтае самае было ўчора, пазаўчора, год назад, два i болей…

А тут яшчэ горад у халаднаватай ранiцы, шчэбет раннiх вераб'ёў на таполях, нiзка ляцiць галка праз вулiцу; на трамвайным прыпынку двое рабочых у запэцканых мазутам камбiнезонах, з полуднём у руках, закручаным у газету.

А потым бiтком набiты трамвай — нi стаць, нi павярнуцца, цiхi ранiшнi гоман, цiхi грукат колаў на стыках рэек. Вiдаць залiты чырванню дом узышло сонца. Нарэшце аўтобусны вакзал: каля ног у людзей чамаданы, клункi, таўкатня каля кас — i нарэшце аўтобус, вольнае месца каля акна, здаровыя скразнякi, трапечацца фiранка, i ў жанчыны, што сядзiць наперадзе, па белай шыi цячэ рэдкая пасма непрыбраных валасоў.

Кончыцца горад, пераплеценыя правады над вулiцай, мiльгатня сiнiх аўтобусаў, пойдуць нiзкiя запыленыя хаткi з вiшняком, з бэзам, з жоўтымi кветкамi ў гародчыках, i пабяжыць зялёная канава, прашумiць адзiнокая старая бярэзiна звiслым тонкiм веццем, i аўтобус мiне апошнi, зводдаль шашы, недабудаваны дом з белых сiнявата-чыстых, нiбы грудкi цукру, блокаў, з цёмнымi глыбокiмi праёмамi вокнаў. Раптам адкрыецца неба. Пойдзе поле, прастор, кавалак, як кiнуць вокам, запалавелага жыта. Вышкi, нiбы людзi, шырока i крэпка расставiўшы ногi, трымаюць цяжкiя правiслыя правады.

Першая вёска пры шашы: у нечым гародчыку поўна чырвонага маку, дзецi бягуць да аўтобуса, босыя, выцвiлi валасы на галовах — вясну i лета на сонцы без шапак; а потым шаша спадае ў лагчынку, на абочыне зашугаюць вербы ўперамежку з алешынамi. Пойдзе брук, зашуршаць колы па гладкiх каменнях, будзе мякка падтрасаць i кiдаць. I недзе з вербаў па-ястрабiнаму пырхне зязюлька i паляцiць некуды над папарамi, не ўзмахваючы крыламi. Невядома чаму ўспомнiцца даўняя прыкмета, што зязюлька падавiлася коласам i не кукуе, а значыць — пара жаць. Успомнiцца, што казала мацi: зязюлька пасля пятра перарабляецца ў ястраба i ўжо дзярэ птушак.

Аўтобус страсяне — абарвуцца думкi. I будзеш зноў глядзець у акно, будуць мiльгаць белыя слупкi — адзiн за адным — каля мосцiка, i здалёк на грудку будзе вiдаць лубiн — увесь у цвеце, ясна-жоўты, як сонца, i раптам ён запахне густым цяплом, лёгкаю пясчанаю зямлёю. I нехта, аж прыпаднiмаючыся, скажа: «Ой, як хораша!» Пойдуць далёкiя панурыя лясы. Недзе пад Негарэлым будуць iсцi па ягады кабеты ў белых хустках, будуць недзе касiць пры рэчцы за алешнiкам мужчыны без шапак, у кашулях, махаючы адзiн за адным косамi.

Потым будзе прыпынак у Стоўбцах, пасажыры наперабой пачнуць купляць чарнiцы. У Стоўбцах сядзе нейкi хлопец на першае сядзенне каля кабiны i пачне ўсё гаварыць нейкай жанчыне пра Данбас, што ён там зарабляе аж па тры сотнi i нашто сядзець дома. I будзе паглядаць на дзяўчыну, на круглыя загарэлыя каленi пад кароткаю тугою спаднiчкаю.

А потым пойдзе пясчаная дарога, пыл i маладыя хвойнiкi. Пакажацца Мiр — чырвана-шэры замак за лiпамi, брукаваны пляц каля спаленага касцёла без вежы, бярэзiнка на муры, i будзе зноў прыпынак: будуць курыць мужчыны ў скверыку, i нехта будзе садзiць дзiця за кусцiкам. Будзе яшчэ гарачыня ў Карэлiчах. Нехта астанецца, забядуюць жанчыны, што чалавеку можа спешна трэба i прыйдзецца яшчэ раз трацiцца на дарогу.

А табе будзе не цярпецца — скарэй бы дадому. А аўтобус будзе яшчэ доўга i не раз стаяць на прыпынках. I толькi, калi мiнецца Наваградак, калi за вёскамi, за жытнiмi палямi паўстануць Кашалёўскiя лясы — сырыя, цёмныя, як вечнасць, адчуеш, што ты дома. Пабяжыць шаша, густа абсаджаная паабапал бярэзiнамi, у якiх пад шнур абрэзаная i пабеленая кара, а потым замiльгаюць арабiны з жоўта-чырванаватымi чачоткамi, i ўспомнiцца, як яны чырванеюць да самай восенi: ужо ападзе лiсце, ужо шарэе белы марозiк па траве ў канавах, а на арабiнах яшчэ чырванеюць чачоткi — сумная памятка аб цяпле i леце. Прыгадаецца, як некалi малы назбiраеш iх цэлы кошык, закiнеш на гарышча на ўсю зiму на лякарства, а зiмою яны сухiя i горка-салодкiя, ясi i не крывiшся.