Людмила Рублевская - Авантуры Пранціша Вырвіча, здрадніка і канфедэрата

— Дык што, пане-браце, хто зараз з доктарам б’ецца? — нарэшце не вытрымаў адзін са шляхцюкоў, трымаючыся за галаву, якая ўсё яшчэ, відаць, гула ад удару, адмеранага прафесарскай рукою.

— Мушу расчараваць панства, з доктарам больш ніхто не б’ецца, — шырока ўсміхаючыся, патлумачыў Вырвіч. — І ў карэце нікуды не едзе пан доктар. У яго свой шлях, панове.

Выцягнуты белы твар Бяскоўскага ў акне карэты яшчэ больш выцягнуўся. Д’Асэ таксама залезла ў карэту, мусіць, каб не паказваць злосці, і стаілася, як рысь у густым голлі.

Скончылася ясна чым — панове, хто яшчэ мог біцца, кінуліся на новага ворага, блакітнавокага русачубага драгуна… І як той ні штурхаў Алеся ў бок з палянкі, хлапчук таксама замахаў шабляй.

Лёднік, пабачыўшы пагрозу для сына, спыніў размовы пад соснамі ды абрынуўся на супернікаў…

А пан Агалінскі паводзіўся дзіўна. Пастаяў, скрыжаваўшы рукі на грудзях, адзін раз толькі ўмяшаўся, адагнаў ад Алеся свайго ж таварыша, раз’ятранага, што нейкая драбяза на яго лезе з шабляй. «Мы з дзецьмі не ваюем!..» Потым неяк непрыкметна знік. Праўда, паспеў ад усяе душы гучна пажадаць доктару ў бліжэйшы час здохнуць ад сумленнай шаблі шляхціца, бо так будзе для ўсіх лепей. Мусібыць, даведаўшыся, што брат жывы, не ведаў, як учыняць. Забіць бы паскудніка, што спакусіў матку — але ж не на вачах брата, хай і зводнага…

Лёднік круціўся віхорам, не даючы нікому наблізіцца да сына. Пранціш не адставаў… І бойка скончылася раней, чым добры хрысціянін вып’е збан зваранага братамі дамініканамі піва. На палянцы ў атачэнні соснаў, залітыя веснавым сонцам, у аздабленні жоўтых кветачак мацярдушкі ціхенька ляжалі непрытомныя ваякі. Як запэўніў Лёднік, праверыўшы кожнага — жывыя.

Першае, што зрабіў доктар — моцна абняў сына. Другое — моцна выгаварыў: на каго кінуў маці з малой сястрычкай? Нашто ў бойку палез, як верабей у крумкачова вяселле?

Падышоў з коньмі Давыд, насцярожана абводзячы вачыма палянку.

— Ну што, рушылі? Здаецца мне, пагоня едзе…

— Чакайце…

Лёднік імкліва наблізіўся да карэты, шабля пагрозна блішчэла ў ягонай руцэ.

— Бяскоўскі, скрынку аддай!

Не, ну каму што — а гандляру ўкрасці… Альбукасісаў шлем Бутрыму падавай! А між тым сюды сапраўды набліжаўся вялікі атрад. Яго было добра відаць унізе, на адрэзку дарогі, што праглядаў паміж соснаў на адхоне.

Лёднік тузануў дзверцы карэты і замёр.

— Гэтая прылада належыць не табе, Скарамуш!

Бяскоўскі цэліўся ў Лёдніка з пісталета, ягоны перакрыўлены твар ажно зелянеў ад злосці, як у якога мясцовага балотніка…

Невядома, ці выстраліў бы ён, але мадам д’Асэ аказалася хутчэйшай, і Бяскоўскі абсунуўся на лаўку. Ніхто нават не зразумеў, чым ваяўнічая дама яго прыклала.

— Месье, зараз жа з’язджаем! Мая прапанова ў сіле!

Францужанка выскачыла з карэты і ўчапілася за кашулю доктара. Той акуратна вызваліўся.

— Не цікавіць, — адрывіста паўтарыў Лёднік, нават не падзякваў за выратаванне.

Не гледзячы на расчараваны твар мадам, сунуўся ў карэту, хапануў з-пад боку непрытомнага Бяскоўскага запаветную сумку і сышоў.

— Па конях!

Да здзіўлення драгуна, і д’Асэ не збіралася заставацца і сустракаць пасланцоў палюбоўніка. Па ўсім выглядала, яна не менш, чым Вырвіч і Лёднік, прагла тае сустрэчы пазбегнуць. Карэта рванула з месца.

Раз’ехацца ў розныя бакі не выпадала, бо дарога праз лес вяла адна, а з другога боку набліжалася пагоня.

Вецер свістаў у вушах, як малады пастушок. Вырвіч з камандай абагналі карэту, якая зносіла непрытомнага Бяскоўскага і фаварытку Багінскага. Яе злосны тварык бялеў у акне. Чаго яна ўцякае?

А ў каманды Вырвіча шансы ёсць… Коні свяжэйшыя, чым у пагоні. Карэту ўжо абагналі. Толькі б да якога скрыжавання дабрацца, збочыць з дарогі, што віхлялася, абмежаваная злева адхонам ракі, на якім ледзь трымаліся вывернутымі каранямі сосны, а справа — зарослым лесам пагоркам.

Пранціш зыркнуў цераз плячо, скрозь сосны было відаць, што людзі Багінскага даганялі карэту. Наперадзе прышпорваў каня белавалосы волат, за ім скакаў руды шляхцюк… Пан Агалінскі да пераследнікаў далучыўся! Значыць, не спагнаў яшчэ злосці на доктары…

— Спыні карэту, сучка! Аддавай карону, або, як жабоцьку, раздзяру!

Гучны крык Германа Ватмана, здавалася, страсянуў галіны і пазбіваў гнёзды, якія толькі-толькі зладзілі ў вершалінах лясныя птахі.

Вось яно што — д’Асэ, аказваецца, сцягнула ў князя Багінскага карону святога Альфрэда! Вось чаму так спяшалася з’ехаць і Лёдніка зманьвала! Вось чым спадзявалася здабыць ласку аўстрыйцаў! Меў рацыю доктар: пакуль не вернецца рэліквія на радзіму, так і будзе мяняць гаспадароў, прыносячы ім смерць і пакуты.