Михась Южик - Марыянеткі і лялькаводы

— Бабуля! Чуеце, бабуля! У якую… у якую бальніцу яе павезлі?..

— Не ведаю. Мабыць, у бальніцу “Хуткае дарпамогі”… куды звычайна вязуць…

Сяргей пабег уніз па лесвіцы. Першым памкненнем яго было лавіць таксоўку ды імчацца ў бальніцу. Але на праспекце Скарыны гэты парыў нечакана змяніўся цяжкой, бяздоннай дэпрэсіяй. Ён пабрыў куды вядуць вочы і бяздумна блукаў па горадзе некалькі гадзін.

Апамятаўся на незнаёмай вячэрняй вуліцы, апамятаўся ад таго, што быў без шапкі, і ад спорнага дажджу намоклі валасы і каўнер кашулі — халодныя цуркі ўжо цяклі па спіне. Сяргеевы паліто і штаны мелі некалькі вялікіх брудных плямаў, таму што ён колькі разоў упаў у вясновую куламесу. У роце было, як у памыйніцы. Муціла.

Вось што адбывалася з ім цягам апошніх гадзін.

Сяргей зайшоў на праспекце ў бар і выпіў гарэлкі. Выйшаў, збочыў з праспекта і блукаў па прылеглых да яго і паралельных вуліцах. Пару разоў, машынальна рэагуючы на шыльды, ён заходзіў у прыдарожныя шынкі і выпіваў не закусваючы. Затым сеў на аўтобус, але ў цісканіне яму зрабілася млосна, і ўжо праз прыпынак ён выйшаў. На выхадзе, у шчыльным натоўпе, Сяргей незнарок, але даволі груба штурхнуў пажылога мужчыну. Той доўга гарлаў на яго, абзываў п’янюгам, патрабаваў прабачэнняў, а затым размахнуўся і кухталём збіў з Сяргея пыжыкавую шапку. Тая ўпала ў калюжыну. У адказ, зусім беспамятна, Пугач тузануў дзядзьку ў грудзі. Той пакаўзнуўся, хлюпнуўся ў куламесу і прыціх. Сяргей жа шапкі не паднімаў і павалокся прэч ад прыпынку. Нехта гукнуў яму ўслед: “Нягоднік!”, нехта пракрычаў: “П’янтос!”, а хтосьці: “Падымі ж сваю шапку!” Пугач не чуў ні таго, ні другога, ні трэцяга.

Вуліца, на якой зараз стаяў Сяргей, была вузкая і цямравая. Наперадзе, і даволі далёка, віднеліся толькі два кволыя ліхтары, што кідалі святло на раскіслы ад дажджу снег, на шэрыя камяніцы. Вуліца наперадзе мела ўзвышэнне, і стуль цяклі цэлыя патокі вады — быццам прарвалася нябачная плаціна, і горад залівае паўнаводнае возера. На тратуары яшчэ было цярпіма, але на праезджай частцы рэдкія легкавушкі акуналіся па самыя дзверы.

Пугач абярнуўся і ўбачыў, што ззаду, праз квартал, гэтая вулка перасякаецца з добра асветленай шырокай вуліцай. Праз скрыжаванне шчыльна сноўдалі аўтобусы і тралейбусы, мітусіліся людзі. Сяргей пазнаў тую вуліцу — яна ўпадала ў праспект Скарыны непадалёку ад ГУМа. Там можна было злавіць таксоўку і з’ехаць, нарэшце, з гэтага агорклага цэнтра. Пугач, мокры як цуцык, пацёгся ў бок скрыжавання.

Ён выйшаў на ўзгаданую вуліцу і ўжо прыглядаў зручнае месца, дзе б можна было выйсці на праезджую частку, каб галасаваць, як яго аклікнулі:

— Сяргей! — У двух метрах, праваруч, стаяла Людка Дробаш.

Яна была ў скураной куртцы, без шапкі, захіналася ад дажджу парасонам. У левай руцэ Людка трымала непразрыстую поліэтыленавую сумку.

Пачуўшы яе голас, Пугач здрыгануўся і, як здалося, зусім не ўзрадаваўся гэтай сустрэчы.

— Сяргей, — дзяўчына зрабіла да яго пару крокаў, — што з табой?

— Нічога… — прамямліў хлопец; ён стаяў да яе бокам і пазіраў спадылба.

— Як нічога?! — Людка кранулася Сяргеевага пляча і апусціла вочы на яго штаны і ніз палітона. — Ты ж увесь у брудзе… Пачакай, — яна пранікліва зірнула яму ў твар і вызначыла: — Ды ты п’яны.

— А хаця б! — блазнавата ўсміхнуўся Сяргей і як бы перайшоў у атаку: — А каму якая справа, п’яны я ці цвярозы?!

— Ды як жа… як жа… чакай, у цябе ж сёння спектакль! — успомніла Людка. — Цябе што, падмянілі?

— Які яшчэ спектакль! — раздражнёна ўзмахнуў рукой Сяргей, пры гэтым пахіснуўся ўсім целам і мог бы ўпасці, каб Дробаш не прытрымала яго за локаць. — Які спектакль, Люда! — узвысіў ён голас. — У нашым прадажным балагане хіба даюць спектаклі?! Вось, глядзі! — Пугач груба схапіў яе за руку. — Вось сапраўдны спектакль! Вось акцёры! — Ён паказваў пальцам на людзей, што шчыльна шыбавалі па тратуары.

— Перастань! — шыкнула на яго Дробаш. — Перастань, чуеш!

— Ведаеш, што значаць усе гэтыя агні, вітрыны, аўтамабілі, будыніны? — хрыпла гарлаў Сяргей. — Гэта дэкарацыі для мільёнаў акцёраў, — тых акцёраў, што намнога лепшыя за нас з табою! А ведаеш чаму? А таму, што яны заўсёды іграюць без фальшу; таму, што стаўка для іх — жыццё. Але яны заўсёды ў пройгрышы, небаракі! Іх спектакль нязменна заканчваецца смерцю! Ім нельга паправіцца, перайграць, зрабіць нанова!

— Ты п’яны, Сяргей! — нават без дакору, а з нейкім няўцямным жалем глядзела на яго Дробаш.