Аркадзь Чарнышэвіч - Засценак Малінаўка

— А грошы няхай Андрэй плаціць.

— Якія грошы, які Андрэй! — закрычаў Аўрам.— А я ў вас не начую, не вячэраю і не снедаю? І мой конь стаіць галодны? Не, Юстыніха, мы са старым Юстынем, няхай яму дасць бог царства нябеснае, так не гаварылі.

— Я дурная старая баба, Аўрам, нічога не ведаю.

— Што старая, то гэта так, а што дурная, то гэта не...

Ладымер намацаў у кішэні свой стары кашалёк і сказаў Аўраму:

— Можа ты, пане Аўрам, маеш на продаж тараны і селядцы?

— Не, пане Некрашэвіч, не маю. Я гэтым не таргую. Гэта не мой гандаль. Мой гандаль цяляты-выпусткі, авечкі, аўчыны, скуры, рознае паскудства. А тараны і селядцы прадае Мармур Бэня.

Якаў з цікаўнасцю глядзеў на гэтага волата, шчырага і простага, па-свойму разумнага, і думаў, што каб жыццё было не такое, якое яно ёсць, ці купляў бы ён цялят-выпусткаў?

Аўрам тым часам паклаў адну торбачку ў другую, павесіў яе на цвік і сказаў:

— Я зусім дурны, мужчыны. Я пра ўсё забыў. Вы мне расказалі пра Малінаўку, а я вам не расказаў пра маёнтак.

Якаў адразу насцярожыўся.

— А што такое ў маёнтку? — запытаў ён.

— У маёнтку? У маёнтку бяда. Стаў бровар і стаў млын. Аконам крануў нейкую маладую жанчыну, і яна радзіла без пары.

Якаў устаў.

— Я пайду, Андрэй,— сказаў ён.

Андрэй правёў яго да брамы.

— У маёнтак?

— У маёнтак, Андрэй.