Jana Frey - Chłód Od Raju

PS: R. wyrzuciła serce z piernika”.

Tej nocy poszłam po kryjomu do naszej piwnicy. Było po północy, Roswitha dawno temu wróciła do domu i już spała. Także ojciec i młodsi bracia. Wymknęłam się cała w strachu z nieoświetlonego mieszkania, w którym panowała zupełna cisza i skradając się, powędrowałam do wilgotnej, zimnej i nieprzyjemnej piwnicy. Trzęsłam się tak bardzo ze strachu i zimna, że z trudem poradziłam sobie z otwarciem drzwi, ale w końcu udało się. Latarką oświetliłam sobie ciasne piwniczne pomieszczenie. Na całe szczęście nie było ono tak szczelnie zawalone klamotami, jak piwnica naszych sąsiadów. Prawdopodobnie dlatego, że Roswitha często je porządkowała i zasadniczo bardzo oszczędnie nim gospodarowała. I dlatego nie musiałam długo szperać, żeby znaleźć to, czego szukałam. Były to skrzynie z rzeczami Mamy! Długie minuty zastanawiałam się, czy je w ogóle ruszać. W końcu były one wszystkim, co pozostało po mojej Matce. Poza mną oczywiście.

Zziębniętymi palcami zerwałam wreszcie z pierwszej skrzyni brązową taśmę klejącą. Drżąc, uniosłam wieko i zajrzałam do środka. Wewnątrz leżał saksofon czy raczej to, co z niego zostało. Smutny obrazek, zdeformowany, porysowany i poobijany instrument, ledwie rozpoznawalny. Rozpłakałam się, przez chwilę tylko stałam, głaszcząc saksofon i roniąc łzy. Dopiero dużo później odważyłam się zajrzeć do innej skrzyni. Palce miałam lodowate, kiedy bez tchu, bardzo szybko, przerzucałam ostatnie manatki Mamy. Do kogo dzisiaj należą właściwie te rzeczy? Do mojego ojca? Jej rodziców? – Czy może do mnie? Zakręciło mi się w głowie od tych rozmyślań, rzeczywiście mogłyby należeć do mnie. Zdecydowałam się przynajmniej coś niecoś zabezpieczyć, zanim ojciec czy Roswitha wpadliby na pomysł, żeby skrzynie przenieść w inne miejsce, do którego nie mogłabym się więcej dostać. Saksofonu wprawdzie nie dałabym rady zabrać, był po prostu za duży, żeby go ukryć, ale znajdowało się tam jeszcze błyszczące pudełko ze starymi przyborami kosmetycznymi, dziennik w rozsypce i cała sterta używanych ubrań. I klipsy w liliowym kubku bez ucha. Odkładałam rzeczy na bok, potem otworzyłam ostatnią skrzynię. Drgnęłam cała, kiedy mój wzrok spoczął na leżących na samym wierzchu fotografiach. To była ona, Mama! Nagle znowu popłynęły mi łzy, siadając na zimnej, piwnicznej posadce, ciężko wzdychałam.

Mama…

Tysiące wspomnień kołatało się we mnie. Leżąc na podłodze, kurczyłam się w sobie, aż w końcu skuliłam się, podciągnąwszy kolana pod brodę, przyciskając czoło do twardej, kamiennej posadzki. Jak mogłam kiedykolwiek zapomnieć! Wszystkie, dosłownie wszystkie wspomnienia nagle znowu odżyły.

– Mamo, ty nie mogłaś umrzeć, nie chcę… – wyjęczałam.

– Mamo, chcę być z tobą – wyłkałam.

– Mamo, przyjdę do ciebie, obiecuję ci… – szepnęłam.

Nie wiem, jak długo tak leżałam, ale czas minął niezauważalnie. W końcu podniosłam się i bezsilna, obładowana bezcennymi rzeczami Mamy wróciłam do mieszkania. Cieszyłam się bardzo, że boli mnie całe ciało.

Następnego dnia zaświeciło słońce. Był poniedziałek, znowu musiałam iść do szkoły po całym tygodniu nieobecności.

Rzeczy po Mamie ukryłam w swoim pokoju. Ozdoby i rozlatujący się dziennik włożyłam do kartonowego pudełka w szafie, kolorowe ubrania i skrzyneczkę ze szminkami zapakowałam do worka i wcisnęłam pod łóżko. Fotografię schowałam Jeszcze poprzedniej nocy pod poduszkę, a teraz włożyłam ostrożnie pod bluzkę. Potem poszłam do kuchni.

– Dzień dobry, Hannah – powiedziała Roswitha.

Milczałam zawzięcie. Moi braciszkowie siedzieli już przy stole i jedli śniadanie. Pogłaskałam Benjamina po jasnych, gęstych włosach.

– Cześć, mały mężczyzno – szepnęłam. Benjamin podziałał na mnie jak balsam, czułam jego spokój, miękkość i ciepło, dobrze zrobiło to moim lodowatym rękom, przez krótką chwilę rozgrzałam się od niego. Poza tym jego świeży zapach przypomniał mi o Paulu.

Paul. Moje serce zaczęło mocniej bić.

Roswitha podsunęła mi śniadanie do szkoły i filiżankę gorącej herbaty. – Hannah, rozmawiałam już z twoją nauczycielką i powiedziałam jej, że nie zagrasz jednak w tym teatrze.

Drgnęłam, ale milczałam.

– I mam naprawdę nadzieję, że przestaniesz bawić się z nami w kotka i myszkę. – Wyjaśniłam pani Winter, że zwyczajnie nie masz czasu przychodzić na popołudniowe próby. Wydało mi się to najlepszą wymówką.

Odstawiłam bezdźwięcznie swój taboret.

– Tak, a dlaczegóż to nie mam czasu po południu? – wyszeptałam ledwie słyszalnie, zadając sobie wiele trudu, aby mój drżący głos zabrzmiał mocno. Jednak na niewiele się to zdało.

– Ponieważ, jak wiesz, popołudniami chodzimy na zgromadzenia, Hannah – wycedziła złośliwie Roswitha. – A dzisiaj idziemy obie na dodatkową służbę kaznodziejską.

Prawie na nią nie patrząc, powiedziałam ostrożnie: – Nie wierzę, że możesz mnie zmusić.

– Hannah! – krzyknęła.

– Roswitha! – odezwałam się tym samym tonem, co ona.

– Kłócicie się? – zapytał Markus zaintrygowany.

– Zamknij się! – wrzasnęła Roswitha.

W kuchni zrobiło się cicho, bardzo cicho.

– Będziesz robić, co ci każę, Hannah – odezwała się w końcu Roswitha i stało się coś niewiarygodnego: znowu ni z tego, ni z owego, się roześmiała!

– Nie – odparłam błyskawicznie, zrywając się z miejsca. – Nie jesteś moją matką, nic nie masz do gadania!

Benjamin zaczął płakać, Markus i Jakob siedzieli zupełnie cicho, ze spuszczonymi głowami. Podbiegłam do drzwi i uciekłam z mieszkania. Ze zdenerwowania nie zabrałam swego plecaka, jednak poszłam do szkoły. Biegnąc truchtem, zniechęcona, wzdłuż ulicy, wyciągnęłam w końcu lekko pozaginaną fotografię Mamy.

Oto znowu była, moja Mama. Jej twarz. Radosna, piegowata, roześmiana. Nie z cynicznym, sztucznym, wyrafinowanym, wymuszonym uśmieszkiem Roswithy, lecz autentycznie radosna i pogodna.

Tuż przed szkołą, wahając się, co robić, zatrzymałam się wreszcie. Chwyciłam bardzo delikatnie, ostrożnie za gumkę mocno ściskającą włosy i ściągnęłam ją. Potrząsnęłam głową. Przez chwilę przejeżdżałam palcami po rozpuszczonych, jasnych, miękkich włosach, aż ułożyły się dokładnie tak jak u Mamy. Później ukradkiem odpięłam górne guziki swojej białej bluzki, czego nigdy jeszcze nie robiłam, i wzięłam głęboki oddech.

– Cześć Hannah – usłyszałam nagle wyraźny głos za sobą. Odwróciłam się raptownie, zagryzając wargi. Przede mną stał Paul. Ze strachu Zakrztusiłam się, nie mogąc zupełnie złapać oddechu. W każdym razie kaszlałam bez przerwy, aż w którymś momencie Paul położył rękę na moim ramieniu i bardzo lekko poklepał mnie po plecach. Sprawił, że znowu się uspokoiłam.

– Dzięki, już w porządku – wymamrotałam, uwalniając się szybko z jego objęć. Dziwne uczucie pozostało. W miejscu, które dotykał Paul, poczułam zimno i kłucie.

I nagle moje ciało oszalało. Chciało być dotykane przez Paula, obejmowane, głaskane i ściskane, podczas gdy rozum mówił mi, że to nic innego jak zakazane, bezsensowne zachowanie.

Szatan. Demony. Diabelskie pokuszenie. Grzech. Brud i hańba. Miałam zawroty głowy wywołane pragnieniem bliskości Paula, a niemal jednocześnie chciałam się od niego uwolnić.

– Źle się czujesz? – zapytał zatroskany i znowu jego delikatna ręka znalazła się na moim ramieniu.

– Zostaw mnie, proszę… – wyszeptałam zrozpaczona.

– Czego właściwie się boisz? – zapytał. Milczałam.