Nicholas Pileggi - Casino - Miłość i honor w Las Vegas

Prawdopodobnie paru z jej ćpających przyjaciół – motocyklistów wpadło na pomysł, że Geri dostanie kupę forsy z ubezpieczenia, jeżeli nagle zostanie wdową. Próbowali więc wysadzić Mańkuta w powietrze. Gdy pokpili sprawę, zrozumieli, że będą w tarapatach, zwłaszcza gdy Geri skojarzy ich podróż do Vegas z zamachem.

Właśnie dlatego ją zabili. Dokładnie cztery tygodnie później. Cóż za zbieg okoliczności. I co robiła, włócząc się o wpół do piątej rano w tej nędznej dzielnicy Hollywood? Wcale się nie włóczyła. Przyjechała samochodem z zabójcami, swoimi kumplami, ludźmi, którzy usiłowali sprzątnąć Mańkuta, a teraz nafaszerowali ją tabletkami i alkoholem.

Potem wystarczyło tylko zatrzymać samochód, wysadzić ją na ulicy i odjechać”.

„Moja siostra została zamordowana – twierdzi Barbara Stokich. – Ktoś wstrzyknął jej coś do żył.

Gdy Geri odeszła od Franka, zabrała ze sobą biżuterię wartości miliona dolarów. Mańkut musiał z nią porozmawiać, by odzyskać swoje pieniądze, ale Geri zatrzymała klejnoty. Wszystkie zginęły.

Gdy zamieszkała w Los Angeles, chciała wrócić do Franka. Brakowało jej luksusu. Ochrony. Poczucia bezpieczeństwa. Lubiła go nazywać «panem R.».

Po śmierci Geri mój tato odwiedził miejsca, w których robiła zakupy. Jedna z jej przyjaciółek powiedziała, że Geri przez dwa miesiące chodziła do psychologa i była prawie zdrowa.

Siostra co miesiąc dostawała od Mańkuta pięć tysięcy dolarów. Miała też karty kredytowe i mercedesa. Ale nie lubiła być sama. Chodziła do barów i piła przez całą noc. Gdy wróciła do Los Angeles, Lenny miał żonę. Jakiś znajomy Murzyn sprał ją niemiłosiernie, żeby dobrać się do jej pieniędzy i biżuterii.

Dowiedzieliśmy się z mężem o śmierci Geri, ponieważ właściciel mieszkania mojego taty zadzwonił, gdy byliśmy u niego z wizytą. Paru jego przyjaciół widziało notatkę pośmiertną o Geraldine McGee Rosenthal i zastanawiali się, czy przypadkiem nie chodzi o moją siostrę. Zatelefonowaliśmy do Robin. Powtarzała bez przerwy, że nie ma czasu na rozmowę. W końcu powiedziała, że pogrzeb jest za dwa dni. Moja siostra przez tydzień leżała w szpitalu i w kostnicy i nikt nas nie zawiadomił”.

Geri została pochowana w Mount Sinai Memoriał Park, przy Forest Lawn 5950, w obecności rodziny i znajomych. Mańkut i dwójka jego dzieci nie uczestniczyli w pogrzebie.

„Chciałem oszczędzić tego dzieciom” – wyjaśnił.

W styczniu 1983 roku koroner Okręgu Los Angeles stwierdził, że jej śmierć była przypadkowa i spowodowała ją śmiertelna mieszanka kokainy, valium i whisky.

Dokumenty w kartotece sądu dla spraw spadkowych w Los Angeles stwierdzały, co następuje:

Geraldine Rosenthal zmarła, nie pozostawiwszy żadnych nieruchomości. Pozostawiła jednak rzeczy osobiste w postaci wielu monet umieszczonych w skrytce nr 107 w First Interstate Bank, Maryland Square Office przy South Maryland Parkway 3681 w Las Vegas. Nakazem sądu monety zostały wycenione na 15.486$.

Wśród 125 monet było między innymi: 4.000$ w srebrnych dolarach, 1.200$ w srebrnych dolarach z 1887 roku, 133$ w żetonach kasyna Stardust, 6.000$ w srebrnych dolarach z 1887 roku, 100$ w 22 monetach jednocentowych z głową Indianina, kwartery z głową Wolności, monety pięciocentowe z tarczą oraz duża moneta jednocentowa z 1797 roku.

Połowa monet ze skrytki przypadła Mańkutowi na mocy ustaleń porozumienia rozwodowego; drugą połowę podzielono równo między trójkę jej dzieci: Robin, Stevena i Stephanie. Zgodnie z sądową dokumentacją spadkobiercy Geri otrzymali po dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt jeden dolarów.

Sytuacja wróżyła wszystkim rychły koniec. Po zamachu bombowym i śmierci Geri padły kolejne oskarżenia, wydano kolejne wyroki, a śmierć zbierała coraz większe żniwo.

Setki nagrań z podsłuchu będące w posiadaniu Departamentu Sprawiedliwości doprowadziły do oskarżenia – i w końcu skazania – głównych mafijnych bossów zamieszanych w sprawę skimmingu w hotelach Stardust i Tropicana.

Słabe ogniwa wycinano. 20 stycznia 1983 roku Allen Dorfman, lat sześćdziesiąt, został zastrzelony, gdy wychodził z restauracji na przedmieściach Chicago. Dorfmana skazano wraz z Joeyem Lombardem, Joem Aiuppą, Jackiem Ceronem, Maishe'em Rockmanem i przewodniczącym Związku Kierowców, Royem Williamsem, za wykorzystywanie związkowego funduszu emerytalnego do próby kupienia poparcia senatora Howarda Cannona z Newady w kwestii korzystnego dla związku aktu prawnego dotyczącego transportu drogowego. Dorfman został skazany za przestępstwo związane z funduszem emerytalnym po raz drugi i sędzia zafundował mu wyrok wieloletniego więzienia.

Dorfman wyszedł z restauracji z Irwinem Weinerem, sześćdziesięciopięcioletnim agentem ubezpieczeniowym i byłym poręczycielem sądowym, który przed wielu laty zatrudnił Tony'ego Spilotra jako poręczyciela. Dorfman wstąpił do wypożyczalni kaset video i wypożyczył na wieczór kopię filmu „Inadmissible Evidence” *. Film opowiada o człowieku niesłusznie oskarżonym przez prasę o powiązania z mafią.

Weiner powiedział policji, że usłyszał, jak dwaj mężczyźni zachodzą ich od tyłu i wołają: „To napad!”, a gdy schylił głowę, usłyszał strzały i właściwie nie widział, co się stało. Bandyci uciekli. Sprawców morderstwa nigdy nie wykryto.

13 marca 1983 roku Nick Civella zmarł na raka płuc. Dwa tygodnie wcześniej wypuszczono go z Więziennego Centrum Medycznego w Springfield w stanie Missouri, żeby mógł „umrzeć z godnością”.

Joe Agosto został skazany za puszczanie w obieg czeków bez pokrycia, co pozwalało mu przelewać do mało zasobnych kas Tropicany pieniądze stanowiące dodatek do zatajanych wpływów. 12 kwietnia 1983 roku Agosto zdecydował się zostać świadkiem prokuratury. Jego zeznania – wraz z notatkami DeLuny – doprowadziły do surowych wyroków skazujących: Carl Civella i Carl DeLuna otrzymali po trzydzieści, Carl Thomas piętnaście, a Frank Balistrieri trzynaście lat więzienia.

Parę miesięcy później Joe Agosto zmarł na atak serca. Druga faza sprawy Argent Corporation – w której część tych samych pozwanych oskarżono o zatajenie i zagarnięcie wpływów korporacji na sumę prawie dwóch milionów dolarów – wymagała wiarygodnego świadka. Władze zagwarantowały Allenowi Glickowi nietykalność i prezes Argent Corporation złożył zeznania w sądzie.

Oskarżonymi w tej sprawie byli bossowie: z Chicago – Joe Aiuppa, lat siedemdziesiąt siedem, i Jackie Cerone, lat siedemdziesiąt jeden – następnie pełniący obowiązki szefa mafii w Cleveland Milton Maishe Rockman, lat siedemdziesiąt trzy, i boss z Milwaukee Frank Balistrieri, lat sześćdziesiąt siedem, oraz jego synowie prawnicy, John i Joseph. Wyroki skazujące w przypadku pierwszych czterech niemal na pewno oznaczały, że umrą w więzieniu.

Glick stanął przed sądem, i zeznawał przez cztery dni, przedstawiając ze szczegółami, w jakich okolicznościach spotkał Franka Balistrieriego i jak uzyskał pożyczkę. Mówił też o tym, że zmuszono go do podpisania opcji na wykup pięćdziesięciu procent udziałów w korporacji przez synów Balistrieriego w zamian za dwadzieścia pięć tysięcy dolarów. Opowiadał, jak został zmuszony do zatrudnienia Franka Rosenthala, jak Nick Civella groził mu w mrocznym pokoju hotelowym, w Kansas City, a Carl DeLuna w kancelarii Oscara Goodmana w centrum Las Vegas.

Glick jako świadek zniweczył wszelkie nadzieje obrony. Był dokładny i niewzruszony. Jawił się przysięgłym jako człowiek bezgranicznie szczery. Carl Thomas również został świadkiem oskarżenia w nadziei na uzyskanie złagodzenia wyroku piętnastu łat więzienia w sprawie Tropicany. W swoich zeznaniach mówił o skimrningu i wpływie mafii na kierownictwo Związku Kierowców. FBI miało także Joego Lonarda, siedemdziesięciosiedmioletniego byłego wiceszefa mafii clevelandzkiej, który zeznał, że spełniał rolę kuriera Rockmana, i wyjaśnił, w jaki sposób załatwiono pożyczkę dla Glicka i kto na tym zyskał.