Кастусь Акула - За волю

Не турбавала Капшуна тое, што й камуністы мала матар’яльна памагалі беспрацоўным, што вярхушка партыі траціла найбольш ідэялягічнае амуніцыі на лаянку капіталістаў ды менш дбала пра так званага беспрацоўнага, затуканага-загуканага рабацягу і ягоную сям’ю. Гляньце вунь вышэй, аж туды ў мэкку будучага камунізму, што на ўсім сьвеце запануе. Адтуль ідзе мудрасьць і сьвятло, адтуль кіруе «рукавадзіцельства». Яно загоіць некалі ўсе раны, вырашыць максымальныя праблемы, нарэшце збудуе сыстэму дабрабыту для ўсіх, раз і назаўсёды зьліквідуе эксплёатацыю чалавека чалавекам, як казаў некалі вялікі Ільіч, ці той, яшчэ мудрэйшы за яго, барадаты… Капшун меў якраз тыя якасьці, што ў гэны час і ў гэтай краіне былі ў «чырвоных» так патрэбныя: абсалютная партыйная ляяльнасьць, упартасьць і агрэсыўнасьць, адсутнасьць талеранцыі да «буржуазных» ідэяў. Важнейшае яшчэ: Капшун меў добрыя кансьпірацыйныя здольнасьці.

Спачатку далі яму малаважныя заданьні. Заўважыўшы ягоны гарт і адданасьць, падкінулі большае. Некалькі гадоў падарожнічаў па вялізнай краіне, арганізаваў «рабочыя клубы», быў сябрам экзэкутывы гэных клюбаў. Прынялі ў партыю, далі новыя заданьні палітычна-грамадзкага характару.

Не павязло яму з матрымоніяй. Жонка, рашчараваная мужчынам і ягонымі «задачамі», пакінула яго. Капшун жартаваў, што такім чынам трапіў «у бабылі». Цяпер, пасьля гадоў цярплівага чаканьня й натугаў, выглядала, што «дзела йшло на новы пад’ём». Заданьне параліжаваць Шпака было найважнейшым з усіх, якія яму дагэтуль давалі.

Калі-б спытацца Капшуна, куды і як высока хоча ён залезьці па драбіне ўлады, напэўна заікнуўся-бы з адказам. Дзесьці там у імгле апанаванай камуністамі Канады чакала функцыя пры каманьдзе гэтай новай «народнай дэмакратыі». Вось яно як… Тымчасам трэба «усердие и бдительность на вахте революции»…

Пасьляваенны прыліў «фашыстоўскіх імігрантаў», што нейкім чынам уцяклі ад савецкага «правасудзьдзя» й пакараньня, стварыў паважную небясьпеку для камуністычных плянаў апанаваньня Канады. Трэба параліжаваць іхныя намаганьні дызінфармацыі капіталістычнай канадыйскай вярхушкі й народу пра міралюбную палітыку Савецкага Саюзу. Гэта было ясна, як дзень. Пра гэта гаварылася на партыйных і грамадзкіх сходах, гэта скланялася на ўсе лады, паўтаралася шмат разоў пры розных нагодах.

У агульных плянах акцыі супраць гэтых «фашыстаў», у іх ліку й «беларускіх буржуазных нацыяналістаў», — гэтага атрэп’я сумленнага й баявога, гэраічнага народу, — фігуравала розная зброя. Насамперш ужывалася прапагандовая доўбня, ужо даўно і зь немалымі посьпехамі выпрабаваная і загартаваная ў баёх майстрамі цэнтру. На павадку, за галоўнымі гарматамі, валачыўся шантаж і, у выключных выпадках, адпаведны фізычны гвалт. Розных спэцаў вызначылі-прыдзялілі-прыляпілі да ўсякіх «фашыстоўскіх» групаў; а Капшуну, далі ягоную «родную» — беларускую. Галоўны прыцэл загадалі трымаць на «фашыста» Антона Шпака. Ягоны моцны голас натхняў усіх гэтых «фашыстоўскіх падонкаў». Ён — іхны фэтыш. Закрыць яму рот!

Мінула ўжо нейкіх шэсьць месяцаў ад візыты тэй важнай асобы з аттаўскае амбасады. Усе спробы параліжаваць Шпака правальваліся. Чалавек змагаўся і адбіваўся. Больш таго: ён атакаваў. Во — гэта праціўнік! Такога Капшун раней на лапаткі не палажыў. Злосьць бушавала! Цяпер нават ня ведаў, куды той Шпак перабраўся. А гэтае, — каб яе чорт менш насіў, — дзяўчо, што яно робіць? Чаму так доўга рапарту няма? Капшун нэрвова хадзіў па сваім пакоі, праклінаў тое ды гэна, падняў трубку тэлефону й набраў нумар. Пасьля колькіх званкоў у трубцы пачуўся заспаны жаночы голас.

— Што табе так доўга заняло? — рэзкім голасам наваліўся Капшун.

— А табе што, як быку прырупіла?

«Каб цябе чорт! — думаў Грыша. — Пару разоў у пасьцелю суку зацягнуў, дык цяпер ужо загадваць табой хоча. Як пранюхала што ейныя бабскія ласкі патрэбныя, дык цяпер з рагамі да цябе! У партыі забясьпечаная. Таму да яго, Грышы, такая іранічная паблажлівасьць».

— Стары казёл, — казала яму Ніна Ляскін пры іншай нагодзе, — калі табе прыпрэ, пашукай дзіркі ў плоце!

— Ды не, — адказаў цяпер лагодным голасам Капшун таму соннаму голасу ў тэлефоннай трубцы, — хачу проста ведаць чым ты занятая.

— Так? Трэба было мне прыслаць тэлеграму, што будзеш званіць, дык я-бы тут пры апараце падзяжурыла, старога казла чакаючы…

— Слухай, Ніна, перастань з гэтымі мянушкамі.

— Слухаю.

— Я званю ў важнай справе.