Людмила Рублевская - Авантуры Пранціша Вырвіча, здрадніка і канфедэрата

І Лёднік біўся. Змушаючы гледачоў забыцца, што ён усяго толькі чалавек, патрапаны жыццём і змораны апошнімі падзеямі. Шабля свістала, як крыло срэбнага стрыжа, і гледачы ўсё часцей з нянавісцю шапталі: «Вядзьмак!»

Але самае горшае, што тыя, каго ён аглушыў, пачалі ачуньваць. Стогнучы, лаючыся… І зноў ірвучыся ў бойку. Недарэмна гадоў дзвесце таму ўчынак Лёдніка са шкадаваннем супернікаў палічылі б вар’яцтвам і баязлівасцю. У 1559 годзе пляменнік маршала Францыі Ашон Мурон счапіўся з капітанам Матасам. Стары вайсковец хуценька выбіў шпагу ў смаркача, параіў навучыцца фехтаванню і хацеў сысці… Ды ўгневаны юнак ударыў яго ў спіну. І што, хтось асудзіў паскудніка? Наадварот, здзіўляліся, як гэта вопытны Матас так здурыў. Перамог ворага — дабівай, альбо той ударыць у спіну. І ніхто яго не асудзіць. Бо прыняць шкадаванне ад ворага — ганьба на ўсё жыццё! Доктар, відаць, зразумеў пагрозу, таму што цяперашняга свайго суперніка параніў у абедзве рукі, каб не мог трымаць шаблю, і толькі тады аглушыў.

Кусты зашаргаталі, змусіўшы Пранціша насцярожыцца.

— Пан Лёднік доўга не вытрымае, — пачуўся злева шэпт. Давыд Ляйбовіч, які прыпоўз сюды, кінуўшы недзе коней, нервова грыз нейкую сцяблінку, углядаючыся ў сцэну. — Ён жа не жалезны. Прагоняць яго яшчэ па адным коле — і прыкончаць.

Доктар і праўда быў задыханы, чорна-сівыя валасы зліпліся ад поту, кашуля парэзаная, у чырвоных плямах, дзе падрапала лязо ворага…

— Чаго мы чакаем, пан Вырвіч? — нецярпліва прашаптаў справа ад Пранціша Алесь. — Іх ужо мала засталося — кінемся нечакана, і вікторыя!

Вырвіч прытрымаў паніча за рукаў.

— Я ж тлумачыў вам, пан Аляксандр Лёднік, двубой — справа гонару. Ваш бацька прыняў выклік. Яму апошні бой застаўся, з тым рудым задзіракам. А па другім коле мы ім біцца з Бутрымам не дамо. Гэта ўжо супраць правіл. Ён абразу змыў.

Давыд скептычна хмыкнуў, выказваючы сваё стаўленне да шляхецкага балету вакол гонару. Як можна спакойна назіраць, як твайго сябра забіваюць, і не ўмяшацца?

А Вырвіч і блізка спакойны не быў.

Ён разумеў, што Лёднік учыніў бы іначай, і не стаў бы вычэкваць у кустах, пакуль пан Вырвіч абеліць свой гонар.

Але гэта было мацней за Пранціша. Ён быў так выхаваны. Усведамленне, што гонар каштоўней за жыццё, цякло ў ягонай крыві, і ніякія вальнадумныя філасофіі гэтага не перабілі. Калі б Лёднік, які падняўся да высокага статусу шляхты, адмовіўся зараз біцца з тым, хто на яго плюнуў, Вырвіч нічога б не сказаў і дапамог бы выратавацца. Але нейкі прыкры асадак застаўся б, пацверджанне таму, што прасталюдзец, мяшчук не можа падзяляць высокія сармацкія ідэалы.

Шабля рудавалосага, да якога нарэшце дайшла чарга, паляцела на траўку, хоць на яе ўладальніку былі адмысловыя гусарскія пальчаткі, а дзяржальна шаблі абцягнутае галюшой — шурпатай скурай акулы. Шляхцюк, які скінуў толькі кунтуш, а біўся ў расшпіленым жупане, ганарыста задраў галаву і запрашальна раскінуў рукі:

— Давай, забівай, чарадзей! Яшчэ адзін Агалінскі будзе на тваім чорным сумленні!

Баўтрамей апусціў шаблю, ягоныя вусны ўздрыгнулі:

— Вашамосць пан Андрусь Агалінскі, калі не памыляюся?

— Што, пазнаў мяне, доктар? А можа, памятаеш і майго бацьку, пана Цыпрыяна Агалінскага, і маю маці, пані Галену з Агарэнічаў, і брата майго загінулага Аляксандра? Мне распавялі, вядзьмак, што з-за твайго чараўніцтва нашу сям’ю няшчасці спасціглі!

Твар рудавалосага стаў чырвоны ад гневу, ноздры раздзімаліся, ледзь парай не пыхкаў, як казачны цмок.

Лёднік збялеў. Менавіта Цыпрыян Агалінскі пазычыў яму грошай на здабыццё філасофскага каменю, менавіта яму няўдалы алхімік быў прададзены за даўгі… І менавіта там, у акрутным рабстве, доктар сустрэўся з пані Галенай Агалінскай, якая яго пашкадавала і не дала замучыць. І пасля, вызвалены, доўга не ведаў, што ў чужой сям’і расце ягоны сын. Брат пана Цыпрыяна Гервасій, з якім Лёднік і Пранціш ездзілі ў Ангельшчыну, напачатку збіраўся забіць доктара, які спакусіў ягоную сваячніцу. Але столькі разам у падарожжы перажылі, столькі разоў доктар яму жыццё ратаваў, што пан Гервасій ацаніў. Усё вырашыў выпадак. Дзіця ледзь не патанула разам з карэтай. Пан Гервасій пляменніка выцягнуў, але пра гэта нікому не сказаў… І аддаў хлопчыка сапраўднаму бацьку.

І вось цяпер перад Лёднікам стаяў старэйшы сын пані Галены Агалінскай Андрусь. Дзяцюк ладны, руды ў бацьку, і нянавісць да доктара ўспадчынніў.

— Ваша маці, светлай памяці пані Галена, не хацела б, каб я з вамі біўся, пан Андрусь.