Маргарыта Аляшкевіч - Мадэль для забойства

Вось так разважыўшы, Агата апранаецца ў сваё найлепшае. Убачыўшы гэтае пудзіла, Яначка хмыкае: як не ўмела сяброўка апранацца, так хіба труна гарбатага і выпрастае. Маса напалоханы, яму не да вопраткі: як жа гэта — сядзець тут, пры вар’ятцы, а ў мяне ж каханая, мне дадому трэба! Але Агата цвёрда стаіць на сваім: сядзі тут, пакуль не вярнуся, ванітаваць не давай, на трэнажор не пушчай, раз на дзве гадзіны залівай ёгурт.

Яна сыходзіць браць у аблогу імперыю містэра Кука. Ад Марціны Грос дазнаўшыся, што згаданы містэр мае звычку абедаць у адным фешэнебельным месцы, Агата прыязджае туды апоўдні — хто іх ведае, калі гэты абед пачнецца. Выручае добрая журналісцкая звычка забалбатаць каго заўгодна — з адной афіцыянткай словам перакінулася, з іншай. Неўзабаве ўся рэстарацыя ў курсе, усе прасякнуліся да беднай Яначкі сімпатыяй — які ж талент закапала ты, Агатка, у зямлю! Магла б калі не зрабіцца журналістам, дык хоць прамовы пераканаўчыя пісаць. Не было ў бабы клопату, купіла парася. Вунь ужо едзе той Кук, а на двары — амаль ноч.

Містэр Кук гожую дзеўку заўважыць нават у строях пудзіла і нават за спінамі ахоўнікаў. На тое ён і дызайнерскі геній, каб умець заўважаць прыгожае.

— О, міс Ага-та! Сюды! — шаноўны спадар не толькі ўспомніў дзеўку і яе імя, ён нават успомніў, як перакручваў гэтае імя на свой капыл, ставячы націск на першы склад. — Ваша краіна дасюль застаецца без вашай прыгажосці? О так, памятаю — Эра-усь, так?

Напалеон, кажуць, кожнага салдата ў сваім войску ведаў па імені. І гэты, бач, дробязі ўсялякія памятае, а яна ж столькі вучыла сваю прамову “Вы-мяне-напэўна-не-памятаеце-гэта-я-…”

— Ці міс зноў хоча ў мяне інтэрв’ю? Гэтага нельга, пра новую калекцыю, пакуль яна не гатовая. Але прапанову сваю я паўтару, міс дарэмна не хоча ўдзельнічаць у маім паказе. Вы можаце яго ўпрыгожыць.

Агата чырванее і бляднее, да таго ж у кішэні шалёна вібруе мабільнік — напэўна, Маса зусім здурэў ад страху. А мо здарылася што — назвоньвае тройчы на хвілю.

— Я мушу прасіць у містэра яшчэ большай ласкі.

— Як? — мабыць, для таго, каб гэты чалавек сцяміў, што ў свеце ёсць рэчы, важнейшыя за ягоны паказ, зямны шар павінен пачаць круціцца ў іншы бок.

Доўга, доўга будзе Агата тлумачыць яму, хто такая Яначка, пакуль дызайнеру гэта не надакучыць: “Калі гэта адзіная ўмова ўдзелу міс у паказе, то я проста паеду туды, куды міс просіць”. І вось яны едуць на шыкоўным аўто — Агата не ведае, што гэта за марка, а адчувае толькі прыемны пах светлай скуры, якой зацягнуты салон, і не заўважае ямінаў, на якіх зазвычай падскоквае Масаў мінівэн. Не, іхная машына ідзе, як субмарына, як нож па цёплым масле, у кішэні нарэшце перастае вібраваць Маса, і можна проста гаварыць пра сваю радзіму. Містэр Кук, можа, і лічыць яе балбатню забаўным фон, але ўдае цікаўнасць, і Агата можа выгаварыць душу камусьці, у каго не манітор, а твар.

Дарога марудная, на мосце даводзіцца і зусім стаць — праз шэрагі ім насустрач прабіваецца хуткая, усе ліхтары мігцяць, сірэна ажно захліпваецца, але машыны ўсё адно не саступаюць дарогу, а толькі крышачку адсоўваюцца, каб хуткая магла, драпаючы суседзяў, праціснуцца.

Уявім, што ў той хуткай — Яначка разам з Масам, які выпадкова забіў яе ёгуртам: так хацеў, каб дзеўка каўтнула, што і не заўважыў, як яна падавілася, не пабачыў, што не можа адкашляцца, бо балбатаў з каханай, і не змог сам адкачаць, калі пасінела, бо ў школе прагульваў заняткі па грамадскай абароне і медыцынскай падрыхтоўцы, каб цалавацца на задворках з дзеўкамі. А мо ў іх і не выкладаюць медпадрыхтоўку, хто іх, гэтых азіятаў, ведае.

Ляжыць сабе Яначка і глядзіць адсутным позіркам у столь. Але не бойцеся, усё скончыцца добра — зараз у белым макінтошы з’явіцца Ёні Кук, скажа, што Яначка, на яго погляд, зусім не тоўстая, а калі яна ад радасці ачуняе, паабяцае ўзяць яе на свой паказ, нават разам з Агаткай, канечне, але Яначка будзе яго адкрываць-закрываць і з ім пад ручку па подыуме шпацыраваць.

Але ўсё гэта, натуральна, адбудзецца ў нейкім іншым свеце, бо шыкоўная субмарына звалілася з моста. Хуткая драпала суседзяў, ну, і нейкі дэбіл газ з тормазам пераблытаў, а побач шчыльна стаялі машыны, атрымаўся добры цягнічок, які лексус Ёны і цюкнуў. Агароджу на мосце за даўнім часам нейкія гастарбайтары рабілі, вось яна і не вытрымала. Уявіце, колькі ёгуртаў і шмотак дастанецца каханцы Масы!

Ці яшчэ прасцей. Усё ў Масы добра, гэта ён са страху назвоньваў, проста так. І ў Агаты ўсё добра, яна сяброўцы паратунак вязе. А тут раз — і землятрус! Маса выратаваўся, а на Яначку кандыцыянер упаў. Ёні Кука целаахоўнікі з-пад абломкаў моста выцягнулі, а пра Агатку забыліся. Таксама здараецца. А ўсё таму, што не трэба бавіцца дыетамі! Елі б Яначка з Агаткай на сняданак кашу “Геркулес”, дык ані кандыцыянер, ані сталёвая арматура ім бы не зашкодзілі.