Barbara Rosiek - Byłam Schizofreniczką

Zostałam w pracy sama, moja szefowa poszła na operację tarczycy. Miałam 110 pacjentów, za których odpowiadałam z dochodzącym lekarzem. Było to już dla mnie za dużo. Wtedy właśnie mocniej we mnie uderzył personel. Popadłam w głębszy konflikt z siostrą oddziałową i salowymi, stanęłam w obronie poniżanej przez nich pacjentki. Personel wziął, odwet, szykanowali mnie, twierdzili, że kradnę leki z oddziału, podburzali przeciwko mnie pacjentów.

W marcu nie wytrzymałam tego, poszłam na zwolnienie lekarskie i szukałam pracy w Częstochowie.

8 marca – Dlaczego ingerować, jeżeli ktoś wybrał schizofrenię?

18 marca – Mylą mi się dni, miesiące, lata – byłam mocniej rozkojarzona, trudno było nawiązać ze mną kontakt, nacisk społeczności w Lublińcu był nie do uniesienia.

24 marca – Odrzuca mnie kolejna matka – psychiatra, czyli moja szefowa. Woli, bym odeszła z pracy, niż by trwał konflikt na oddziale. Miałam poczucie winy, że zostawiłam schizofreników samych z psychopatycznym personelem.

1 kwietnia – Zaczęłam pracę na neurologi i wróciłam do domu. Miałam już śmierć wszędzie, cały czas halucynowałam, w pracy byłam spokojniejsza. Oczywiście niczego nie byłam świadoma, byłam przekonana, że jestem zdrowa psychicznie.

19 maja – Pojawia się motyw śmierci w 33 roku życia. Lekarz kardiolog powiedział, że za pięć lat mogą mnie operować, od razu sądziłam, że nie przeżyję operacji. Na razie śmierć zabierała innych, a ja działałam „z misją” tutaj.

Lęk przychodził wieczorem, wycofałam się z życia publicznego, odmawiałam wszelkich spotkań autorskich. Nocami dotykała mnie moja śmierć.

18 czerwca – A mnie w głowie poezja i misterium umierania, dzisiaj byłam daleko, odpływałam nieobecna, oczekująca na srebrny deszcz i ulotny zapach porannych kwiatów.

Skończyłam 28 lat.

27 lipca – Jadąc tramwajem, miałam wrażenie, że życie i ludzie przesuwają się obok mnie tak, jakbym była w szklanej kuli. Jechałam i nawet ludzie stojący obok mnie byli za szklaną szybą. Byłam bardzo daleko i to mnie zupełnie nie dotyczyło. Czułam przejmującą samotność.

W sierpniu pojawiła się tęsknota za spotkaniem z Bogiem – ojcem. Halucynowałam, były to jakieś obrazy z przeszłości ludzkości. Na obozie młodzieżowym, gdzie byłam terapeutką, obdarzałam miłością.

30 sierpnia – Mogę już tylko poświęcić się dla innych lub odejść – melancholia, koszmary, pytanie o sens życia, powrót do pracy po wakacjach i całkowita izolacja. Widziałam duchy różnych ludzi.

Październik – A zdawało mi się, że jestem radością życia. Na powierzchni. W środku wielka czerń, ogień, który jeszcze mnie trawi.

25 października – Koszmary nocy, demony, diabły, urojenia prześladowcze. Czy to realne?

Cały czas halucynowałam, Tadeuszu, nie zdawał sobie z tego sprawy. Jak mi się to udawało ukryć? To mnie najbardziej intryguje.

Grudzień – Marzyłam, by poruszać się z prędkością światła, by być falą. A także, by przekroczyć prędkość światła, być w świecie antymaterii.

1988 rok.

Rzeczywistość była już zbędna, przeszkadzała.

Styczeń – Czuję, że jestem osaczona, a jeszcze muszę grać normalną, zdrową. Bywam na innych planetach, wszystko wokół mnie zmienia się, słyszę głosy szeptające mi w uszach.

Teraz wiem, Tadeuszu, że mój mózg jest idealnie zdrowy, wykazało to badanie komputerowe, był jedynie w niewielkim obrzęku, co jest naturalne w czasie agonii.

Tonęłam we własnym lęku. Jestem realna, a jednak ponad ziemskie wymiary, oszalałe morze niepokoju wewnątrz.

Maj – Nie chcę pamiętać mego dzieciństwa, które było koszmarem.

Uważałam, że nie mogę pomagać ludziom, rozmawiałam z Kosmosem, stamtąd nadchodziła nadzieja.

Czerwiec – Przygotowywałam się do obozu w Jastrzębiej, skończyłam 29 lat. Wcześniej spędziłam z Ewą 10 dni. Cały czas Ewa była agresywna wobec mnie i swojego synka. Nie umiałam się przed nią obronić.

W lipcu byłam na stażu do specjalizacji na neurologi w Katowicach. Miałam słaby kontakt z rzeczywistością, mechanicznie testowałam pacjentów. Jeździłam często do Gliwic, do Ewy.

Ewa mnie kusiła i od razu zgodziłam się na współżycie, chciałam tego, to było jak opętanie.

Było dużo alkoholu, ona stale mi opowiadała o swoich kochankach. Uderzyła w końcu we mnie, kolejnego kochanka. Kiedy skończyłam staż w klinice, planowałam popełnić samobójstwo, lecz wiedziałam, że będzie obóz, i miałam nadzieję, że tam coś z tym zrobię. Mimo że uważam homoseksualizm za normę, miałam straszliwe poczucie winy.

We wrześniu na obozie udało Ci się mnie podnieść, zwłaszcza po wartościowaniu. Byłeś i czuwałeś nade mną. Było mi Ciebie mało i bałam się Ciebie panicznie. Toczyłam kosmiczną walkę w sobie. Pozwoliliście mi wejść w rolę terapeuty. Stale się bałam, że Ciebie zawiodę.

Na pewno wierzyłam, że jestem zdrowa psychicznie. Powiedziałeś mi, że narkomani mają problem z ciałem, wycofałam się z tego komunikatu. Wyjechałam z obozu uratowana. Byłam całkowitą boskością na ziemi.

Wszystko układa się w całość, całość schizofrenii paranoidalnej.

W październiku dostałam od Ciebie wiersze i esej o samotności. Po obozie spotkałam się z

Ewą, pragnęłam jej pomóc, ale nie wiedziałam, że to niemożliwe. Powoli zaczynałam bronić się przed jej agresją. Zaczęłam ją sobie analizować. – Obie w młodości zostałyśmy skrzywdzone przez mężczyzn. Ja poszłam w agresję do wewnątrz, w narkotyki, ona w agresję na zewnątrz – zdobywanie i porzucanie mężczyzn.

Ukazało się drugie wydanie „Pamiętnika”.

14 października – Obdarzam ludzi miłością, ona mnie rozpiera, wypływa ze mnie, spływa na innych jak najcudowniejszy balsam. To lek na cierpienie, przemijanie, samotność.

22 października – Żyję na krawędzi dwóch nierealnych światów, z małą wyspą, dzięki której mam kontakt ze światem – sądzę, że ludzie obawiają się we mnie siły. Ponownie chciałam obciąć sobie język, by całkowicie zamilknąć.

W listopadzie halucynowałam upadki kolejnych kultur ludzkości. Miałam poczucie, że coś się ze mną zaczyna dziać, nie przyjmuję tego do świadomości. Miałam obsesje, że jestem całkowicie odrzucona i prześladowana, w domu odwiedzała mnie śmierć.

17 listopada – Jedno jest cierpienie dla każdego na świecie – brak miłości.

22 listopada – Rozsadza mnie niemy krzyk i płacz, i ból, i sens istnienia.

26 listopada – Doświadczasz mnie, Panie Boże, na każdym kroku jak wybrańca losu – wydawało mi się, że byłam na pograniczu psychozy rozpadu, a to był początek końca, Tadeuszu.

5 grudnia – Jaki jest rozmiar tęsknoty, jak głęboko trzeba się w niej zanurzyć, by przestać krzyczeć? Przytulić się do jej dna. Wtedy nie czujesz wypychania na powierzchnię bólu.

7 grudnia – Wierzę, że kiedyś nastąpi eksplozja. Ten czas jest coraz bliżej, czuję go. (Miałam poczekać do października 1990).

14 grudnia – Niekiedy jestem na granicy psychozy, zupełnie rozbita, z depersonalizacją, urojeniami, halucynacjami, po to, by powrócić do rzeczywistości z jasnym, logicznym umysłem, wyczuciem patologii u innych (stale się łudziłam, Tadeuszu, że to kontroluję). Tak jakbym sterowała moim zdrowiem psychicznym, lecz ono zawłada mną często i spadam w otchłań rozpaczy, paranoję lęku, rozbijam się na zwielokrotnione ja.