Robert Haasler: Jezus – Człowiek, Który Nie Istniał: Pytania do Benedykta XVI

Ale przytaczane przykłady zaczerpnięte są tylko z mało wiarygodnych ewangelii i pism nowotestamentowych. Mogłyby jako takie nie stanowić dostatecznego dowodu, gdyby nie zachowały się do naszych czasów potwierdzenia faktów historycznych, jak chociażby stracenie około roku 40 córki kapłana, skazanej przez Sanhedryn na śmierć za uprawianie nierządu, czy też skazanie na śmierć przez ukamienowanie brata Jezusa Jakuba. Działo się to w 62 roku. Kilkanaście lat wcześniej król Agrypa także wydał wyrok śmierci. To tylko niektóre z przykładów.

Prawo żydowskie znało cztery rodzaje kary śmierci: ukamienowanie; spalenie (a raczej uduszenie płonącą pochodnią, która skazanemu wpychano w usta), ścięcie i uduszenie przez powieszenie. Aż do króla Heroda Żydzi stosowali także karę śmierci przez ukrzyżowanie, a w pewnym zakresie mieli też jurysdykcję nawet w stosunku do obywateli rzymskich, i to do kary śmierci włącznie. Jest więc bezsporne, że nie tylko mogli, ale i stosowali karę śmierci. Dlaczego więc sami nie skazali Jezusa, choć sąd nad Nim odbył i władca, i arcykapłani Annasz wraz z Kajfaszem, i Sanhedryn? W Biblii nie ma mowy o żydowskim wyroku skazującym, zatwierdzonym przez rzymskie władze, ale o rzymskim wyroku skazującym i rzymskiej egzekucji. Mimo wszystkich starań podejmowanych przez stulecia, aby to właśnie Żydom udowodnić odpowiedzialność za śmierć Jezusa, a rzymskiego prokuratora Piłata przedstawić jedynie jako narzędzie w ich rękach, nie da się dziś wyciągnąć innego wniosku jak tylko ten, że winnymi śmierci Jezusa byli legioniści i uczynili to na rozkaż Piłata. Ostatecznie możemy przyjąć tezę, że to Syryjczycy, jako żołnierze pozostający na żołdzie rzymskim, dokonali egzekucji. Odpowiedzialności Piłata nie da się jednak usprawiedliwić.

Wśród pytań, jakie kłębią się w związku z powyższymi zagadnieniami, jedno ogólne zadajmy zdecydowanie: Dlaczego Kościół nie dąży do wyjaśnienia wszystkich okoliczności śmierci Jezusa i odpowiedzialności za nią, tylko pogrąża się w upowszechnianiu mitów, legend i zwykłych bajek wreszcie? Z pewnością nigdy na to, jak i wcześniejsze pytania, nie otrzymamy odpowiedzi. Niech więc Czytelnik udzieli ich sobie sam.

„Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: „/…/ Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?" Tak przedstawia ostatnie chwile życia Jezusa Ewangelista Mateusz.

Identycznie relacjonuje te chwile św. Marek w swojej Ewangelii.

Św. Łukasz przytacza inną wersję. Kiedy mrok ogarnął całą ziemię od godziny szóstej do dziewiątej, i kiedy słońce się zaćmiło a zasłona przybytku rozdarła się przez środek, wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego". Po tych słowach wyzionął ducha.

W czwartej ewangelii, autorstwa św. Jana, znajdziemy zupełnie inną relację z ostatnich chwil Jezusa. Kiedy ukrzyżowany Jezus uświadomił sobie, że wszystko się dokonało, aby wypełniło się Pismo, rzekł: „Pragnę". Wtedy podano mu na włóczni gąbkę zanurzoną w naczyniu z octem. A gdy ten skosztował octu, rzekł: „ Wykonało się!" i skłoniwszy głowę oddał ducha.

Każdego Czytelnika zdziwi fakt, że relacjonując śmierć i przedstawiając ostatnie słowa Jezusa na krzyżu, Ewangeliści przytaczają aż trzy różne wersje. Z punktu widzenia czystej logiki jest to sytuacja zupełnie niezrozumiała.

Misja Jezusa miała bowiem jeden cel – odkupienie grzechu poprzez męczeńską śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie – symbolizujące zwycięstwo nad złem. Uczniowie dobrze znali cel posłannictwa Jezusa. Mówił im o tym wielokrotnie. Nie dalej jak dwa dni przed ukrzyżowaniem, w Ogrodzie Oliwnym raz jeszcze wspominał o znaczeniu proroctwa, które miał wkrótce wypełnić. Ewangeliści nie mogli więc nie wiedzieć, że w całym życiu Jezusa, które opisywali, Jego śmierć na krzyżu była momentem najważniejszym. Powinna być więc opisana niemal z drobiazgową dokładnością. Tymczasem niemal każda ewangelia przytacza inną wersję wydarzeń. Czytelnik, który jest już pewnie zaszokowany tak wielką liczbą rozbieżności między ewangelistami, nie zdziwi się zapewne i tym razem. I tak dobrze, że przynajmniej wszyscy ewangeliści mniej więcej zgodnie opisują sam fakt śmierci Jezusa i Jego ukrzyżowania. Przecież jest to jedno z nielicznych wydarzeń opisanych w ewangeliach, o którym zgodnie wspominają wszyscy.

Opisując śmierć Jezusa na krzyżu ewangeliści zdaje się nie chcieli zadbać o prawdę historyczną, nie chodziło im o dokładne przedstawienie wydarzenia z życia Jezusa, lecz o uzasadnienie, że oto wypełnia się to, co zostało napisane w Starym Testamencie, że wypełniają się proroctwa. Zresztą wniosek ten dotyczy wydarzeń całego ostatniego tygodnia życia Jezusa. Od momentu wjazdu do Jerozolimy przedstawiany przez Ewangelistów Jezus zachowuje się tak, jakby chodziło mu wyłącznie o wypełnienie proroctw Starego Testamentu. Z całą pewnością możemy założyć, że Ewangeliści, opisując całe życie Jezusa, w tym także ostatnie Jego dni, nie dysponowali żadnym materiałem biograficznym. Pisali tak, opisując i interpretując wydarzenia, aby udowodnić przyjęte założenia początkowe. Najbardziej dobitnie widać to na przykładzie Ewangelii według św. Jana.

Będąc pod wpływem nauk Pawła, Ewangelista Jan przedstawia nam Jezusa Boga. Wszystko, o czym pisze, musi prowadzić do udowodnienia tezy o boskim pochodzeniu Jezusa.

Wołanie modlitewne Jezusa na krzyżu według relacji Mateusza i Marka jest cytatem z psalmu 22, wiersz 2, opisującym mękę Mesjasza i jej owoce. Łukasz natomiast wkłada w usta umierającego na krzyżu Jezusa okrzyk rozpaczy z psalmu 31, wiersz 6: „W ręce Twoje powierzam ducha mojego: Ty mnie wybawiłeś Panie, Boże wierny!" Słowa te powtarza później także św. Szczepan, pierwszy męczennik.

Pewną wątpliwość budzi też godzina śmierci Jezusa na krzyżu. Jeżeli miałaby być to godzina dziewiąta, chodzi z całą pewnością o godzinę dziewiątą wieczorem a nie rano. O tej porze w tamtych rejonach geograficznych, zwłaszcza w miesiącu, w którym miałoby nastąpić ukrzyżowanie, dawno jest już ciemno, niemal mrok. Ciemności, które opanowały całą ziemię od godziny szóstej do dziewiątej nie były więc niczym szczególnym. Codziennie bowiem, od tysięcy lat w Palestynie o tej porze zmierzcha. A na dodatek śmierć Jezusa na krzyżu wieczorem, gdy było już ciemno byłaby w sprzeczności z proroctwem Amosa, które brzmi: „W owym dniu, mówi Wszechmogący Pan, sprawię, że słońce zajdzie w południe i mrokiem okryje ziemię w biały dzień". Znamy różne relacje odnoszące się do tych wątpliwości. W komentarzach do Pisma Świętego podaje się godzinę piętnastą jako godzinę śmierci Jezusa, jako godzinę według współczesnej rachuby czasu. Inni tłumaczą tę różnicę położeniem geograficznym i zmianami czasu według stref czasowych lub też stosowanym w Palestynie zwyczajem oznaczania godzin począwszy od wschodu słońca.

U Łukasza w dodatku wspomina się o zaćmieniu słońca. Wszystkie obliczenia astronomiczne wykluczają, aby w czasie śmierci Jezusa mogło mieć miejsce zaćmienie słońca.

Księżyc był wtedy w pełni. Nie było więc żadnego naturalnego zaćmienia słońca. Gdyby jednak nastąpiło zaćmienie mocą nadprzyrodzoną, boską, fakt ten musiałby zostać odnotowany w jakiejś kronice wydarzeń z tamtych czasów. Nie znajdziemy jednak nigdzie wzmianki

0 tym wyjątkowym, cudownym wydarzeniu. Podobnie jest z opisem cudów, jakie miały dziać się w okolicy w chwili śmierci Jezusa, gdy miały otwierać się groby, kiedy wielu świętych umarłych miało z nich powstawać, kiedy nastąpiło trzęsienie ziemi, bowiem według relacji Ewangelistów zadrżała ziemia a skały zaczęły pękać. Nic takiego nie miało miejsca. Nigdzie ani śladu dowodów, potwierdzenia tych dramatycznych wydarzeń. Ich skala i zasięg były tak wielkie, że musiałyby zostać zauważone, zapamiętane i przekazane potomnym przez innych świadków ukrzyżowania i śmierci Jezusa. Tymczasem wszyscy milczą na ten temat, z wyjątkiem Ewangelistów. Stawiamy więc kolejne pytanie i wątpliwość: kiedy, o jakiej porze dnia umarł Jezus na krzyżu i jakie wypowiedział wtedy słowa?