Nicholas Pileggi - Casino - Miłość i honor w Las Vegas

„Byłem właścicielem pizzerii Upper Crust – wspomina Cullotta. – Serwowaliśmy jedzenie, ale mój lokal był również spelunką. Jednego rana, naprawdę wcześnie, przygotowywaliśmy jedzenie – była pewnie siódma, ósma, może wpół do dziewiątej – pod pizzerię zajeżdża Geri. Wysiada z samochodu i zostawia otwarte drzwi. Wygląda mizernie. Należała do kobiet, których nie warto było prowokować w miejscu publicznym, bo potrafiła wtedy urządzić prawdziwą scenę. Wymachiwała rękami i wrzeszczała. Była wysoka, wyglądała imponująco i strasznie trudno było z nią dojść do ładu.

Wpada do restauracji jak burza i woła:

– Gdzie on jest, do kurwy nędzy?!

– Błagam cię, Geri, uspokój się. Nie rób zamieszania – proszę.

– Chcę się z nim zobaczyć – odpowiada. – Gdzie on jest? Zabiję tego sukinsyna!

Mówię mojej żonie, żeby jej przypilnowała – Geri jest bliska histerii. Sadzamy ją w boksie i zamykamy drzwi od frontu. Chciała natychmiast rozmawiać z Tonym.

Dzwonię do Tony'ego, a Geri wrzeszczy, że zabije tego Żyda. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że jeżeli Nancy dowie się o aferze z Geri, słono za to zapłacimy.

Tony nigdy nie siadał w Las Vegas za kierownicą. Zawsze jeździł z kierowcą. Tego rana zjawił się po dwóch minutach. Kazał się przywieźć Sammy'emu Sieglowi. Sammy przesiadywał w jego domu od świtu do nocy, grywając z Tonym w gin remika i wożąc go, dokąd ten sobie zażyczył. To była jego praca.

Tony przekracza próg i każe mi przestawić jej wóz na tyły restauracji, żeby nikt go nie spostrzegł. Wydaję polecenie Ernie'emu.

Odszedłem, ale widzę, że Tony rozmawia z nią i jak zwykle wymachuje rękami niczym wiatrak, a Geri zalewa się łzami i kiwa lekko głową. W końcu Tony mówi jej , żeby sobie poszła.

Staliśmy na tyłach pizzerii, gdy odjeżdżała. Tony odwraca się, patrzy na mnie i mówi:

– Dałem dupy”.

„Przed chwilą pieprzyłam się z Tonym”.

„Frank był śmiertelnie przerażony – wspomina Murray Ehrenberg. – Należał do bardzo skrytych ludzi. Nigdy nie chciał okazywać swoich uczuć. I nigdy nie okazywał. Zawsze był zamknięty w sobie – z wyjątkiem tamtej nocy, kiedy zadzwonił do mnie i poprosił, żebym przyjechał. Wtedy po raz pierwszy wyczułem panikę w jego głosie.

– Przyjedź do mnie i przywieź ze sobą broń – powiedział i wyjaśnił, że potrzebuje ochrony.

Z jakiegoś powodu nie chciał być sam. Chciał, żeby ktoś dotrzymał mu towarzystwa. Sądziłem, że pewnie potrzebuje ochrony i świadka.

– Nie martw się – powiedziałem. – Zaraz tam będę. Przywiozę strzelbę mojego syna.

Gdy go zobaczyłem, był w szoku. Wtedy po raz pierwszy widziałem go w takim stanie, a przecież pracowałem dla niego od lat.

Po moim przyjeździe Frank uspokoił się. Siedzieliśmy na wpół drzemiąc, gdy usłyszeliśmy ten hałas. Zerwaliśmy się z foteli i wybiegliśmy przed dom. Nadjeżdżała Geri. Miała oczy jak spodki i dzikie spojrzenie. Była nieprzytomna. Zupełnie obłąkana. Wjechała prosto w drzwi garażu. Uszkodziła samochód. Stałem obok. Omal nie przejechała mi po stopie. Nawet nie zaczekała, aż drzwi garażu się podniosą.

Balowała przez całą noc”.

„Słyszałem ją przez zasunięte szyby – wspomina Mańkut. – Słyszałem, jak woła:

– Gdzie są moje dzieci, ty matkojebco?

Geri zwykle nie mówiła w ten sposób. Również dlatego pomyślałem, że coś jest z nią nie tak. Alkohol? Tabletki? Prochy? Nie wiedziałem co.

Powiedziałem, żeby opuściła szybę. Zsunęła ją o cal. Podszedłem jak najbliżej i poprosiłem, by się uspokoiła.

– Możemy pogadać? Bądź ostrożna.

– Spierdalaj! – krzyczy znowu, wrzuca bieg i uderza w opuszczone drzwi garażu.

Wszyscy sąsiedzi są już na nogach i obserwują nas z ulicy. Przed domem pojawiają się dwa policyjne radiowozy. W środku siedzą czterej gliniarze. Znam ich.

Geri twierdzi, że chce się dostać do domu. Niech idzie do diabła, mówię, ale wiem, że nie mam żadnych szans. Załatwiła mnie. Oto sympatyczna żona znanego kasyniarza i hazardzisty powiązanego z mafią. Wyśpiewa wszystko. W sądzie przerobi mnie na mielone.

Mimo to w odpowiedzi na jej życzenie pytam:

– A gdzie twój zafajdany przyjaciel?

– Jaki przyjaciel? – odpowiada z poważną miną.

– Dobrze wiesz kto.

Geri żąda od policjantów, żeby zmusili mnie do wpuszczenia jej do domu.

– To również mój dom – mówi.

Czterej gliniarze są wrogami Franka Rosenthala, nie ma co do tego cienia wątpliwości. Dla nich jestem czarnym charakterem.

– Hej, Frank – mówi jeden z nich – może byś tak wpuścił ją do środka? Wpuść ją, żebyśmy wszyscy mogli pojechać do domu.

Odpowiadam, że dam jej klucz, jeżeli zostanie nie dłużej niż pięć minut. Czemu nie? W domu nie ma forsy, biżuterii i dzieci. Nie zostało nic, co mogłaby ukraść.

Po trzech minutach wraca. Stoję na podjeździe z Murrayem Ehrenbergiem i policjantami. Geri schowała ręce za plecami.

Podchodzi na odległość około dziesięciu stóp ode mnie, okręca się na pięcie i wycelowuje pistolet prosto w moją głowę. Gliniarze rzucili się do ucieczki. Nie widziałeś chyba nikogo, kto by spieprzał tak szybko jak oni. Ukryli się za radiowozami.

Geri patrzy na mnie i mówi:

– Oddaj mi moje pieniądze i biżuterię, bo cię zabiję.

Wymachuje bronią na wszystkie strony.

I kto podjeżdża pod dom? Nancy Spilotro. Zaczyna rozmawiać z Geri i brać jej stronę.

– Nancy, to nie twój problem – mówię. – Zajmij się własnymi.

Kątem oka widzę, jak obok bardzo szybko przejeżdża samochodem Tony Spilotro, w czapce i z brodą.

Gliny każą Geri natychmiast opuścić broń. To samo mówi jej Nancy.

– Nie strzelaj – radzę. – Nie chcesz przecież pójść na krzesło elektryczne.

Sytuacja jest tak zwariowana, że niemal zabawna.

Nagle Nancy chwyta Geri za rękę. Czterej policjanci wyskakują zza radiowozów i szybko zakładają jej kajdanki. I wtedy głupieję. Widzę Geri ze skutymi rękami i słyszę jej krzyk przez łzy:

– Kochanie, to boli! Nie pozwól im mnie skrzywdzić. Nie pozwól im na to.

Mówię policjantom, żeby ją puścili, że nie wnoszę żadnych oskarżeń i że mamy pozwolenie na broń.

Jestem zupełnie wykończony. Wtedy chciałem chyba jeszcze coś uratować. Sam nie wiem co. Z perspektywy czasu jest to zupełnie nielogiczne. Wszystko było pozbawione sensu.

W każdym razie po odjeździe policji weszliśmy we trójkę do domu”.

POLICJA METROPOLITALNA W LAS VEGAS

RAPORT

Nr dz. 80 – 72481

09.08.80 GODZ. 9.00

Miejsce zdarzenia… Vegas Valley Drive nr 972, Las Vegas, Newada. Las Vegas Country Club Estates.

SZCZEGÓŁY:

Dnia 9.08.80 około godziny dwudziestej pierwszej ja, Archer, wraz z funkcjonariuszem Frankiem Bradym zostałem wysłany do Country Club Estates przy Vegas Valley Drive nr 972, Las Vegas, NV w sprawie rodzinnej awantury, która przybrała niebezpieczne rozmiary, zgłoszonej przez straż Country Club Estates.

Po przybyciu na miejsce znaleźliśmy się przy Bramie Wschodniej. Skontaktowała się z nami pani Rosenthal, która była niezmiernie zdenerwowana. Chciała wrócić do swojego domu przy Vegas Valley Drive nr 972 i odzyskać swoje mienie.

Wspominała również o funkcjonariuszach straży osiedlowej, którzy nie odprowadzili jej do domu, i o tym, że skontaktuje się z FBI.