Jana Frey - Chłód Od Raju

– Hej, Hannah, ze mną możesz o wszystkim porozmawiać. Zaprzeczyłam ruchem głowy.

– Jeśli zechcesz – naciskał.

– Dzwonek, słyszysz? – bąknęłam, próbując na niego nie patrzeć, co mi się jednak nie udawało. Spoglądałam na jego usta, wargi, wyobrażając sobie, jak by to było, gdybym je całowała.

– W zeszłym tygodniu chciałem do ciebie zadzwonić – dodał, kiedy szliśmy po szerokich, szkolnych schodach.

– Nie rób tego! – powiedziałam, wystraszona, podniesionym głosem.

– Wiem, twoi rodzice – stwierdził. – Marie opowiedziała mi, że są bardzo surowi. To dlatego, że jesteście świadkami Jehowy, mam rację?

Skinęłam lekko głową, przytakując i w milczeniu poszliśmy dalej. Kiedy stanęliśmy przed drzwiami do klasy, Paul wypowiedział cicho jeszcze dwa zdania. – Ale oni nie mogą zaplanować ci całego życia, tak myślę. – To było pierwsze, a po chwili dodał, naciskając już klamkę od drzwi: – Masz cudowne włosy i najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałem…

Później rozpoczęła się pierwsza lekcja. We mnie szalała burza uczuć, szczęścia, strachu i rozpaczy w czystej formie.

Amanda została teraz Dorotką. Śpiewała Somewhere over the rainbow, tak jak sobie wymarzyła. Ja natomiast zajęłam się zredagowaniem programu oraz namalowałam plakat. Zrobiłam to wspólnie z Yüksel, która także nie grała w przedstawieniu.

– Ja też nie mam czasu popołudniami – szepnęła mi pocieszająco. Wiedziałam, co było tego powodem. Jej matka była ciężko chora i ona musiała zajmować się młodszym rodzeństwem oraz przygotowywać ojcu, przychodzącemu wieczorem Z pracy, ciepłą kolację.

Jednakże Yüksel nie była tak zniewolona jak ja. Milcząc, malowałam nasz plakat. Jako motyw wybrałyśmy latającą chatkę nad leśną polaną. A w niej widoczną w małym oknie Dorotkę z jej niewielkim psem, obie sylwetki wycięte z czarnego papieru. Yüksel z kolei wykaligrafowała wielkimi literami: CZARNOKSIĘŻNIK Z OZ – KLASA 9B.

Nagle z tylu za mną ktoś się nachylił. Zamknęłam oczy i ze strachu upuściłam czarny flamaster. Znalazłam się między opalonymi, ciepłymi ramionami Paula. – Byłabyś oczywiście dużo lepszą Dorotką – szepnął mi do ucha, a jego usta przez chwilkę muskały moją małżowinę.

Zrobiło mi się gorąco i dostałam zawrotów głowy ze zdenerwowania.

Odwróciłam się raptownie.

– Przestań! – sapnęłam ciężko, odpychając go na bok. Paul lekko się odsunął i milcząc, przyglądał mi się.

„Nie odsuwaj się”, błagałam w duchu. „Och proszę, nie odchodź. Kocham cię, Paul, ale to jest zabronione, to grzech, Bóg mnie ukarze. Zabije mnie podczas Armagedonu, zgładzi swoim mieczem, pod którego ostrzem będę się wić z bólu i ostatecznie wykrwawię się w straszliwych męczarniach…”

Widziałam tę śmierć wyraźnie przed sobą, w końcu brat Jochen wciąż mi opowiadał o Armagedonie.

Paul w milczeniu stanął przede mną i stał tak bez słowa, rozmyślając, aż pani Winter zniecierpliwiona zawołała go, ponieważ pilnie potrzebowała na scenie Stracha na wróble.

W południe, po szkole, przywitali mnie w domu nie tylko Roswitha i młodsi bracia, lecz także rodzice mojej macochy. W łazience zaplotłam sobie pospiesznie nowy warkocz i zapięłam bluzkę na ostatni guzik.

– Dzisiaj jemy wszyscy razem – wyjaśniła babcia, rzucając mi dziwne spojrzenie. Nic nie powiedziałam, a także nie modliłam się przy stole.

– Hannah, ubieraj się, wychodzimy – zawołała Roswitha wkrótce po obiedzie.

– Nie idę na służbę kaznodziejską – powtórzyłam nerwowo słowa, które wypowiedziałam rano, nie ruszając się z sofy.

– Oczywiście, że idziesz ze swoją matką na służbę kaznodziejską – oznajmiła mi ostro babcia.

– Ona nie jest moją… – szepnęłam bojaźliwie. Dalej już nie dokończyłam, ponieważ dziadek uderzył mnie w twarz. Jego duża, twarda ręka trafiła mnie w usta, aż głowa odbiła się od oparcia sofy. Zupełnie nic nie poczułam, zauważyłam jedynie, że coś ciepłego spływa mi po podbródku.

– Krew – pisnął wystraszony Benjamin. – Dziadku, przez ciebie Hannah leci krew.

Roswitha, która była już ubrana w płaszcz, zabrała Benjamina z pokoju gościnnego. – Idź na podwórko do braci – powiedziała surowo. – Zabiorę was zaraz do siostry Ines. Dzisiaj ona się wami zajmie.

Rodzice Roswithy stali jedno obok drugiego przy sofie. – Uderz ją spokojnie jeszcze raz – powiedziała zachęcająco babcia, nie spuszczając ze mnie oczu.

Dziadek przytaknął i pociągnął mnie za rękę do góry.

– Wstawaj, dziewucho – powiedział ze spokojem.

– Nie, nie… – wyjęczałam, pochylając głowę, ale dziadek i tak mnie uderzył. Zwyczajnie uniósł prawą rękę, w tym czasie lewą mocno mnie trzymając, i uderzył w twarz. Potem tą samą ręką zadał kolejny cios. Tym razem wierzchem dłoni. Potem spoliczkował mnie znowu swoją twardą, otwartą dłonią i zaraz ponownie jej odwrotną, kościstą stroną. Sapał przy tym tak, jakby wykonywał jakąś ciężką pracę. Głowa latała mi to w tę, to w tamtą stronę, a mnie nagle przyszło na myśl, że zupełnie straciłam czucie. Nie czułam ciosów na twarzy, tylko powiew od ręki dziadka oraz szum w głowie. Zrobiło mi się niedobrze i usłyszałam własny świszczący oddech.

– Myślę, że już wystarczy – powiedziała niespodziewanie Roswitha.

A potem jeszcze coś:

– Dziękuję ci ojcze, wyświadczyłeś Hannah wielką przysługę. Z powrotem usiadłam na sofie. I dokładnie w tej samej chwili to się zdarzyło… fotografia mojej Matki wypadła mi spod bluzki, która w czasie szarpaniny wyszła mi ze spódnicy. Zdjęcie upadło na dywan w pokoju gościnnym. Roswitha spojrzała zdziwiona i w tym samym czasie przelotny uśmieszek zniknął z jej twarzy. Tuż po tym babcia postawiła stopę na wizerunku Mamy.

– Nie, nie…! – krzyknęłam przerażona i w tej samej chwili poczułam nagle ból, spowodowany serią razów w twarz. Nikt nie zwrócił na mnie uwagi, babcia schyliła się po fotografię, podniosła ją i końcówkami palców podała dalej. Roswitha chwyciła za zdjęcie i wyszła z pokoju.

– Oddaj mi je – krzyczałam, jak oszalała. – Proszę, proszę, proszę, to należy do mnie, potrzebuję go…

Dziadkowie gapili się na mnie ze wstrętem, on położył rękę na moich plecach, ciężką i silną jak skała i wysłał mnie do mojego pokoju. Zamknęli za mną drzwi, nim zdążyłam się za nimi obejrzeć. Próbowałam kilkakrotnie naciskać na klamkę, ale dziadek mocno trzymał ją z drugiej strony, tak że w ogóle nie mogłam nią poruszyć.

– Rosi, gdzie jest klucz? – usłyszałam babcię wołającą Roswithę. Jej głos brzmiał zupełnie naturalnie.

– Już niosę – odpowiedziała, śmiejąc się.

Nie mogłam w to uwierzyć: rzeczywiście był jakiś klucz od mojego pokoju? Jakże często prosiłam o niego, a oni wciąż zapewniali mnie, że w naszym mieszkaniu nie ma kluczy do drzwi. W czasie kiedy nasłuchiwałam, jak mnie zamykali, zrobiłam się nagle zupełnie zimna i harda. Otworzyłam szafę, wyciągnęłam małe pudełko po butach, a z niego mój dziennik, w którym zapisałam: „Oni kłamią. Oni stale kłamią. Kłamią tutaj i w czasie służby kaznodziejskiej. Kłamią nawet w Sali Królestwa. Gardzę nimi. Nienawidzę ich, nienawidzę, nienawidzę. Oni mnie pobili, aż do krwi. Zamknęli. Jestem ich WIĘŹNIARKĄ.

Paul – Paul – Paul – kocham cię. Uwolnij mnie”.

Następnego dnia znowu zostałam w domu, moją twarz pokrywały czerwone plamy i lekka opuchlizna, podobnie zresztą jak dolną wargę, która była zgrubiała.