Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Джавані кажа, што ім не варта губляць ані хвіліны і трэба неадкладна пажаніцца. Тут непадалёк ягоны дом, дзе можна застацца сам-насам і згуляць вяселле.

Грынкевіч нахіліўся да Ірыны і пацалаваў яе ў плячо. Потым лёг побач і моўчкі абняў яе.

— Ты не будзеш распранацца? — запыталася яна, і дзявочыя пальцы яшчаркамі праслізнулі яму пад швэдар.

Сёння яму не хацелася перажываць тое, што было ў іх звычайна. Ён не хацеў спяшацца, ён хацеў рассмакаваць яе, нарэшце вывучыць. Сыграць цэлы канцэрт замест капрыса, быццам той уяўны скрыпач-маньяк. Але яна сама прыспешвала, зацягвала яго, як човен у бермудскі трохкутнік.

№ 7: Дуэціна «La ci darem la mano...».

— І рукі ў цябе таксама ад дзеда-хірурга?

Яна ўзяла ягоную далонь і правяла ёю па сваім

твары. Ён адчуў вільгаць вуснаў на сваіх пальцах. У цемры дотыкі казал і болей за словы.

— Можна сказаць і так. Я ўвогуле ў матчыну радзіну ўдаўся. Па бацьку ў нас усе гонкія бландыны. Як мой брат.

— Бракавала яшчэ, каб ты быў бландынам! — смеючыся ўскрыкнула Ірына.

— Але ж да смуглявага мача мне яшчэ далей.

Ірына намацала ў цемры выключальнік. Сла-

бае святло начніка зрабіла ейную скуру і валасы залатымі. Яна раптам асядлала яго і паглядзела з вышыні, як ільвіца на здабычу. Ён правёў далонямі па ейных грудзях, па жываце, па сцёгнах, але не дзеля таго, каб распачаць новую мілосную гульню. Ён зноў пачуваўся тым скрыпачом-маньякам, які ўсё ж выкраў з музея дарагі інструмент, але не можа граць на ім на публіцы. Ірына нарадзілася, каб быць жанчынай ва ўсіх праявах. Яна нарадзілася, каб насіць жаноцкую вопратку, каб граць на сцэне прыгожых гераінь, атрымліваць асалоду ад мілаванняў і нараджаць дзяцей.

— Памятаю, ты на першай спеўцы была такой сур'ёзнай і правільнай дзяўчынкай. Баялася маёй рэпутацыі і таму прыйшла ў чорным швэдрыку, у доўгай спадніцы і без касметыкі?

— Я цябе з'ем, калі будзеш увесь час гэта прыгадваць.

Яна схілілася да яго і пацалавала, сапраўды злёгку грызануўшы вусны.

— Смачна есці! — засмяяўся ён і нечакана для яе апынуўся зверху.

Дон Джавані просіць Дзэрліну падаць яму руку і адказаць яму «так». Тут непадалёк яго дамок, варта туды скіравацца.

Цяпер ён моўчкі ляжаў і пільнаваў вуснамі, як б'ецца жылка ў яе на шыі. Яна раскінула рукі і таксама ляжала нерухомая, скораная, але шчаслівая падпарадкоўвацца. Была ўжо амаль раніца, але спаць ім не хацелася.

— На першай спеўцы ты мне нагадаў з твару некага з кампазітараў-рамантыкаў — валасы густыя і крыху хвалістыя, барада, вусы. Ты спазніўся хвілінаў на дваццаць, вельмі ветліва, але па-дзелавому папрасіў ва ўсіх прабачэння. Я нават памятаю, што на табе было кароткае шэрае паліто, класічныя чорныя нагавіцы і чаравікі, таксама класічнай нейкай мадэлі. І яшчэ на табе быў белы швэдар з высокім каўняром. Я тады старалася на цябе не глядзець, але ж падумала, што для кавалера гэта занадта чысты швэдар. Ты тады даўно не стрыгся, прадкі валасоў падалі табе на твар, але гэта выглядала дужа арганічна.

— І сэксуальна? — прамурчэў ён на вуха дзяўчыне.

— І сэксуальна. Ты запытаўся, дзе тут новая стажорка, якую ўводзяць у спектакль. Усе паказалі на мяне. Тут мы з табой сустрэліся позіркамі. Я хацела адвесці вочы, але не змагла. У той момант не змагла. Ты сказаў толькі ветліва-дзелавое: «Ага. Ну то будзем знаёмыя». Падышоў да мяне і працягнуў руку для вітання. Ад цябе пахла парфумай, у якой, на шчасце, было няшмат мен­толу з эўкаліптам. Ад цябе пахла марозам, які ты прынёс з вуліцы.

— .цыгарэтамі, нявынішчаным перагарам. Я тады спазніўся, бо мы з Мішэлем да трэцяй ночы адзначалі нараджэнне ягонага сына. А спеўку паставілі на дзясятую раніцы.

— Я не думала ў той момант пра перагар. Ён мне не замінаў чамусьці.

— А я думаў. Бо калі я на цябе паглядзеў, то зразумеў, што з табой будзе або ўсё і сур'ёзна, або зусім нічога.

Яны абое сціхлі, цесна тулячыся адно да аднаго, бо сталёвае лязо шэрага восеньскага золку ўжо рыхтавалася раздзяліць іх, як сіямскіх блізнятаў. Можа, таму Ірына запаліла начнік: калі гарыць святло, раніцу за вакном не адразу заўважаеш. На дварэ тым часам усё яшчэ дажджыла.

— Як жа яно зарадзіла. — незадаволена сказа­ла Ірына. — Ненавіджу восень і дождж.

— Я восень таксама не вельмі люблю, а вось дождж. Да дажджу ў мяне асаблівае і нават асабістае стаўленне.

— Гэта якое?

— Не скажу.

Тым не менш яна дачапілася да Грынкевіча і некалькі хвілінаў выпытвала, за што ён так любіць дождж.