Robert Haasler: Jezus – Człowiek, Który Nie Istniał: Pytania do Benedykta XVI

W literaturze przedmiotu można znaleźć ogromną ilość różnego rodzaju dat, którym przypisywano, że są dniem narodzenia Jezusa Chrystusa. Co metoda i autor – to inne wyliczenie. Wszystko zależy od interpretacji i osobistego, wewnętrznego przekonania co do celowości obliczeń. Wielu z tych wyliczeń dokonywano, aby udowodnić konkretną, wcześniej przyjętą tezę, tak jak to było w przypadku wyliczenia urodzenia tak, aby przypadało ona na grudzień. Z powodu innych okoliczności wiemy, że grudniowa data byłaby najbardziej niewiarygodna.

W trakcie poszukiwań archeologicznych natrafiono na istotny ślad i ważny dowód obalający tezy historyków, zwłaszcza katolickich, którzy skłonni byli przesuwać datę śmierci Heroda nawet na 1 rok p. n.e., co by oznaczało tym samym, że datę narodzin Jezusa trzeba byłoby dostosować do tego faktu. Odnaleziono bowiem monety następców Heroda, które datują rozpoczęcie ich rządów na 4 rok p.n.e. Trudno byłoby sobie wyobrazić, aby synowie Heroda bili własne monety jako panujący jeszcze za życia krwawego ojca! Niejeden z ich braci i członków rodziny stracił życie z dużo bardziej błahych powodów.

„Oto nastała ostatnia pora wieszczby kumejskiej: Wielki szereg stuleci rodzi się teraz od nowa. Już powraca Dziewica, powraca królestwo Saturna i z wysokiego nieba nowy zstępuje potomek. Tylko temu chłopięciu, które się rodzi, by wieki ustały żelazne i powstał na całym świecie ród złoty, Czysta sprzyjaj Lucyno! Już twój Apollo króluje". Cytat ten pochodzi ze sławnego zbioru dziesięciu idylli Wergiliusza, wielkiego poety rzymskiego. Zadziwiające jest podobieństwo tego tekstu do proroctwa zawartego w Księdze Izajasza – najważniejszego z proroków Izraela, który żył w VIII wieku przed Chrystusem. Historycy są zdania, że Wergiliusz mógł znać tekst Izajasza i włączył go do swoich bukolik, dostosowując do realiów Italii. Pełno tu Pochodzenie Jezusa i symboli, o których szerzej wspominamy w rozdziale Gwiazda Betlejemska.

Kościół skrzętnie wykorzystał część twórczości Wergiliusza dla swoich celów, przez co poeta przeszedł do legendy ludowej. Przypisywano mu niezwykłe cechy: czarodzieja w średniowiecznych legendach, mędrca

1 proroka zapowiadającego przyjście Chrystusa. Był bohaterem wielu utworów literackich, w tym u Dantego, a każdy z nas zna go z piosenki dziecięcej o ojcu Wirgiuliuszu, który uczył dzieci swoje.

Uważnych czytelników ewangelii dziwi fakt, że opisują one Mękę Jezusa z niezwykłą dokładnością, dbając o najmniejsze szczegóły, gdy tymczasem wydarzenia z dzieciństwa przedstawione są pobieżnie, skrótowo. Byłoby niemal niemożliwe, gdybyśmy chcieli dowiedzieć się z ewangelii czegoś więcej o życiu Jezusa w okresie między dzieciństwem a rozpoczęciem działalności.

Możemy doszukać się dwóch, może trzech drobnych fragmentów ewangelii, które odnosiłyby się do czasów młodości i wczesnych lat dojrzałości. Niewiele wiemy gdzie, jak i z kim mieszkał Jezus. Nic nie wiemy o Jego rodzinie i krewnych. Nie wiemy także gdzie i od kogo Jezus zdobywał wiedzę religijną, jak poznał Torę i prawo Mojżeszowe, kto zaznajamiał go z tradycją żydowską. Niemal 30 lat z życia Jezusa potraktowano milczeniem. A jednak ostatni tydzień życia, licząc od wjazdu do Jerozolimy do ukrzyżowania i Zmartwychwstania opisują ewangelie tak, jakby ich autorzy byli bezpośrednimi świadkami wydarzeń. Jaki był zamysł tego przedsięwzięcia, trudno jednoznacznie rozstrzygnąć. Jest niemal pewne, że uczyniono tak wedle z góry przyjętego planu. Wszystko co działo się przed Wielkim Tygodniem, miało znaczenie tylko o tyle, o ile prowadziło do wydarzeń z ostatnich dni Jezusa. Trudno sobie wyobrazić, aby ewangeliści dysponowali jakimikolwiek dokumentami o Męce bądź, że ewentualni świadkowie przekazali im tak precyzyjne relacje. Stan taki może świadczyć, że pisma Nowego Testamentu w wersji które znamy współcześnie, mogłyby być przerabiane już po Soborze Nicejskim, aby wykazać w nich rękę Boga oraz że Jezus urzeczywistnia w nich zrządzenia Boże i cierpi po to, aby one mogły się spełnić. Ale jak w takim razie ówcześni wyznawcy chrześcijaństwa mogli pogodzić się z tym, że ich Mistrz stracony został jak zwykły przestępca? Ukrzyżowanie było największym kamieniem obrazy. Tak to zresztą nazywał św. Paweł. A może jednak wydarzenia Wielkiego Tygodnia przebiegały zupełnie inaczej niż opisują ewangelie? Może w ogóle nie da się ich potwierdzić historycznie? Zbyt różnią się ewangeliści między sobą, aby doszukiwać się w ich tekstach natchnienia Ducha Świętego. Musiałby ów Duch każdego z nich natchnąć innymi informacjami, zgoła różnymi niż pozostałych. Duch Święty nie mógłby się mylić aż tak często. Wreszcie nie byłoby dlań żadnym kłopotem przedstawić wydarzenia w kontekście prawdziwej i realnej historii.

Opis ostatnich dni Jezusa jest niczym innym jak opowieścią zręcznie skomponowaną po to, by spełniły się proroctwa Starego Testamentu, a Jezus, ich bohater, przedstawiony został jak Bóg Zbawca i Odkupiciel. Jak Mesjasz, który został zapowiedziany. Na dowód tego przytoczymy przynajmniej kilkanaście fragmentów różnych ewangelii i porównamy je zapisami Starego Testamentu. Zacznijmy od uroczystego wjazdu do Jerozolimy, tak obrazowo przedstawionego przez Mateusza i Jana. Miał on być spełnieniem proroctwa Zachariasza, który w takich słowach przedstawił przyjście Mesjasza, Króla Pokoju:

„Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku".

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus według Marka miał wypowiedzieć takie słowa: „Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi, ten który je ze Mną" , odpowiadają one słowom:

„Nawet przyjaciel mój, któremu zaufałem, który chleb mój jadł, podniósł piętę przeciwko mnie"

Judasz, przedstawiony przez Mateusza jako chciwy zdrajca, który za trzydzieści srebrników wydał swojego Mistrza, dostać miał pieniądze, których już od trzystu lat nie było w obiegu. W Księdze Zachariasza znajdziemy fragment, który dowodzi, że odważenie srebrników Judaszowi zaczerpnięte zostało niemal dosłownie ze Starego Testamentu: „I odważyli mi trzydzieści srebrników. Jednak Pan rzekł do mnie: wrzuć do skarbony tę nadzwyczajną zapłatę, której w ich przekonaniu byłem godzien".

Oczyszczenie Świątyni jest z kolei spełnieniem słów Izajasza: „… bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów".

Relacja ewangelisty z wydania wyroku śmierci przez Wysoką Radę niemal dosłownie przypomina słowa innego psalmu: „Trwoga dookoła. Gdy przeciw mnie się zbierają, zamyślają odebrać mi życie".

Gdy arcykapłan spytał Jezusa, czy jest Mesjaszem, synem Błogosławionego, według ewangelisty Marka, otrzymał następującą odpowiedź: „Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmogącego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi". Ta odpowiedź jest połączeniem proroctwa z Księgi Daniela i Księgi Psalmów: „A oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy… Rzekł Pan… Siądź po prawicy mojej".

Gdy Jezus milczał przesłuchiwany przez Sanhedryn i Piłata, spełniał to co napisane było w Księdze Izajasza: „Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeż prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich".

Piłat, nie widząc w nim winy, nie wiedział co ma czynić. Zebrani na placu przez pałacem Żydzi krzyczeli donośnym głosem, jak opętani: „Ukrzyżuj Go" , spełniali to, co już wcześniej zapisane było w psalmach. Tam też znajdziemy zapowiedź zachowania Piłata, który na znak, że nie bierze odpowiedzialności za śmierć niewinnego, umywa ręce. Oto odpowiedni fragment Psalmu 26 – Wołanie o Bożą Sprawiedliwość: „Umywam ręce na znak niewinności i obchodzę Twój ołtarz, Panie".