Nicholas Pileggi - Casino - Miłość i honor w Las Vegas

– Bardzo.

Pamiętałem, że w skrytce były ponad dwa miliony.

– Ile brakuje? – pytam.

– Dwudziestu pięciu tysięcy.

– Dwudziestu pięciu tysięcy?

– Tak – odpowiada. Kupiła mu trochę ubrań. I nowy zegarek. Lichy. W sam raz dla alfonsa.

– Nie przejmuj się – odpowiadam. – Mogło być gorzej. Za parę godzin wyślę po ciebie samolot. Tylko nie wypuszczaj klucza z ręki. Jeżeli Lenny dostanie klucz, będzie mógł otworzyć skrytkę. Straciłaś na tego alfonsa dwadzieścia pięć tysięcy dolarów. Jakoś to strawię. Tyle i ani centa więcej.

Kiedy Geri powiedziała Robin, że wraca do mnie, Robin wyznała, że czuje się tak, jakby nie miała matki. Robin zawsze okazywała lojalność wobec Lenny'ego, swego ojca.

Lenny nigdy nie ożenił się z Geri. Żenił się trzy razy, ale nigdy nie poślubił Geri, matki swojej córki. Mimo to Geri była wobec niego nieprawdopodobnie lojalna – bardziej niż wobec kogokolwiek.

Po paru godzinach otrzymuję telefon od pilota, który podaje mi oczekiwany czas lądowania. Wyjeżdżam na lotnisko. Geri wychodzi chwiejnym krokiem z samolotu. Uśmiecha się od ucha do ucha, jakby nic się nie stało.

Jadąc do domu, rozmawiamy o skrytce. Powiedziała, że nie zdołała odebrać klucza od Robin. Na szczęście nic nam nie groziło, ponieważ banki były już zamknięte, a Robin potrzebowała podpisu Geri, by dostać się do skrytki.

Znowu zaczęliśmy się sprzeczać. Gdy weszliśmy do domu, akurat dzwonił telefon. Spilotro.

– Jak wygląda sytuacja? – zapytał.

Mówię, że w porządku.

– Czy to Tony? – pyta Geri. – Mogę z nim porozmawiać?

Odmówiłem.

– Chcę z nią porozmawiać – mówi Tony.

Znowu odmawiam.

– Chcę z nią porozmawiać, słyszysz? – powtarza natarczywie.

Odmówiłem po raz kolejny. Dziękuję mu za pomoc, a on mi przerywa:

– Przecież powiedziałem, że chcę z nią porozmawiać.

Odłożyłem słuchawkę.

– Czy to był Tony? – zapytała Geri. – Chciałam z nim porozmawiać.

Odparłem, że chcę pogadać o pieniądzach w skrytce. Następnego rana czekaliśmy na telefon od Robin. Nie odebrałem, gdyż nie chciałem jej spłoszyć.

Robin powiedziała, że Lenny próbuje ją nakłonić do tego, by dała mu klucz do skrytki.

– Błagam cię na wszystko, nie rób tego. Nie słuchaj ojca – mówi Geri i płacze do słuchawki.

Wspaniały występ. Robin ulega… Obiecuje, że nie obrobi skrytki”.

„Gdy ich małżeństwo zaczęło się rozpadać – wspomina Barbara Stokich – Frank bił ją. Geri przyjeżdżała wtedy do mnie. Czasami zjawiała się z podbitym okiem. Z posiniaczoną twarzą i potłuczonymi żebrami. Którejś nocy obrażenia były tak poważne, że zrobiłyśmy zdjęcia. U mnie w domu.

Potem Geri i Robin wściekły się na mnie, ponieważ nie chciałam im dać tych zdjęć. Miały zamiar pozwać go do sądu. Nie dałam ich, bo wcale nie dowodziły, że to Frank ją pobił. Dowodziły jedynie, że została pobita. Pamiętam, że zniszczyłam je. Geri myślała, że zdoła wykorzystać te fotografie jako dowód przeciwko niemu, gdy wniesie sprawę do sądu. Robin mówiła mi o wszystkim, co się działo, dopóki nie zaczęła mnie atakować za nieprzekazanie zdjęć”.

„Mańkut zatruł jej życie – stwierdził emerytowany agent FBI, Mike Simon. – Przez cały czas ją oszukiwał i nie obchodziło go, czy Geri dowie się o tym. Zaczął ją kontrolować, jakby była wcieleniem żony ze Stepford.

Rano Frank przyklejał jej plan dnia na lodówce. Chciał wiedzieć, gdzie Geri w danej chwili się znajduje. Zmuszał ją także do meldowania się u niego w ciągu dnia.

Kupił nawet nadajnik, żeby móc kontaktować się z nią, ale Geri stale «gubiła» go, co doprowadzało Franka do jeszcze większego szału. Pewnego razu, wracając z dziećmi do domu, spóźniła się około pół godziny. Powiedziała, że utknęła na przejeździe kolejowym zablokowanym przez długi pociąg towarowy, który przejeżdżał tamtędy późnym popołudniem. Frank kazał jej stanąć przed sobą, a potem zadzwonił na stację rozrządową i zmusił dyspozytora do sprawdzenia, o której przejeżdżał pociąg.

Bez względu jednak na to, co Frank robił, Geri nigdy by go nie opuściła, ponieważ zawsze dostawała prezenty. Była kiedyś prostytutką. Mańkut kupił ją, gdy się pobierali, i nadal ją kupował”.

„Patrząc wstecz – przyznał Mańkut – uświadamiam sobie, że przypuszczalnie mieliśmy w całym małżeństwie tylko trzy, cztery miesiące spokoju. I to wszystko. Byłem naiwnym głupcem. Naprawdę pragnąłem mieć rodzinę. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że nie mogę jej kontrolować.

Pewnego wieczoru kręciłem swój program telewizyjny w Jubilation. Geri siedziała na widowni. Widziałem tam również Tony'ego. Widziałem, jak Geri idzie do damskiej toalety i jak Tony próbuje ją zatrzymać. Spławiła go . Nie wiedziałem dlaczego, ale ten drobny incydent nie podobał mi się. Nic nie powiedziałem”.

„Geri była chodzącym nieszczęściem – wspominał kumpel Tony'ego Spilotra, Frank Cullotta. – Piła jak szewc. Faszerowała się koką, środkami pobudzającymi, uspokajającymi, wszystkim.

Przysporzyła Mańkutowi sporo kłopotów akurat wtedy, gdy miał własne problemy z Komisją ds. Gier Hazardowych.

Nikt nie lubił Mańkuta. Był sobkiem. Potrafił przejść przez lokal, nie odkłaniając się nikomu. Był arogancki. Spłacił swój dług wobec Chicago, ale zachowywał się tak, jakby nie musiał już przyznawać się do znajomości z Tonym”.

„Była mniej więcej druga nad ranem. Tony wchodzi do kasyna z jakimś gościem – wspomina Murray Ehrenberg, menedżer kasyna Stardust. – Obaj są nagrzmoceni. Nie powinien pojawiać się w tym miejscu, ale wszyscy udają, że nie wiedzą, kim jest.

Podchodzi do stołu do gry w black jacka i zaczyna od postawienia pięciu czarnych [500$] w pierwszym rozdaniu. Gra sam i przegrywa. Widzę, jak w ciągu dwudziestu minut przepuszcza dziesięć tysięcy dolarów na własne życzenie.

Zaczyna złorzeczyć. Gdy dostaje kartę, która mu się nie podoba, oddaje ją krupierowi i prosi o następną. Szef zespołu stołów daje krupierowi znak głową, by to zrobił. Jeżeli karta nie odpowiada Tony'emu, odrzuca ją i radzi, by krupier wsadził ją sobie do dupy. Modlimy się o to, by dostawał dobre karty, ale wszystkie są słabe. Tony wkurza się coraz bardziej. Staramy się ujść tej nocy z życiem.

Potem Spilotro prosi szefa zespołu stołów o pięćdziesiąt tysięcy dolarów kredytu. Wiem, że ten nie może skredytować mu takiej sumy i że wkrótce przywołają mnie do stołu.

– Zadzwoń, wiesz do kogo, i przynieś mi forsę – żąda Spilotro.

Zatelefonowałem do Mańkuta na specjalny domowy numer. Mówię mu, że Konus jest w kasynie i żąda pięćdziesięciu kawałków kredytu.

Mańkut się wściekł. Tony nie powinien był nawet wchodzić do Stardustu, a co dopiero grać i prosić o kredyt. Frank kazał mi sprowadzić go do telefonu i powiedział, że wyrówna mu straty. Ale jednocześnie kazał Tony'emu natychmiast opuścić kasyno, póki jakiś kapuś nie doniesie Komisji ds. Nadzoru i nie wpakuje wszystkich w kłopoty.

Tony nie był aż tak pijany, żeby wszczynać wojnę. Z powodu skimmingu, licencji Mańkuta i całej reszty Komisja ds. Nadzoru już i tak bez przerwy nękała Stardust.

Wyraziłem zgodę na zwrot dziesięciu tysięcy, których oczywiście nigdy nie spłacił, ale Mańkut się tym nie przejmował. Chciał tylko mieć pewność, że nie wpisałem nazwiska Tony'ego na formularzu kredytowym ani żadnym dokumencie kasyna.