Зинаида Дудюк - Закон захавання кахання

— Бачыш, Гоша, гэта яшчэ табе адзін прыклад таго, як трэба берагчы жыццё. Лічы мяне названай сястрой, каб я мела магчымасць даваць табе добрыя парады. А як захочаш есці, заходзь. Лішняя бульбіна ці яшчэ што ў мяне для цябе заўсёды знойдзецца.

— Шкада. А я думаў, што ў цябе да мяне ўзніклі іншыя пачуцці.

— Ты крыху памыляешся. Але павер мне, ты разумны чалавек. Калі захочаш, у цябе будзе ўсё выдатна. Галоўнае, не плыві па шляху найменшага супраціўлення.

— Хто табе даў такое імя? — раптам спытаў госць.

— Бацька. Ён загінуў маладым у аварыі... Ада — другая жанчына пасля Евы. Мой лёс — заўсёды быць другой.

— Памыляешся, ты — першая пасля Евы, — усміхнуўся Гоша. — Мне здаецца, што ты трохі камплексуеш і недаацэньваеш сябе.

— Усе мы вартыя таго, што робім, як жывём, не больш і не менш. Кажуць жа, што вышэй за сябе не скокнеш. А з другога боку, калі нічога не ствараць, дык ні з чым прыйдзеш да фінішу.

— А што ты думаеш пра сваю будучыню? — спытаў Гоша і паглядзеў Адзе ў вочы.

— Я нічога не баюся, акрамя сваёй дурасці. Усе свае беды мы ствараем самі. Пастараюся меней рабіць таго, што несуладна з маёй душой. Увогуле, Гоша, трэба прыслухоўвацца да сваёй душы, яе не падманеш. А галава — гэта камп’ютар, які ўмее добра разлічваць, аднак часам заводзіць нас са сваімі разлікамі ў такія варункі, з якіх потым вельмі цяжка выблытацца. У мяне ёсць прынцып: жыць і працаваць з любоўю. Буду прытрымлівацца яго і надалей.

— Што ж, я таксама паспрабую ўзяць на ўзбраенне твой прынцып. Раней мала задумваўся, жыў сабе і жыў. Вось і дайшоў да таго, што ледзь не адлічылі.

— Мацуйся, мацуйся, — сказала Ада, калі заўважыла, што Гоша перастаў есці.

— Дзякую, сыты.

— Тады вазьмі з сабою піражкоў.

— З задавальненнем. І Сеню пачастую, бо ён, здаецца, пасля таго, як выпіў за нас, не закусваў.

— Прызнаюся табе шчыра, Сеня мне не вельмі падабаецца. Ад яго прыстасаванствам патыхае.

— Ёсць такі грэх, але хлопец ён не з горшых.

— Можа, і так. Гэта не важна, асабіста для мяне. Хутка мы раз’едземся і, можа быць, ніколі не пабачымся болей, разумееш мяне?

— Так, гэта сумна, — згадзіўся Гоша. — Але я цябе ўсё роўна знайду аднойчы, каб спытаць, як жывеш.

17

У дзверы пагрукалі. Яна адчыніла і ўбачыла Ціхана Давыдзенку.

— Чакаў цябе, чакаў, ды і вырашыў сам выправіцца ў госці. Як у той прыказцы, калі гара не ідзе да Магамета.

— Заходзьце, Ціхан Сцяпанавіч. Праўда, я толькі што з горада, дык яшчэ не маю чым вас пачаставаць.

— Я ўсё прынёс, — прыўзняў ён у руцэ цэлафанавы пакунак.

— Ды вы багаты госць!

Ціхан прайшоў да стала, выцягнуў з пакунка бутэльку віна, сыр, каўбасу, булачкі, мёд.

— У мяне радасць, — ён паклаў на стол кніжку ў мяккай вокладцы.

— Віншую.

Яны селі за стол. Ада разгарнула Ціханаву кніжку, на якой быў намаляваны тыгр.

— Тут, мусіць, пра вашы паляванні? — спытала яна.

— Пра ўсё патроху. Ведаеш, у нас там ёсць не толькі прыгожыя мясціны. Аднойчы ў тайзе набрыў я на разбураныя каменныя збудаванні. Археолагі пакуль іх не бачылі. Пытаў у навукоўцаў, што гэта за сцены ў зарасніках стаяць. Мне ніхто толкам нічога адказаць не можа. Так што пасля таго, як маю знаходку раскапаюць, дык, можа быць, праслаўлюся на ўвесь Саюз.

— Саюза ўжо няма, — усміхнулася Ада. І, крыху памаўчаўшы, сказала:

— Я радуюся за вас. Прыгожая кніжка, добра аформленая і даволі аб’ёмная. Як гэта вам удалося за такі кароткі тэрмін выдаць яе?

— Паслаў рукапіс. І ляжаў ён у выдавецтве пару гадоў. Пайшоў туды, пазнаёміўся з рэдактарам, неяк сышліся, пагаварылі, ён і паскорыў справу.

— Умеюць мужчыны паміж сабою дамаўляцца. Гэта выдатна.

— А ты скуль зараз, мо са спаткання якога?

— Была ў ваенна-гістарычным архіве. Хацела пра крэпасць, што ў маім Бабруйску, пачытаць якія дакументы. Дык нічога не далі, сказалі: усе матэрыялы на апрацоўцы. Затым забегла ў лаўку пісьменніка, купіла томік Бярдзяева, пагартайце, — прапанавала яна, падаючы кніжку госцю, — а я пайду чайнік пастаўлю.

Пакуль закіпаў чайнік, Ада паставіла на стол талеркі з ежай.

— Прыгожа ў цябе атрымліваецца, — пахваліў Давыдзенка.

— Прабачце, фужэраў у мяне няма, давядзецца віно піць з кубкаў.

— Яно ад таго не сапсуецца.

Ада села. Госць наліў у кубкі віно.

— За вашу ўдачу, Ціхан Сцяпанавіч, — прамовіла Ада, па-ранейшаму трымаючы дыстанцыю з гэтым немаладым, у яе разуменні, чалавекам, і прыгубіла віно, даволі смачнае, салодкае.

— Слухай, а да тваёй зямлячкі хлопцы гужам валяць. Я ўжо думаў, мо і мне туды падацца?