Маргарыта Аляшкевіч - Мадэль для забойства

— Ну дык. Мы купім, — Яначка ўжо змарылася і задыхаецца, але ўпарта круціць: да канца праграмы яшчэ тры хвіліны. — Заўтра, мінералаў, будзем есці.

— Мінералы і вітаміны ў таблетках вельмі блага засвойваюцца, сто разоў табе ўжо казала. Мы так сканструяваныя, што мусім есці, каб не памерці.

— Еш. Не еш, — Яначка круціць на апошнім дыханні, завяршыць думку не паспявае.

— Еш, пакуль жывеш, бо як памрэш — дык калом не ўвапрэш, — перайначвае яе Агата. — Вось жа і народная мудрасць за мяне. Усё, ты як хочаш, а я замаўляю піцу.

Пакуль Яначка падае на падлогу і аддыхваецца, яна не можа ўхапіць Агатку за пятку. Толькі слухае бездапаможна, як дзеўка просіць пакласці паболей цыбулі і таматаў, кетчупу ды маянэзу. Яначка сцякае потам, Агата нервова ходзіць па пакоі і грызе пазногці — трэба ж прынамсі нешта пагрызці, так у страўніку вуркоча. Ходзіць і Яначкіны рэчы трасе — збірае грашовую драбязу, каб з дастаўшчыкам разлічыцца. Нарэшце прывозяць піцу, і пах ад яе такі, што можна забыцца на ўласнае імя. Яначка хоча ўстаць і выкінуць скрынку ў акно, але яе цягліцы зведзены сутаргай, таму яна можа толькі стагнаць і хапаць ротам смачнае паветра. Агата з’ядае кавалачак, прымушаючы сябе старанна жаваць, хоць і хочацца праглынуць усё разам — кольцы цыбулькі, тры грыбкі, луску вяндліны. Потым падносіць спакутаванай Яначцы вады — поіць яе і палівае, каб астыла крышачку. Пакуль яна ідзе набраць з кулера яшчэ вады, Яначка дапаўзае да скрынкі з піцай і кавалак за кавалкам глытае. Пасля тыдня кавуноў смаку не адчуваецца. Затое імгненна пачынае страшна балець страўнік. Калі Агата вяртаецца з шклянкай вады, піцы ўжо няма, а Яначка, скурчыўшыся, ледзь сядзіць.

— Ідыётка! Нельга ж так адразу! З голаду акуратна выходзіць трэба! — Агаце і самой нядобра. Страўніку на самоце ўжо быццам падабаецца, і ён з усіх сіл супраціўляецца таварыству, спрабуючы выпхнуць няпрошаную піцу. — Пі, давай!

Але позна: Яначку ванітуе. Усёй непражаванай піцай акурат у скрыню, якую Агата паспела ёй падсунуць.

І пакуль Агата прыбірае, Яначка цалкам шчаслівая. Не, ёй усё яшчэ блага і яе ўсё яшчэ ванітуе. Але ёй вельмі даспадобы такі шлях — можна есці колькі хочаш, а потым казлы драць, і ніякіх табе лішніх калорыяў! Так што паміж сутаргамі Яначка шчасліва пасміхаецца. Убачыўшы гэта, Агата пачынае лаяцца яшчэ больш.

* * *

Рысавая дыета заключаецца ў тым, што вы варыце цэлы рондаль рысу і ўвесь тыдзень ясце толькі гэты несалёны рыс. Два-тры разы на дзень, дзень пры дні. Ступень эфектыўнасці? Высокая. Спытайце ў Агаткі, яна вунь на рысавай дыеце месяц сядзела. Праўда, не па сваёй ахвоце — проста грошы скончыліся, і ежа скончылася, тады яна зрабіла вылазку на старую мадэльную кватэру, якую дзяўчаты ласкава саступілі прусакам і пацукам, і адваявала ў новых гаспадароў цэлы мех рысу.

* * *

Арганізм у Яначкі малады і моцны, некалі добра ўкормлены — ён не збіраецца здавацца без бою. Булімія развівацца не жадае, таму пасля ежы трэба сунуць пальцы ў рот. Прытым сунуць глыбока, каб крануць корань языка ці заднюю сценку горла, і тое атрымліваецца далёка не заўсёды. А тут яшчэ часам налятае Агата і спрабуе трымаць за руку. Яначка злуецца, крычыць, але вырвацца сіл не мае. Праз колькі дзён прымусовага кармлення, калі ў галаве ў дзеўкі крыху пасвятлела, яна здагадалася, што можна проста не глытаць. Прымусіць кагосьці нешта праглынуць вельмі цяжка.

Агата больш ні на хвілю не пакідае сяброўку адну, чым вельмі злуе яе і даводзіць сябе да знямогі. Нават у прыбіральню разам цягаюцца. Ёгурты і мёд ім прывёз Маса, але больш нікога з агенцыі вызваніць не ўдалося — а Масе Яначка не верыць. Вось каб дырэктар аўтарытэтна заявіў, што яна не тоўстая… Яначка пакрысе тае, нарэшце вычарпаўся нейкі запас трываласці. Агата пільна сочыць за яе вагой. О, гэта цэлая гісторыя — зацягнуць Яначку на шалі! Маса бярэ яе на рукі, і калі яна зморыцца і кіне брыкацца, яны разам ўзважваюцца. Калі дзеўка пад метр восемдзесят важыць сорак кіло, выглядае гэта страшна. І тады Агата выбіраецца да Ёні Кука.

Гэтых важных людзей вельмі цяжка вызваніць. У іх заўжды поўна асістэнтаў і сакратарак, якія будуць абяцаць, што запісалі і перададуць, а насамрэч пакруцяць каля скроні, слухаўку паклаўшы, — і тае гаворкі. Да важных людзей не дабрацца, бо нават ведаючы адрас ты не пройдзеш праз усіх гэтых швейцараў, вартавых, целаахоўнікаў ды іншых цэрбераў. Колішняе інтэрв’ю? Ну дык калі гэта было, даўно вадой сплыло, ён цяпер і не згадае, што за газета, што за журналістка. З-за фіранкі высоўваецца галодны промень, абшарвае падушкі, абмацвае Яначкін твар. Ды які твар — адны скулы засталіся. Трэба паспрабаваць, вырашае Агата. Ну пашлюць, тае бяды. Ва ўчастку мы ўжо былі, а што яны могуць страшнейшае прыдумаць?