Людмила Рублевская - Авантуры Пранціша Вырвіча, здрадніка і канфедэрата

Паны-браты ўхвальна загулі, і сэрца Пранціша сціснула трывога. Раптам адзін са шляхцюкоў, плячысты, як млынар, хуценька падскочыў і са смакам плюнуў на доктара…

— Ну што, будзеш біцца, альбо нам пляваць на цябе, пакуль у сліне не захлынешся?

Лёднік прамаўчаў, толькі працягнуў руку па шаблю.

Рудавалосы выглядаў вельмі незадаволеным, што выклік першым кінуў не ён. Шляхта ўтварыла кола. З акна карэты з адчаем пазіраў Бяскоўскі, д’Асэ стаяла на прыступцы, ухапіўшыся за дзверы, яе вочы блішчэлі ад цікаўнасці. Што ж, гульня са смерцю — калі гуляешся не ты — самае заманлівае ў свеце відовішча.

Пранціш апусціў пісталет. Двубой — сапраўды справа гонару, тут аніяк не ўмяшаешся. Застаецца спадзявацца, што Лёднік у дастаткова добрым стане.

Плячысты шляхцюк зняў шапку з дыяментавым гузам і цяжкую чугу і пагрозна падняў шаблю, топчучыся на месцы, як бычок, што нацэліўся рогамі на суперніка. Лёднік скінуў сваю падраную куртку, застаўшыся ў падранай кашулі. Пацёр запясці, бо рукі, відаць, сцерхлі ад вяроўкі, крутануў шабляй у паветры, выпісаўшы срабрыстае кола, і застыў у расслабленай паставе, апусціўшы лязо, нібыта проста выйшаў падыхаць свежым паветрам. Вырвіч трывожна ўглядаўся ў ягоную высокую постаць, ацэньваючы шансы. Прамінулыя гады не змусілі спіну доктара сагнуцца, а цела пацяжэць. Хударлявы, па-ранейшаму жылісты, падцягнуты, толькі чорныя валасы, што неахайна падаюць на плечы, з сівізною.

— Татка адаб’ецца, — упэўнена прашаптаў побач голас. Алесь Лёднік, нягледзячы на загад, ціхенька прабраўся да дзядзькі Франтасія і цяпер назіраў за двубоем з-за кустоў. — Ніхто яго не пераможа!

Словы паніча пацвердзіла тая імклівасць, з якой доктар нечакана сустрэў удар, змусіў суперніка перакруціцца і выбіў у яго шаблю хітрым адмысловым рухам. Шляхцюк схапіўся за знямелую руку і аж завыў ад злосці.

— Двубой не скончаны! Біцца, пакуль супернік не зможа ўстаць!

Гледачы пацвердзілі правіла, і Бутрым незадаволена адышоўся, чакаючы, пакуль шляхцюк не падыме сваю зброю. Пранціш ведаў, як Лёднік не любіць раніць і забіваць, дзеля чаго гадамі адпрацоўваў дасканалыя спосабы абяззбройваць ды аглушаць. Вось і цяпер — не паспеў супернік як след памахаць шабляй, атрымаў плазам ляза каля вуха і зваліўся капою на маладую траўку…

— Панства задаволенае?

Голас доктара гучаў так спакойна, што не раз’юшыцца было немагчыма.

— Яшчэ чаго! — рудаволасы шляхціц радасна вылез наперад, расштурхаўшы таварышаў. — Будзеш біцца па чарзе з усімі намі, пакуль не атрымаеш свой прысуд, мярзотнік!

Пранціш схаладнеў: значыць, канфедэраты задумалі суд гонару, як страту для здрадніка, якім лічылі доктара. Такое было прынята, напрыклад, у альбанчыкаў — прыбліжаных князя Караля Радзівіла, што стварылі нешта накшталт рыцарскага ордэна, у які ўвайшлі найперш сябры юнацтва князя з прадмесця Нясвіжа Альба. У іх існаваў свой унутраны суд. Той з альбанчыкаў, хто правінаваціўся недаравальна, мусіў біцца па чарзе з кожным з брацтва, пакуль не загіне. Падобнае павінна было адбыцца і тут.

— Гэй, пане браце, пры ўсёй павазе — чарга не твая! — рашуча адсунуў рудавалосага ўбок высокі светлавалосы шляхцюк у канфедэрацкай белай світцы. — Мы яшчэ перад тым, як сюды ехаць, чаргу вызначылі, вашамосць!

Рудавалосы абурыўся:

— Я маю права спагнаць з яго жыццё першым! У мяне да гэтага нягодніка асабісты рахунак!

— У нас ва ўсіх да яго асабістыя рахункі! — зло сна ўсміхнуўся светлавалосы шляхцюк. — Для таго і паехалі за ім. Гэты паганы доктар майго брата, параненага пад Капанічамі, маскавітам здаў, і тыя яго замардавалі!

Бутрым ускінуў галаву, пачуўшы рэпліку.

— Запэўніваю вашумосць, што спрабаваў дапамагчы вашаму брату. На жаль, рана была занадта цяжкая, пашкоджаны мозг, а я тады не меў дастатковых ведаў… Мне вельмі шкада…

— А мне шкадоба вашамосці патрэбная, як ачоскі кудзельныя!

Шляхцюк, адсунуўшы рудавалосага, плюнуў на Лёдніка і кінуўся на яго.

Той ашчаджаў суперніка, як мог. Ухіляўся, круціўся, нібыта выконваючы складаны танец, усё хутчэй, хутчэй… Урэшце брат загінулага пад Капанічамі канфедэрата змакрэў, як мыш, і ледзь дыхаў, і нават не заўважыў, як упаў, аглушаны плазам шаблі. Бутрым, відаць, спецыяльна не стаў прыніжаць яго, абяззбройваючы.

Мадэмуазэль д’Асэ гучна запляскала ў ладкі, выказваючы захапленне фехтавальнаму майстэрству Чорнага Доктара. Ад чаго злосці ў прэтэндэнтаў на ягонае забойства не паменела. Адзін за адным супраць Бутрыма выходзілі паны-браты, не забыўшыся рытуальна плюнуць на нягодніка. Ятрыліся, кідаліся на яго, лаяліся і валіліся снапамі на палянку, часам заліўшыся крывёй ад неглыбокай раны на галаве. Доктар спрабаваў было прасіць наступнага суперніка даць яму час на перавязку папярэдняй ахвяры, але шляхцюкі вырашылі, што гэтак ён хоча здабыць сабе перадых. Біся, здрайца!