Маргарыта Аляшкевіч - Мадэль для забойства

Дэйв трымае позу роўна столькі, каб прысутныя паспелі яе зафіксаваць, потым прастуе да люстэрка. Люстэрка ў лазенцы пацее, бо там зламаўся кандыцыянер (ну яшчэ б, столькі працы, падумала Агата, калі бедны апарат памёр якраз на дэйваўскім душы, трэцім у дзень). А хлопцу ж трэба фрызуру навесці. Дзеўкі і крэветка зачаравана глядзяць, як ён падладжваецца да калідорнага люстэрка, якое для ягонага росту вісіць занізка, — прысядае і горбіцца, спрабуючы пры гэтым захаваць на твары выраз “Супермэн года” і прыгладзіць чупрыну. Агата ўрэшце пырскае і хаваецца за маніторам, каб адтуль крадком цікаваць далей, Яначка ж кідае шалупінне ў місу, а крэветку ў сметніцу і бяжыць дапамагаць.

— Не-не, не трэба, я сам, — Дэйв паспешліва ўхіляецца ад дапамогі. — У цябе рукі брудныя.

— О! — Яначка ўся чырванее, кідаецца мыць рукі, але замест рукамыйніка чамусьці адкрывае кулер.

— Хіба спадар не ведае, што крэветачны сок надзвычай карысны для мужчынскіх валасоў? — гэта Агата смешачкі строіць. — Калі тым лоем галаву на ноч мазаць, дык да самае смерці не будзеш лысы.

— Ніколі пра гэта не чуў. — Хлопец намагаецца адкінуць кудзеры назад, але тыя распадаюцца на прабор.

— Пра гэта нават у “Косма” пісалі. А яшчэ пра тое, што калі, маўляў, пакінуць на тры дні, дык крэветачны сок уступіць у рэакцыю з натуральнымі мужчынскімі тлушчамі, і тады пах на дзяўчат будзе ўздзейнічаць як афрадызіяк.

— Ды не можа быць. Гэта ў якім “Косма”?

“Пойдзе шукаць”, — задаволена вырашае Агата і прыкідвае, як бы гэта, чытаўшы тое косма ўсяго двойчы, назваць што-небудзь праўдападобнае.

— Ой, ну не памятаю дакладна, але напэўна штосьці ўлетку. Ты мо пагуглі, бо я праўда не памятаю (“а ў сеціве якой толькі трасцы не знойдзеш”)…

Але Яначка вырашае, што гугліць, а значыцца, падыходзіць да ўключанага кампа, а значыцца, да Агаты — благая ідэя:

— Дэйв? Дапамажы мне, калі ласачка! Тут трэба ананаса, вууунь адтуль, ты мне не дастанеш?

— Акей! Трымай. Мо чаго яшчэ дапамагчы?

“Ага!” — Агата зноў радуецца, але ўжо і здзіўляецца эфектыўнасці сваіх прафілактычна-выхаваўчых гутарак. Гаворку пра тое, што пры сумесным жыцці і супольным харчаванні варта кожнаму выконваць пэўныя абавязкі, яны з хлопцам вялі на другі дзень, як ён да іх падсяліўся. Тады дзеўкі сабралі сабе вячэру загадзя, ведаючы, што са здымкаў вернуцца позна і галодныя. Вярнуліся — ані капусты тушанай, ані кавалачка кавуна, па ўсёй кухні раскіданыя семкі ды коркі. І Дэйв, нібы сыты кот, у сваім пакоі дрыхне, дзверы разнасцежаныя, коўдра сапхнутая, адзення, як заўжды, — ніякага. (“Яшчэ раз пабачу — адарву табе яго і выкіну”, — сказала яму Агата, калі ён, увесь такі прыгожы, выпаў на яе з лазенкі). З чаго гэта раптам мы ветлівыя, няўжо да Яначкі стральцоў прыстаўляе?

— Дапамагчы? Ага, смецця набралася ўжо тры мяхі, ідзі вось на рог, вынесі.

— От бы сама і вынесла, раскамандавалася тут! — Яначцы зусім не хочацца пазбаўляцца прыемнай кампаніі, куды лепей скарыстаць нагоду і застацца з прысухай сам-насам. — Між іншым, табе не зашкодзіць прагуляцца, сядзіць тут цалюткі дзень, а потым скардзіцца, што, маўляў, ногі баляць, варыкоз пачынаецца. Рухацца трэба болей!

Ужо трапіла дык трапіла — і апраўдвацца Агата перад хлопцам не будзе, ёсць ці няма ў яе варыкозу, і Яначку лупцаваць не стане, бо паводзіцца трэба ж годна, і заставацца з такою злосцю на месцы не зможа. Яначка сваю сяброўку вывучыла добра.

Агата раззлавана шыбуе да рога вуліцы, адкуль зранку машына забірае смецце. Нешта ён надта далёка, а учора здавалася — зусім блізкі шлях. Чартоўка, завяла, як малую! Сядзяць цяпер, пэўна, салату крышаць і з дурной Агаты пакепліваюць…

— Чакай! — Дэйв, пэўна, пабег за ёй адразу, але паспрабуй дагані, злосць акрыляе. — Дай сюды, яно мусіць цяжка. Ты чаго? Што ў вас тут за войны ідуць дзень пры дні?

— Якія яшчэ войны, нармальны беларускі шлюб, хіба што аднаполы. А, ну ты ж не ведаеш, што такое “беларускі”… Ну, карацей, у нас так заведзена, хто каго чубіць, той таго і любіць. І ўвогуле, не твая справа. Чаго прыпёрся, хіба салата нясмачная?

— Слухай, дай ты мне гэты мех, я ж бачу, ён табе ў пальцы ўпіўся, абяцаю не думаць пра цябе горай, калі дазволіш дапамагчы…

“Ды пляваць мне, што ты там будзеш думаць!” — але аформіцца гэтай думцы ў словы хлопец не даў:

— …ты вельмі прыгожая, калі не злуеш.

— Як гэта? — Агата ад кампліментаў усё яшчэ бянтэжыцца. — Вой, лепей вазьмі мех ды сціхні.

— Вось так, малайца, ого, напраўду цяжка! А цяпер кажы, куды.