Альгерд Бахарэвіч - Праклятыя госці сталіцы

– Добры дзень, – павіталася карэспандэнтка. – Добры дзень, спадар Мінус.

Аднак усклычаны не зьвярнуў на карэспандэнтку аніякае ўвагі і ў два крокі апынуўся ля дзьвярэй. “Ну і сноб”, – падумала злосна карэспандэнтка, нават мысьленна пішучы гэтае слова праз “п”.Там Мінус спыніўся й запытальна паглядзеў на свайго спадарожніка, які неахвотна запаволіў хаду. Агіеўская ўсьміхнулася гэтаму плюгаўцу такой хворай усьмешкай, што карэспандэнтку перасмыкнула.

– Назар Мінус – гэта я, – без намінкі на нейкія эмоцыі прамовіў непрыкметны. – Чым магу служыць?

– Я карэспандэнтка газэты нумар адзін, – расчаравана сказала карэспандэнтка. – Шукаю вас ужо тыдзень па тэлефоне, але ні працоўны, ні мабільны...

Назар Мінус сумуючы зірнуў на яе зьнізу ўверх, нібы парыжанін, якому падарылі паштоўку зь відам на Эйфэлеву вежу.

– У вас адкрываецца тэатр, і я бы хацела зрабіць з вамі невялікае інтэрвію.

Зусім не зьмяняючы ні тону, ні выразу твару, Назар Мінус склаў рукі за сьпінай:

– Па-першае, я заняты: у нас неўзабаве прэм’ера, а ў тэатры ня скончаны рамонт. Па-другое, сёньня я даю інтэрвію для вашай калегі з Асырыйскага тэлебачаньня, мы зь ёй ужо даўно дамаўляліся. А маё залатое правіла, і спадар Даражок гэта пацьвердзіць: ня больш за адно інтэрвію на месяц. А цяпер прабачце, я вымушаны адкланяцца.

І Мінус запрашальна адчыніў перад шызічкай Агіеўскай дзьверы. Тая прасьлізнула ўнутр, усьлед за ўсклычаным. Карэспандэнтка кінулася за імі, лёгка дакранулася да рукава Мінуса, мімаходзь падумаўшы пра ягоны сапраўды дзіўна невысокі для мужчыны рост. Мінус незадаволена спыніўся.

– Паслухайце, – карэспандэнтка перайшла на даверлівы шэпт. – Я – Карэспандэнтка Газэты Нумар Адзін. А гэта... Вы проста ня ведаеце, відаць... Вы ж паглядзіце... Яна хворы чалавек... Яе трэба лячыць... Паверце.

– Спадарыня І – таленавітая журналістка, сапраўдны прафэсіянал, – важка прамовіў Назар Мінус. – Мы ўжо даўно супрацоўнічаем з Асырыйскім тэлебачаньнем і ніколі ў нас не было нагодаў абвінаваціць спадарыню І ў неаб’ектыўнасьці. Больш за тое: супрацоўнікі Асырыйскага дзяржаўнага тэлебачаньня заўсёды з павагай адгукаліся пра плён вашай працы. Так што раю вам ставіцца трохі справядлівей да сваіх калегаў.

І далібог, перад тым як зьнікнуць за дзьвярыма дырэктарскага кабінэту, гэты самы Мінус ледзьве не абцасамі шчоўкнуў, жыд пархаты. Такі ж вар’ят, як і Агіеўская. Адна лякарня. Карэспандэнтка пастаяла яшчэ крыху ля пад’езду, папаліла, напісала недапалкам на дзьвярох мацернае слова й рушыла да прыпынку. Зрэшты, каля дарогі яна збочыла, схавалася ў хмызох, ускараскалася на агароджу школьнага двара і адтуль з дапамогаю адмысловага прыбору паспрабавала зазірнуць праз адзінае вакно ў той кабінэт, куды толькі што, так нахабна пакінуўшы ў пралёце яе, карэспандэнтку газэты нумар адзін, увайшла гэтая дурная тройца. Ды толькі ніякай тройцы ў кабінэце не было.

Тэатр

63.

І тады я паехаў да бабулі.

– Роўна праз два месяцы ўся наша краіна адзначыць Вялікае Сьвята, – бадзёра прамовіў дыктар, і я раптам успомніў, што нідзе не працую ўжо цэлыя паўгады. Так, сапраўды, я звольніўся з “Газэты №78” у лістападзе. Ня памятаю, як пражыў гэты час, не магу ўзгадаць. Жыў як расьліна – але расьліны не забываюцца на некалькі дзён цяжкім тэлевізійным сном, не бадзяюцца па вуліцах, каб мэтанакіравана выпадкова сустрэць напаўзнаёмых філянтропаў з грашыма, не гуляюць у кампутарны кёрлінг да сьвітаньня. Віка цярпела месяц, а потым сыйшла да бацькоў – пакінуўшы, праўда, маленькую надзею на сваё вяртаньне, так і ляжыць яна, надзея, у верхняй шуфлядзе, нераспакаваная, пратэрмінаваная.

– Падрыхтоўка да ўрачыстасьцяў, супэрпраект, супэрсюрпрыз, – радасна сказаў дыктар, і я нібыта паглядзеў сам на сябе са столі: разасланая на каленях тэлепраграма, міска зь недавараным халодным рысам у руцэ, камень у страўніку, камень у сэрцы, камень у галаве. Доўг за камунальныя паслугі – шмат непрыгожых лічбаў. У лядоўні – пабітае яйка й шмат пустых пачкаў з-пад маянэзу. Яго можна яшчэ доўга выціскаць, гэты маянэз, і не бяды, што сапсаваны – намазваеш яго на хлеб і падсмажваеш трохі гэткія бутэрброды: смачна. Праўда, хлебу ў мяне няма. І грошай няма. А рыс дала Віка – я стаяў у панядзелак пад вокнамі яе бацькоў, і яна скінула мне яго, цэлы пакет. Дзякуй. Але чаму рыс? Скінула б лепш мяса. Я вельмі люблю мяса. Я ўжо шэсьць месяцаў нічога не ствараю. Я нічым не займаюся. Я не ствараю нават бескарысных рэчаў. І шкодных не ствараю. Я не абслугоўваю тых, хто стварае, я нічога не перапрацоўваю, я не прадаю й не набываю. Добра б калі я лайдачыў, займаўся, да прыкладу, мастацтвам – дык не, гэта мяне ніколі не цікавіла. Я нават не зьдзяйсьняю злачынстваў. Законапаслухмяны беспрацоўны, які жыве на пазычаныя грошы. Я гляджу тэлевізар і гуляю ў кампутарны кёрлінг.