Язэп Палубятка - Вайсковае евангелле [Горкае дабравесце радавога Міхася Лабуты]

5.8/ Ва ўзводзе, апроч Міхася, беларусаў не было.

ВЯСЁЛАЯ ХВІЛІНКА

6.1/ У нядзельку Міхась Лабута пасля трэцяга пазачарговага нарада на службу закурыў.

6.2/ Усё той жа Чыкін “шыбануў" акурак. Зрабіў некалькі зацяжак ды кінуў недапалак пад ложак.

6.3/ Лейтэнант Безгаловы быў адказным за парадак у падраздзяленні. 3 чырвонымі мутнымі вачыма ён бадзяўся па казарме і пыхаў на ўсіх цяжкім перагарам. Хацеў яшчэ выпіць і ад гэтага неймаверна пакутаваў.

6.4/ Камандзір узвода выпадкова знайшоў той "бычок”. Загадаў усім вайскоўцам шыхтавацца. Выкаціў нагою бычок з-падложка, і, быццам тая малпа, чвэрць гадзіны тыцаў у яго пальцам, лаяўся ды пытаўся, хто зрабіў такое.

6.5/ Салдаты зацята маўчалі ўсе як адзін. Іх маўчанне яшчэ болей злавала афіцэра.

6.6/ Тады лейтэнант Безгаловы загадаў чатыром салдатам узяць за рагі коўдру. Туды паклалі злашчасны акурак. Увесь узвод у поўнай вайсковай амуніцыі здзейсніў марш-кідок на адлегласць дзесяці кіламетраў. На вуліцы стаяла трыццаціградусная спёка. Камандзір ехаў ззаду на дзяжурнай машыне.

6.7/ У лесе на шырокай паляне па загаду лейтэнанта Безгаловага адбылося пахаванне.

6.8/ Салдаты, папераменна мяняючы адзін другога, выкапалі дол памерамі шырынёй, даўжынёй і глыбінёй па два метры.

6.9/ Па-святочнаму, урачыста паклалі недапалак у яму, засыпалі і зрабілі насып. Парадным крокам прайшлі каля магілы.

6.10/ Назад беглі ў супрацьгазах.

6.11/ Яфрэйтар Чыкін на вячэрняй праверцы сказаў, што бычок кінуў радавы Лабута.

6.12/ Ноччу аднагодкі выклікалі Міхася ў капцёрку ды пачалі біць. Стараслужачыя стаялі побач і моўчкі глядзелі.

6.13/ Зноў мыў прыбіральню да пяці гадзінаў раніцы.

ФАРЫСЕЙСКАЯ НАВУКА

7.1/ Радавы Лабута дужа пакутаваў ад такога ладу вайсковага жыцця, але з цягам часу яго дасціпны розум шляхам шматлікіх назіранняў прыйшоў да наступных высноў:

— Не будзь дурнем, а прыкінься ім, і ўсё кепскае даруецца табе.

— Не кажы, што хочаш, — не спраўдзіцца, не кажы, што думаеш, - каму яно патрэбнае

— Калі пачуеш, што ты асёл і вушы твае не мытыя, альбо мяккім месцам думаеш ці як: ведай — не дагадзіў свайму камандзіру.

— Нікому не вер, што пасля чарговых палітзаняткаў ты выходзіш з Ленінскага пакоя больш адукаваным. Кожны раз ты выходзіш адтуль дурнейшым.

— Не трэба лічыць камандзіра свайго разумным чалавекам, бо, каб ён меў мазгі, то ў войску не служыў бы.

— Рабі тое, што табе падабаецца, але займайся ім толькі ўпотай ад іншых.

— У казармах воўчыя законы: той, хто мае, сам ці іншым падкажа, каб адабралі, — і да свайго дакладзе. Інакш кажучы, калі “салага” не схавае свае рэчы, то “дэмбель” іх абавязкова адбярэ.

— Калі табе кажуць, што вышэй галавы не скочыш, а камандзіра не ашукаеш, не варта таго рабіць. Не варта таго рабіць, каб не мець непрыемнасцяў. Лепш змоўчы, абыдзі, у крайнім выпадку схавайся ў сральніку, і ўсё будзе добра.

— Прыклад таму, калі табе далі вялікую рыдлёўку і загадалі капаць ад плота да абеда, зламай яе ды зрабі выгляд, што вельмі хочаш адрамантаваць, і ўвесь дзень будзе вольны.

— Можна дагаджаць начальству, каб мець спакой і паехаць у водпуск, але такіх у войску ніхто не паважае.

— Самае галоўнае, калі раніцай ты з'еў сваю долю масла, то лічы, што на адзін дзень служыць меней.

KAXAHHE

8.1 / Жыла ў тым пасёлку ля гарнізона прыгожая дзяўчына ды надта хацела выйсці замуж.

8.2/ Прыходзіла яна на КПП і пытала вайскоўцаў, хто хоча спаткацца з ёю.

8.3/ Шмат хто з салдатаў і афіцэраў адгукаліся на яе прапанову, хадзілі на спатканне, але замуж не бралі.

8.4/ Лабута пабачыў Марыю выпадкова, калі ішоў на лецішча да начальніка штаба. Жартам паклікаў з сабою. Яна пайшла. I там дапамагала Міхасю палоць грады.

8.5/ Яшчэ некалькі разоў дзяўчына хадзіла з ім на працу. 3 ёю было лёгка і проста. Пяшчота і ласка ішлі ад дзяўчыны.

8.6/ Казала праз некаторы час Марыя Міхасю: “Зачала я з табою дзіцё. Бяры мяне замуж, каб ганьбы мне і табе не было”.

8.7/ Напярэдадні хваліўся Лабута каханнем сваім адэсіту Пятру Сініцыну. Смяяўся з яго Пётра і казаў яму проста ў вочы: "Не вер ёй. Курва яна”.

8.8/ Кахаў Міхась Марыю моцна і жадаў мець яе жонкаю, бо, па праўдзе кажучы, так блізка яшчэ з дзяўчатамі не быў, але такое паведамленне дужа напужала яго.

8.9/ Салдат раззлаваўся і адказаў каханай: “Сыдзі з вачэй, жанчына. Сыдзі, блудніца. Не маё гэта дзіцё”.

8.10/ Міхась ударыў Марыю па твары і пайшоў прэч. Услед яму неслася: “Каханы”.

8.11/ Доўга пакутаваў ён. Каханне не давала прытулку яго душы, не давала спакою.