Michael Gruber - Księga powietrza i cieni

– Trzymam ją! – zawołał Crosetti. – Gdzie twoje dzieci?

Na twarzy Mishkina pojawiło się przerażenie. Rozglądał się w panice na wszystkie strony, krzycząc. Jakieś dwadzieścia pięć metrów dalej zobaczyli mały ciemny kształt, rozchlapujący wodę na wszystkie strony. Był to chłopiec. Potem zniknął. Jake rzucił się w tamtą stronę, ale Crosetti widział wyraźnie, że wielki mężczyzna nie zdąży dopaść tonącego dziecka. I wtedy zza rufy ślizgacza wytrysnęła woda, a wraz z nią wystrzeliła jak błyskawica jakaś postać Imogen Mishkin płynąca perfekcyjnym kraulem. Zanurkowała i wynurzyła się z bratem w ramionach, trzymając go w regulaminowym uścisku zalecanym przez ratowników Czerwonego Krzyża. Skierowała się ze swoim brzemieniem ku najbliższej wysepce.

Wkrótce cała piątka znalazła się na skrawku lądu nie większym niż spora kuchnia. Crosetti przewrócił Rolly na wznak i zaczął wtłaczać jej powietrze do płuc, aż zakaszlała i zwróciła sporą ilość wody.

– Już dobrze, Carolyn?

– Zimno.

Otoczył ją ramieniem.

– Możemy się wzajemnie ogrzać.

Tkwiła sztywna w jego objęciach.

– Nie wiem, jak możesz mnie w ogóle dotykać.

– Dlaczego? Bo pieprzyłaś się z innymi? Domyślałem się tego wcześniej. Chciałbym tylko, żebyś już nie uciekała… To jest jedyne, co mnie wkurza. I te kłamstwa. Trochę tego za dużo.

– Poza tym jestem ideałem.

– Prawie. Oho, mamy drugą kulminację.

Spojrzała i zobaczyła Szwanowa i jego człowieka, brnących przez wodę. Żaden z nich nie miał broni. Ten drugi zataczał się, rana na jego głowie krwawiła obficie. Szwanow trzymał się za łokieć lewej ręki, twarz wykrzywiał mu grymas bólu.

Mishkin odczekał, aż wyszli na płyciznę, gdzie woda sięgała im kolan, a potem podszedł do Szwanowa i wymierzył mu słaby cios, schwycił go za pasek i za kołnierz, podniósł do góry i rzucił nim w drugiego mężczyznę. Obaj zniknęli pod wodą. Mishkin zrobił to samo jeszcze raz, zanim pojęli, o co chodzi, i oddalili się wpław do sąsiedniej wysepki.

– Nie należało tego robić, chyba że byłaby to komedia – zauważył Crosetti. Czarny charakter i odtwórca roli drugoplanowej toczą śmiertelną walkę i obaj

giną albo czarny charakter zabija swego przeciwnika, a wtedy bohater powinien

go załatwić. Ale może to jest komedia. Myślałem, że to thriller. O, nadciąga kawaleria, jak zwykle za późno.

W polu ich widzenia pojawił się nadlatujący z ogłuszającym warkotem helikopter i zawisł nieruchomo nad wrakiem łodzi. W oddali dostrzegli dwa szare kadłuby statków prujących wodę.

– Policja stanowa – wyjaśnił Crosetti w odpowiedzi na pytające spojrzenie Carolyn. – Zadzwoniłem rano do mojej siostry policjantki i widocznie zorganizowała tę akcję ratunkową.

– Mogłeś zadzwonić do niej wieczorem i policja już by czekała na nasz przyjazd.

– Nie, musiałem się upewnić, że gangsterzy na pewno przyjadą. Gdybym sprowadził tu policję wcześniej, Szwanow mógłby zabić dzieci. Ale, jak widzisz, wszystko zagrało.

– Gdzie jest Haas?

– Cholera! – zawołał Crosetti. Wstał i rozejrzał się dokoła. – Zniknął. Niemożliwe, żeby przeżył, był ciężko poparzony. I manuskrypt też przepadł.

– Nie powiedziała Carolyn. Taki papier może długo przetrwać w wodzie, a atrament z żółci też jest bardzo trwały. To jezioro nie jest prawdopodobnie zbyt głębokie. Jeśli manuskrypt był w kopercie, powinien przetrwać do przybycia nurków.

– Może. Ale jeśli Haas zginął, to nie ma mowy o komedii.

– Wiesz, byłbyś też ideałem bez tego swojego nawyku przerabiania wszystkiego na scenariusz. Jeśli przestanę kłamać i uciekać, skończysz z tym irytującym zwyczajem?

– Umowa stoi powiedział i pocałował ją w zimne usta, myśląc: ściemnienie, muzyka crescendo, napisy końcowe.

Znalazłem ten dokument, kiedy przenosiłem pliki do swojego nowego laptopa, i postanowiłem dodać tę kodę. Oczywiście finał całej afery sprawa zaginionej sztuki, cudowny szekspirowski manuskrypt Bracegirdle'a, zaangażowanie Szwanowa, scena w domu nad jeziorem, tragiczny los Mickeya Haasa – był zbyt szeroko dyskutowany publicznie, aby zanudzać czytelnika jego powtórnym omawianiem, ale chciałbym to uporządkować i powiązać luźne wątki natury osobistej, aby jakiś przyszły badacz, natrafiwszy kiedyś na ten plik, tak jak my natrafiliśmy na ostatni list nieszczęsnego Bracegirdle'a, znalazł puentę tej historii.

Przykro mi to stwierdzić, lecz Amalie i ja nadal nie jesteśmy razem (a dziś jest dziesiąty czerwca), choć wciąż mam na to nadzieję. Amalie bywa często w Nowym Jorku, a wtedy spędzamy ze sobą sporo czasu i pozostajemy w przyjacielskich stosunkach. Byliśmy w tym roku w katedrze Świętego Patryka na wielkanocnych nabożeństwach; zrobiły na mnie wielkie wrażenie, a Amalie to zauważyła i posłała mi taki uśmiech, jakim dawno mnie nie obdarzyła. Myślę, że uczyniła to także dlatego, iż wkraczam w ósmy miesiąc najdłuższego celibatu, jakiego doświadczyłem

od czasu swoich schadzek z panną Polansky w służbowym pomieszczeniu biblioteki Farragut Branch. Amalie nie może zwietrzyć u mnie (czy też wyczuć w jakiś bardziej mistyczny sposób) zapachu cudzołóstwa i to, jak sądzę, bardzo nas zbliża. Myślę, że klątwa została zdjęta w tamtym momencie, na zimnych wodach jeziora Henry, kiedy to Crosetti zwrócił moją uwagę na fakt, że próbuję ratować raczej jakąś mityczną kobietę niż własne dzieci. Sprawił to też widok mojej córki ryzykującej życie, aby uratować brata, którym ja, jak mi się wydawało, pogardzałem. To zdarzenie uświadomiło mi, że mogłem się mylić co do swoich emocjonalnych relacji z bliskimi i że teraz, zamiast silić się na spryt, powinienem po prostu wkładać we wszystko tyle miłości, ile tylko zdołam wykrzesać ze swoich skromnych zasobów, bez względu na to, czy dostanę coś w zamian, czy nie. I to staram się robić.

Z przyjemnością się pochwalę, że byłem na premierze Snu nocy letniej z udziałem mojej córki (nawiasem mówiąc, przyćmiła wszystkich) i że nie dostałem mdłości, jak to bywało wcześniej, i choć pewnie nigdy nie zostanę teatromanem, owa neurotyczna reakcja ustąpiła raz na zawsze. Spędzam też sporo czasu z Niko, głównie siedząc przy nim w milczeniu, ale przed paroma miesiącami zapytał mnie, czy nauczę go pływać i podnosić ciężary. Wciąż nie patrzy mi prosto w oczy, ale bywa, że kiedy go dotknę, nie wzdryga się i nie odsuwa.

Paul wrócił do swojej misji, stosownie spokorniały i do głębi wstrząśnięty śmiercią Mickeya Haasa, choć powtarzałem mu, że to była moja wina, nie jego. Powinienem był bowiem wezwać policję i opowiedzieć całą historię; wdrożyliby śledztwo, kłamstwa Pascoe wypłynęłyby natychmiast na wierzch i wszystko poszłoby gładko potwierdzono by autentyczność listów oraz sztuki itd. Ach, ten Pascoe! Zjawia się amerykański ksiądz i pyta go, czy wie coś o podrobionym rękopisie nieznanej sztuki Szekspira, a ten oczywiście odpowiada: „Ależ tak, proszę księdza, sam to przecież zrobiłem i za pięćdziesiąt tysięcy wszystko księdzu opowiem”. I Paul dał się na to nabrać; myślę, że ze sprytem i podejrzliwością też można przesadzić.

Miri porzuciła pracę w swojej branży tu muszę ujawnić, że należała do światka luksusowych cali girls. Szwanow był w to oczywiście mocno zaangażowany, toteż jego aresztowanie wyszło jej zdecydowanie na dobre. Teraz przebywa częściej z

Paulem, czyniąc wiele dobrego. Nadal wygląda wspaniale i przy każdej okazji, do wszystkich sukienek, wkłada krzyż wysadzany drogimi kamieniami.