Альгерд Бахарэвіч - Праклятыя госці сталіцы

61.

На заданьне карэспандэнтка “Газэты №1” паехала ўсё ж трамваем. Рэдакцыя мела цэлы парк мікрааўтобусаў, новых, сініх, бліскучых, зь цікаўнымі рэпарцёрскімі пысамі, аднак усе яны сёньня ўжо былі занятыя – набліжалася галоўнае дзяржаўнае сьвята, і з самага новага году журналісты працавалі як шахтары ў забоі. З ранку намесьнік загадчыка адзьдзелу толькі разьвёў рукамі – няма машыны, і невядома, калі вернуцца. Давялося набываць квіток на трамвай, трэсьціся паўгадзіны праз палову гораду, нібыта няма ў тваёй сумачцы салатавага лямінаванага пасьведчаньня супрацоўніцы самай уплывовай газэты краіны.

Што праўда, карэспандэнтка была яшчэ юнай, працавала ў рэдакцыі “Газэты №1” толькі тры месяцы, адказных справаў ёй яшчэ не даручалі, так, культурка там, карацісты, школьны конкурс на лепшы антысьнідавы плякат. Аднак карэспандэнтка была асобаю амбітнай, характар мела сапраўдны журналісцкі, на ўсіх вакол глядзела як на матэрыял для артыкулаў і разьлічвала ўжо ў наступным годзе скінуць намесьніка загадчыка зь ягонага крэсла. Зрабіць што-небудзь гучнае, хвосткае, каб яе запрасіў у кабінэт Сам, пачаставаў віскі – гэтак, як распавядаюць, ён адзначае найлепшых, каб праз пару дзён па тэлефоне млява паведаміць: “Зь сёньняшняга дня вы прызначаныя на пасаду...” – непатрэбнае закрэсьліць.

Ногі ў карэспандэнткі расьлі, пісала яна з памылкамі, у прыгожай яе галаве было шмат пілавіньня з курсу ідэалёгіі, чужых канспэктаў і модных кніжак і трохі менш мазгоў – роўна столькі, каб не пераходзіць вуліцу на чырвонае сьвятло, не займацца сэксам без прэзэрватыву й не апранаць зялёнае з ружовым. Карэспандэнтка ганарылася сабой, і таму паездка на трамваі была прыніжальнай. Калі яна выходзіла з трамвая, нейкі казёл пралетарскага выгляду падаў ёй руку – карэспандэнтка абражана ўзьняла галаву, выставіўшы наперад вострае падбародзьдзе, гідліва махнула доўгімі пальцамі й ледзь ня трапіла пад шальную машыну.

62.

Яна паглядзела па кампутарнай мапе яшчэ ў рэдакцыі: дом трэба было абагнуць, уваход знаходзіўся проста на першым паверсе, з двара. Насустрач ёй кульгаючы пратэпаў сьмярдзючы дзядок, спыніўся, заўважыўшы карэспандэнтку, прыклеіўся поглядам да каленяў – зямлёй пахне, а ўсё туды ж. У сквэрыку мацерна лаяліся дзеці; з адчыненага дарожнага люку густа лезла белая пара, якая абсалютна не пасавала лету. Паштовачна-сіняе неба рабіла сьцены дому яшчэ больш старымі ды ўбогімі. Карэспандэнтка прайшла міма зарасьнікаў шыпшыны да першага пад’езду, над якім вісела круглая шыльда “Тэатр “Мінус”, уздыхнула з палёгкай й тут жа зь непрыемным зьдзіўленьнем пабачыла каля ўваходу гэтую дзеўбанутую Агіеўскую, алігафрэнічку й наркаманку, хадзячы анэкдот сталічнай прэсы.

Агіеўская выглядала як заўсёды: нейкае парнаграфічнае ашмецьце, на шыі боўтаецца рознае гаўно, босая, з рысавым шалупіньнем на вуснах. Вочы закончанай наркаманкі. Брудныя пазногці, такой трэба ў мэтро міласьціну прасіць, як яе ў прэс-цэнтр пускаюць.

Карэспандэнтка асьцярожна, каб не дакрануцца да пляча дэбілкі, прайшла ў пад’езд і адразу ж апынулася перад замкнутымі дзьвярыма. Ну, адступаць карэспандэнтка не зьбіралася, нездарма ж яна перлася сюды на гэтым паскудным трамваі, у якім ня толькі цноту можна страціць, але й кашалёк. Яна выйшла, спыніла цяжарную з такой жа сумкай, ветліва, як вучылі, параспытвала.

– Ня ведаю, – паціснула плячыма цяжарная. – Прыязджаюць усялякія. Гэтая вось цыганка – яна махнула рукой у бок Агіеўскай – таксама туды, у тэатр, прыйшла. Яна іх нібыта ведае, вы ў яе спытайце...

Карэспандэнтка раздражнёна паглядзела на Агіеўскую, аднак вырашыла чакаць да апошняга, адыйшла ў сквэр, прысела на лавачку, у цень. Пад’езд быў блізка, як на далоні, у яе ўсё было як на далоні, у карэспандэнткі газэты нумар адзін – лёс, людзішкі, Лёшка, Лімасол, лахі, лішняе ў сьметніцу. Яна запаліла цыгарэту, набрала Лёшкаў нумар, пагаварыла ні пра што й падфарбавала вусны. Агіеўская ўсё тырчэла на сонцы перад пад’ездам, ня дзіва, што яна чорная як цыганка.

Гэта відавочна быў сам Мінус – сапраўдны мастацкі кіраўнік і рэжысэр, высокі, усклычаны, падобны да Пятра Першага, толькі бяз гэтых мярзотных вусікаў, досыць малады, – ён шырокімі крокамі набліжаўся да дому. Пад нагамі ў Мінуса круціўся нехта зморшчаны й непрыкметны. Карэспандэнтка шпарка паднялася й кінулася ім напярэймы, але крок у Мінуса быў сапраўды як у бамбізы. Яна дагнала іх толькі каля пад’езду.