Вячеслав Адамчик - Чужая бацькаўшчына

— Не падганяй, бо не вельмi паедзеш, — ганарыста агрызалiся грузчыкi.

— Не аднеквайся, давай-давай!

Грузчыкi зноў адзiн за адным падыходзiлi да вагона, станавiлiся спiною i нагiналiся, выцягнуўшы назад тоўстыя з патрэсканымi далонямi рукi.

Асiплым, пракураным голасам там, у пакгаузе, пачынаў спяваць Вунгер:

— Во, чуеш, ён, мусiць, iзноў успомнiў жонку таго каляяжа, — сцягваў верхнiя мяшкi i жмурыўся, каб не запарушыць вочы, Платон Верамей.

— Эх, мувен пану, кавал рэпы! Персi, як цясто на макарон! — гукнуў з цемнаты пакгауза Вунгер.

— Гы-гы-гы, а ты ўжо i памацаў, — зарагатаў нехта з грузчыкаў.

— Для хцонцэго нiц труднэго.

— Хi-хi, га-га, — душылiся ад смеху грузчыкi.

— I чаго вас дрэчыць, чаго? Дайце паслухаць, вунь нешта чалавек крычыць, — Давыдоўскi, прыклаўшы да вуха далонь i схiлiўшы набок голаў, падбег на край падлогi.

Сюды, да пакгауза, падняўшы ўгору абедзве рукi i трасучы iмi, бег i крычаў нешта той самы чалавек у чорнай рагатыўцы.

— I што ён крычыць? Вы чуеце, што ён крычыць? — Давыдоўскi азiрнуўся на грузчыкаў.

Выцiраючы ад цэменту сухiя рукi, яны падыходзiлi ўжо сюды, дзе стаяў Давыдоўскi. Нейкi ўжо насцярожаны, з вытрашчанымi вачмi, з вагона выскачыў Платон Верамей — на яго пляскатай з выгнутым брылём кепцы, на грудзях, на зморшчаных рукавах старога шарачковага пiнжака бялеў пыл.

— I што там такое? — высунуўся з пакгауза i прыпёрся адным плячом да вушака Вунгер.

— Хлопцы вашы вуньдзека, хлопцы!.. — падбегшы сюды, задыхнуўся чыгуначнiк у чорнай з лакiрованым брылём рагатыўцы.

— Што хлопцы, ну што? — затрос абедзвюма рукамi Давыдоўскi.

— Задушылiся ў цыстэрнi…

— Перахрысцiся, чалавек, што ты кажаш!

— Ну, — засоп задыханы чыгуначнiк i выцер рукою белы пад рагатыўкаю лысаваты лоб. — Вунь аднаго ўжо дасталi.

Грузчыкi раптоўна змянiлiся з твару, падцялi губы, апускалi, хаваючы адзiн ад аднаго, вочы.

— Ну што? Што стаiмо? — Платон Верамей зверавата азiрнуўея на ўсiх i першым скочыў з выступу падлогi, з рыжае раскалмачанае галавы ў яго звалiлася i лягла дагары, паказаўшы чорнае ад поту дно, кепка. Ён скоранька падхапiў яе.

Дубатоўцы адзiн за адным скакалi на тлустую ад мазуту зямлю мiж рэек. Прысядалi i хваталiся адною рукою, каб не звалiлася кепка. Астатнiм злазiў, задзiраючы стракатую ясёнку, тоўсты, няспрытны Давыдоўскi. Платон Верамей ужо бег пуцямi туды, да нiзкага прысадзiстага склада з абсмоленым блiшчастым дахам, дзе за чырвоненькiмi вагонамi, за доўгаю, наладаванаю белымi сырымi дошкамi платформаю стаяла цыстэрна. Там вiлiся стракатаю хмаркаю патрывожаныя галубы.

— Гэй, стой, поезд вунь! — крыкнуў Верамею чыгуначнiк у рагатыўцы, зiркаючы то на чорны паравоз, што высунуўся з-за пераезднае будкi, аглушыўшы ўсё раптам нiзкiм грукатам, то на Верамея, што бег, высока паднiмаючы ногi i пераскокваючы цераз рэйкi.

На стрэлках суха, як церлi жалеза аб жалеза, завiшчалi колы, паравоз, здаецца, аж хiснула ўбок — па рэйках пайшоў тугi звон. З паравоза высунуўся мурзаты з белымi зубамi машынiст, трымаючы ў руцэ драцяны абруч жэзла. На вагоны з цэментам, на бляшаны, ужо мутнаваты, як вада ўвосень, дах пакгауза падаў клубкамi белы з жоўцю дым.

Перад грузчыкамi, мiльгаючы вялiкiмi чырвонымi коламi, праляцеў чорны паравоз, дыхнуў распараным цяплом i мазутам, мяккаю багнаю загойдалася тугая зямля.

Угiнаючы на стыках рэйкi, затахкалi, замiльгалi дзвюма дзiрачкамi чорныя ад мазуту колы вагонаў. Грукат закладваў вушы.

Ганяючы вецер, ляцелi, злiвалiся ў адзiн цёмнакарычневы бясконцы пас вагоны. Не спыняючыся, поезд мiнаў станцыю.

Нарэшце пас абарваўся, раптоўна адсланiўшы перад вачыма свет. Пахiстваючыся, з цяжкiм жалезным грукатам паляцеў астатнi вагон. У тамбуры, пад доўгiм застрэшкам, курчыўся, хаваючы, як у муфту, у рукавы свае скачанелыя рукi, кандуктар.

Грузчыкi пачалi перабягаць гэтыя, яшчэ, здаецца, гарачыя, выкатаныя да сiвага алавянага бляску рэйкi, у якiх ныў тугi грукат i звон.

Астаўшыся ад усiх, соп i блытаўся ў доўтiх полах ясёнкi распараны, змакрэлы Давыдоўскi.

Каля цыстэрны ўжо стаяў палахлiвы, як на пажары, галас. Растрывожаным мурашнiкам варушылася купка нейкiх чужых, што збеглiся сюды, людзей.

Перабiраючы рукамi тонкiя пруты жалезных драбiнцаў, на цыстэрну лез Платон Верамей. У адкрытым люку хавалася ўжо нечая зiмовая, з зашпiленымi наверсе вушкамi, кепка.

— Стой, куды лезеш! Стой, кажу! — задыхнуўся ад крыку Давыдоўскi i, ужо не могучы бегчы, прыцiшыў хаду — трымаўся абедзвюма рукамi за грудзi. — Люк нiжнi адчынi, люк!..