Nicholas Pileggi - Casino - Miłość i honor w Las Vegas

Nawet Roy Williams, otrzymawszy wyrok pięćdziesięciu pięciu lat więzienia w sprawie o próbę przekupienia Cannona, zdecydował się na współpracę z oskarżycielami. Został wwieziony na salę rozpraw na wózku, trzymając kurczowo butlę z tlenem, i zaświadczył, że przez siedem, łat co miesiąc otrzymywał od Nicka Civelli tysiąc pięćset dolarów w podzięce za oddanie głosu za udzieleniem Glickowi pożyczki ze związkowego funduszu emerytalnego.

Carl DeLuna miał dosyć, zanim skończył się proces. Przyznał się do winy przed wydaniem wyroku. Czekała go już trzydziestoletnia odsiadka za zatajanie wpływów Tropicany. Co jeszcze mogli mu zrobić? Dołożyć kolejne trzydzieści lat? Po cóż siedzieć na sali rozpraw i przyglądać się, jak prokuratorzy pokazują ławie przysięgłych powiększenia kart z jego notatkami, a 21, 22, Stmp i Goguś podziwiają bogactwo szczegółów, które zdołał upchać na tych maleńkich kartach.

Frank Balistrieri otrzymał już wyrok trzynastu lat więzienia w innej sprawie. On także przyznał się do winy.

Tony Spilotro, oskarżony w sprawie Argent Corporation wraz z innymi, głównie na podstawie nagrań rozmów telefonicznych, w których prosił dyrektorów Stardustu o pracę i grzecznościowe usługi dla znajomych, został wyłączony ze sprawy ze względu na niewydolność serca. Sądowi lekarze orzekli, że choroba Spilotra nie jest wybiegiem, i dali mu czas na poddanie się niezbędnej operacji. Miał być sądzony później.

Gdy oskarżeni zostali uznani winnymi, nikogo to nie zdziwiło; nikogo nie zaskoczyły również surowe wyroki: Joe Aiuppa, siedemdziesięciosiedmioletni boss z Chicago oraz jego siedemdziesięciojednoletni zastępca, Jackie Cerone, otrzymali po dwadzieścia osiem lat więzienia. Siedemdziesięcioletni Maishe Rockman dostał dwadzieścia cztery lata. Carl DeLuna i Carl Civella zostali skazani na szesnaście lat więzienia, z równoczesnym biegiem kar pozbawienia wolności zasądzonych w poprzedniej sprawie. Johna i Josepha Balistrierich sąd uwolnił od wszystkich zarzutów.

Frank Rosenthal nie został oskarżony.

Rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty trzeci był punktem zwrotnym w dziejach Las Vegas. W sprawach Tropicany i Argent Corporation prokuratura doprowadziła do procesu, a w końcu do wyroków skazujących. Ostatnia pożyczka ze związkowego funduszu emerytalnego została spłacona. Dług hipoteczny ciążący na Golden Nugget został wykupiony przez Steve'a Wynna i spłacony obligacjami wysokiego ryzyka. Skończyło się kontrolowanie finansowania kasyn przez mafię.

W 1983 roku automaty do gier losowych stały się głównym źródłem dochodów kasyn, wyprzedziwszy wszystkie pozostałe formy hazardu. Las Vegas, które powstało jako miasto dla grających o najwyższe stawki, stało się Mekką dla Amerykanów wyżywających się w grze o niskie pule i oblegających bufety ze szwedzkim stołem za 2.95$.

W 1983 roku stanowa Komisja ds. Nadzoru nad Grami Hazardowymi zawiesiła licencję kasyna Stardust z uwagi na kolejne śledztwo w sprawie zatajania jego wpływów. W dawnym biurze Mańkuta zainstalował się jeden z kontrolerów komisji. Urzędnicy stanowi mogli zwalniać lub wysyłać na wcześniejszą emeryturę wielu pracowników kasyna, którzy od lat uczestniczyli w skimmingu.

W tym samym roku Frank Mańkut Rosenthal przeprowadził się wraz z rodziną do Kalifornii.

„Grałem trochę na giełdzie i zajmowałem się przewidywaniem wyników meczów, ale już tylko jako gracz – wspomina Mańkut. – Lecz dzieci, a zwłaszcza Stephanie, wyrosły na światowej klasy pływaków. W Las Vegas Stephanie uzyskiwała bardzo dobre wyniki, wygrała dziesiątki zawodów.

Żeby jej pomóc w dążeniu do celu – przygotowywała się do przedolimpijskich zawodów kwalifikacyjnych – przeprowadziłem się do Laguna Niguel, by oboje mogli trenować i startować w klubie Mission Viejo Nadadores, w jednej z najlepszych drużyn pływackich w kraju”.

Dom Rosenthala znajdował się w Laguna Woods, w Laguna Niguel – bogatej miejscowości mniej więcej w połowie drogi z Los Angeles do San Diego. Był jednym z dziewiętnastu domów wcinających się w porośnięte bujną roślinnością przybrzeżne wzgórza, z panoramicznym widokiem na ocean, Crown Valley i El Niguel Country Club. W skład systemu zabezpieczenia posiadłości Rosenthala wchodziło kilka połączonych ze sobą kamer telewizyjnych sterowanych aparaturą wielkości ściany w garażu.

Przez większość 1983 roku życie Mańkuta obracało się wokół niezwykłych wyczynów pływackich jego dzieci.

„Widzisz nagłówek artykułu o twoim dziecku głoszący: KOLEJNE ZŁOTE MEDALE ROSENTHAL i rozsadza cię duma” – stwierdził Frank Rosenthal. Wciąż ma wycinki z gazet z tamtego okresu.

„Stephanie była naprawdę klasą dla siebie, wspaniałą sportsmenką. Nie potrafię nawet opisać, jak wielką odporność wykazywała na ból… jak wiele trudu sobie zadała. Przyglądałem się jej treningom. Zawoziłem ją na nie rano i po południu. Na wpół do piątej rano i wpół do czwartej po południu. Po prostu uwielbiałem przyglądać się, jak trenuje. Widziałem wychodzące na wierzch żyły, widziałem jej zaczerwienione oczy. Trenowała w deszczu ze śniegiem i w chłodzie. Podziwiałem, jak wiele chciała poświęcić, by osiągnąć swoją pozycję. Miałem dla niej olbrzymi szacunek.

Choćbyś bowiem był wyjątkowo utalentowany, musisz mieć tę wytrzymałość, tę siłę, ten wigor. Po to, żeby wygrywać. A Stephanie cholernie chciała wygrywać. Nie można jej było pokonać. Nie pozwalała na to.

I nie chodzi tu o gadki dumnego tatki. To mówi handicapper. Stephanie była najlepsza. Gdziekolwiek pojechała, łoiła innym skórę. I to jak!

Były szarfy, medale, puchary. A Steven, niestety, musiał w tym uczestniczyć. Nie zdawałem sobie sprawy, jak głęboką zaczął żywić urazę. Oboje byli jeszcze dziećmi. On miał dopiero trzynaście lat, a ona dziesięć. Czuł się bardzo zraniony tym, że tuliłem Stephanie, że gładziłem ją po głowie, całowałem i że ściskałem jej rękę. Musiałem zagrzewać ją do wałki.

Jej brat występował na tych samych mityngach i z reguły stanowił tło dla zwycięzców. Co można na to poradzić? Czasami mówiłem: «W porządku, Steve, musisz mocniej trenować». Ale Steven miał nam to za złe. Nam, to znaczy mnie i Stephanie.

Steve był utalentowanym pływakiem. Pod względem techniki nawet bardziej niż Stephanie. Taka jest prawda. Trenerzy w całym kraju i jego własny trener mawiali:

– Frank, jeżeli zmusisz tego chłopaka, żeby ruszył dupę, a my zdołamy nakłonić go do intensywnych treningów, nikt mu nie dorówna. On jest lepszy od Stephanie.

Lecz Stevenowi brakowało ochoty do walki. Do treningu. Do pływania po piętnaście kilometrów dziennie. Do biegania. Do suchej zaprawy. Do podnoszenia ciężarów. Nie miał chęci płacić takiej ceny. W efekcie, gdy stawał na starcie, nie był przygotowany. I dostawał baty.

Ale przecież nie każdy powinien się poświęcać. Nie lekceważyłem go za to. Myślę, że Steve powinien był zrezygnować ze sportu i pływać dla przyjemności.

Ale Stephanie bardzo pragnęła złota. To były najpiękniejsze lata mojego życia. Powiedziałem jej i paru bliskim przyjaciołom, że jeżeli zakwalifikuje się na olimpiadę osiemdziesiątego czwartego roku i zdobędzie medal, moje życie będzie spełnione.

I nawet gdybym minutę później dostał wylewu, nie przejąłbym się tym ani trochę. Mógłbym z tego nie wyjść. Naprawdę. Po prostu pragnąłem przeżyć tę jedną rzecz. I powiedziałem: «Stephanie, to wszystko, czego chcę. Chcę to zobaczyć. Cudem wydostałem się z tego samochodu po wybuchu bomby. Niech ujrzę, jak zdobywasz złoty medal, Stef, a potem mogę się pożegnać z życiem».