Nicholas Pileggi - Casino - Miłość i honor w Las Vegas

ROSENTHAL: – Z całym szacunkiem odmawiam odpowiedzi na to pytanie, ponieważ sądzę, że odpowiedź mogłaby mnie obciążyć.

PRZEWODNICZĄCY: – Czy grał pan już kiedyś w baseball?

ROSENTHAL: – Z całym szacunkiem odmawiam odpowiedzi na to pytanie, ponieważ sądzę, że odpowiedź mogłaby mnie obciążyć.

ADLERMAN: – Panie Rosenthal, czy był pan dawniej zatrudniony przez biuro Angel – Kaplan jako specjalista od typowania wyników meczów?

ROSENTHAL: – Z całym szacunkiem odmawiam odpowiedzi na to pytanie, ponieważ sądzę, że odpowiedź mogłaby mnie obciążyć.

ADLERMAN: – Czy jest pan profesjonalnym hazardzistą i specjalistą od bilansowania zakładów?

ROSENTHAL: – Z całym szacunkiem odmawiam odpowiedzi na to pytanie, ponieważ sądzę, że odpowiedź mogłaby mnie obciążyć.

ADLERMAN: – Czy zna pan Fiorego Fifi Buccieriego?

ROSENTHAL: – Odmawiam odpowiedzi ze względu na to, że moja odpowiedź może mnie obciążyć.

ADLERMAN: – Czy poznał pan Sama Kurzą Ślepotę Giancane?

ROSENTHAL: – Odmawiam odpowiedzi ze względu na to, że odpowiedź może mnie obciążyć.

ADLERMAN: – Czy kiedykolwiek próbował pan przekupić futbolistów?

ROSENTHAL: – Odmawiam odpowiedzi ze względu na to, że odpowiedź może mnie obciążyć.

ADLERMAN: – Czy kiedykolwiek próbował pan przekupić futbolistów w meczach Oregonu z Michigan?

ROSENTHAL: – Odmawiam odpowiedzi ze względu na to, że odpowiedź może mnie obciążyć.

Mańkut skorzystał z prawa odmowy zeznań przysługującego na mocy Piątej Poprawki trzydzieści siedem razy.

Rosenthal wrócił na Florydę, ale grunt nadal palił mu się pod nogami. Robert Kennedy przepchnął przez Kongres ustawę zakazującą przekazywania wszelkich informacji o grach hazardowych między stanami i od tej chwili rozmowy telefoniczne Mańkuta w sprawie kontuzji graczy, ustawień drużyny, typów, a nawet warunków pogodowych były niezgodne z prawem i narażały go na aresztowanie.

W 1962 roku, gdy FBI przeprowadziło długo oczekiwaną akcję przeciwko hazardzistom, a J. Edgar Hoover osobiście oznajmił o uwięzieniu setek graczy i mafiosów w całym kraju, Mańkut znalazł się w gronie aresztowanych. Przez następny rok regularnie lądował w areszcie za przyjmowanie zakładów, typowanie wyników, łamanie przepisów ruchu drogowego, używanie obraźliwych wyrażeń wobec funkcjonariuszy wymiaru sprawiedliwości, zakłócanie porządku publicznego, włóczęgostwo i uprawianie hazardu.

FBI potajemnie umieściła w jego mieszkaniu dwa nadajniki. Podsłuch założony za zgodą sądu, będący częścią akcji Departamentu Sprawiedliwości przeciwko organizatorom nielegalnych gier hazardowych i mafii, pozostawał w mieszkaniu Mańkuta przez rok i jeden dzień. (Mańkut odkrył, że jest na podsłuchu, dopiero wtedy, gdy Gil Beckley został postawiony w stan. oskarżenia w sprawie o przynależność do organizacji przestępczej i jeden z jego adwokatów natrafił w trakcie zapoznawania się z aktami przed procesem na pisemne oświadczenie FBI potwierdzające założenie podsłuchu w domu Rosenthala.)

Potem stanowa Komisja ds. Wyścigów obwieściła, że Rosenthal otrzymał zakaz posiadania koni wyścigowych oraz wstępu na tory wyścigów konnych, boiska do jai alai * i tory wyścigów psów na terenie całej Florydy. Wbrew radom przyjaciół Rosenthal uparcie wnosił prośby do komisji o przesłuchanie – które przyniosło mu jedynie szkodliwy rozgłos.

W końcu wszystkie oskarżenia o przyjmowanie zakładów wysunięte przeciwko Mańkutowi miały zostać oddalone lub wycofane. Mówiąc ściślej, wszystkie zarzuty – z wyjątkiem zarzutu złamania przepisów ruchu drogowego w Miami – były oddalane bez wszczynania rozpraw aż do 1962 roku, gdy Rosenthal został oskarżony w Północnej Karolinie o próbę przekupienia Raya Paprockiego, dwudziestoletniego koszykarza z drużyny Uniwersytetu Nowojorskiego. Okazało się, że jego głównym oskarżycielem znowu jest David Budin, ten sam informator, który był świadkiem rzekomej próby przekupstwa w Ann Arbor – epizodu, za który Rosenthal nigdy nie został postawiony w stan oskarżenia. W rzeczywistości jedyne zarzuty, jakie przedstawiono w sprawie o przekupstwo w Ann Arbor, dotyczyły Budina, oskarżonego o zameldowanie się pod fałszywym nazwiskiem w Dearborn Inn.

Jednak w przypadku oskarżenia w Północnej Karolinie adwokat Rosenthala, miejscowy prawnik dobrze znający graczy i sędziów, powiedział mu, iż sędzia rozpatrujący sprawę dał wyraźnie do zrozumienia, że gdyby jego klient uparcie domagał się wszczęcia procesu i został uznany winnym przez ławę przysięgłych, na pewno otrzymałby wyrok długoletniego więzienia.

Mańkut powiedział swym adwokatom, że nie chce przyznać się do winy. Negocjacje między prokuratorami a jego adwokatem ciągnęły się ponad rok. W końcu prawnicy Mańkuta oświadczyli, że prokuratura i sędzia zgodzą się na obronę bez kwestionowania stawianych zarzutów. Rosenthal nie musiałby się przyznawać do popełnienia przestępstwa. Po prostu nie poddawałby w wątpliwość wysuniętych przeciwko niemu zarzutów i zaakceptowałby werdykt sądu.

„Nie wyobrażasz sobie, jaką ulgę poczułem na samą myśl, że uciekłem tym maniakom”.

W 1967 roku walka Franka Rosenthala ze stanem Floryda dobiegła końca – stan wygrał. Mańkut przestał otrzymywać od Western Union telegraficzne sprawozdania i wybranych, rozgrywek sportowych, a – to go ostatecznie dobiło – firma telefoniczna odłączyła mu telefony.

„Wróciłem do domu – wspomina Rosenthal. – Myślałem, że mógłbym dalej grać w Chicago. Ale byłem w błędzie. Dotarłem do Chicago w samą porę, na początku sezonu futbolowego, i nawet dość dobrze mi szło, tyle że po każdej niedzieli coraz wyraźniej zdawałem sobie sprawę, że powinienem grać w Las Vegas.

Miałem eleganckie mieszkanie przy Lakeshore Drive w Chicago i swoich łudzi w Las Vegas, którzy za mnie obstawiali, ale byłem coraz bardziej zniechęcony.

Pytałem swojego człowieka w Vegas, co mają na ten mecz? – myśląc o rozrzucie między typami bukmacherów w Las Vegas.

Mój człowiek sprawdzał i oddzwaniał do mnie z informacją:

– Siedem.

– Obstawiaj – mówiłem.

Po chwili otrzymywałem informację:

– Obniżyli do sześciu i pół.

– Chryste! – wołałem. – Pośpiesz się i obstaw na sześć i pół.

Dwie minuty później znowu dzwonił.

– Teraz jest sześć.

– Sześć?!

– Co na to poradzę, Frank? Typy się zmieniają.

Tak było tydzień po tygodniu. Pamiętam, że w końcu przyszedł weekend, gdy gra w obstawianie naprawdę sprawiła mi frajdę. Ostatecznie wygrałem, ale stwierdziłem również, że jeśli hazard ma być moim źródłem utrzymania, nie mogę obstawiać na odległość. Muszę jechać do Las Vegas. Zabrać wszystkie rzeczy i przeprowadzić się tam, gdzie mógłbym siedzieć i obserwować notowania do momentu, aż byłbym gotów obstawić.

W dniu, w którym wyjeżdżałem, Tony miał mnie zabrać sprzed hotelu Belmonte, zawieźć na farmę Fiorego, bym mógł się z nim pożegnać, a potem na lotnisko. Oczywiście się spóźnił.

Buccieri miał rezydencję w Lake Geneva w stanie Wisconsin. Znajdowała się o godzinę jazdy samochodem z Chicago: ogromna posiadłość z terenami do konnej jazdy, ogrodami oraz strzelnicą, na której on i jego ludzie wprawiali się w strzelaniu do tarcz i rzutków.

Gdy Tony dotarł tam w końcu, był spóźniony o ponad godzinę. Tony zawsze się spóźniał. Spóźnił się nawet na własny ślub. Naprawdę. Ale spóźnianie się na spotkanie z Fiorem było głupotą, ponieważ on nie znosił, gdy kazano mu czekać.