Томас Ман - Навелы

Ён здзіўлена падняў бровы:

— Што гэта значыць?

Я спакойна стаў насупраць яго.

— Гаворка ідзе не пра тое, каб вызначыць прычыну смерці, а пра тое, каб утоіць яе, знайсці другую прычыну. Гэтая жанчына звярнулася да мяне пасля… пасля няўдалага ўмяшання… Я ўжо не мог яе выратаваць, але паабяцаў выратаваць яе гонар і выканаю сваё абяцанне. І я прашу вас дапамагчы мне.

Ён шырока раскрыў вочы ад здзіўлення.

— Вы прапануеце мне, калі я вас правільна зразумеў, — сказаў ён запінаючыся, — мне, службовай асобе, утоіць злачынства?

— Так, прапаную, я вымушаны гэта зрабіць.

— Каб я за ваша злачынства…

— Я ўжо сказаў вам, што я і не дакранаўся да гэтай жанчыны, бо… бо я тады не стаяў бы перад вамі і даўно б ужо пакончыў з сабою. Яна загладзіла свой грэх — калі хочаце, назавём гэта так, — і свет нічога не павінен ведаць. І я не дазволю, каб гонар гэтай жанчыны быў заплямлены.

Мой рашучы тон выклікаў у яго яшчэ большае раздражненне.

— Вы не дазволіце! Вось як… Ну, вы ж мой начальнік… ці, прынамсі, збіраецеся стаць ім… Паспрабуйце толькі загадваць мне!.. Я адразу падумаў, што тут нейкая брудная гісторыя, калі вас выклікаюць з вашага глухога кутка… Добрай жа практыкай вы тут займаецеся, добры прыклад паказваеце… Але цяпер я пачну агляд, я сам, і вы можаце быць упэўнены, што ў пасведчанні, пад якім я пастаўлю сваё прозвішча, будзе адна толькі праўда. Я не падпішуся пад хлуснёю.

Я спакойна адказаў яму:

— На гэты раз вы мусіце ўсё-такі гэта зрабіць. Інакш вы не выйдзеце з гэтага пакоя.

Пры гэтых словах я сунуў руку ў кішэню — рэвальвера ў мяне не было. Але ён здрыгануўся. Я зрабіў крок да яго і паглядзеў яму ў вочы.

— Паслухайце, што я вам скажу… каб пазбегнуць крайнасці. Маё жыццё мне зусім абыякавае… чужое — таксама… я дайшоў ужо да такой мяжы… Адзінае, чаго я хачу, — выканаць сваё абяцанне і зберагчы ў тайне прычыну гэтай смерці… Слухайце: даю вам чэснае слова — калі вы падпішаце пасведчанне, што смерць выклікана… якою-небудзь выпадковасцю, то я праз некалькі дзён пакіну горад, Індыю… а калі вы гэтага патрабуеце, то і застрэлюся, як толькі труну апусцяць у зямлю і я буду ўпэўнены, што ніхто… вы разумееце — ніхто не зможа болей расследаваць справу. Гэта вас задаволіць — павінна задаволіць.

У маім голасе было, мусіць, нешта пагрозлівае, небяспечнае, бо, калі я міжвольна зрабіў крок да яго, ён адскочыў з тым выразам жаху на твары, з якім… ну, з якім людзі ратуюцца ад чалавека, гнанага амокам, калі ён імчыцца і размахвае крысам… І ён адразу стаў другі… нейкі паніклы і нясмелы… ад яго ўпэўненага тону не засталося і следу. Як апошняе слабае супраціўленне ён прамармытаў толькі:

— Не было выпадку ў маім жыцці, каб я падпісаў фальшывае пасведчанне… але тым не менш што-небудзь прыдумаем… ці мала што бывае… Але не мог жа я вось гэтак, адразу…

— Канечне, не маглі, — паспяшаўся я падтакнуць яму («Толькі хутчэй! Толькі хутчэй!» — стукала ў мяне ў скронях), — але цяпер, калі вы ведаеце, што толькі зрабілі б балюча жывому і бязлітасна абышліся б з нябожчыцай, вы, канечне, не станеце вагацца.

Ён кіўнуў. Мы падышлі да стала. Праз некалькі хвілін пасведчанне было гатова (яго змясцілі потым у газетах, і яно зусім праўдападобна апісвала карціну паралічу сэрца). Пасля гэтага ён устаў з месца і паглядзеў на мяне:

— Вы паедзеце на гэтым тыдні, праўда?

— Даю вам слова.

Ён зноў паглядзеў на мяне. Я заўважыў, што ён хоча здавацца строгім і дзелавітым.

— Я зараз жа закажу труну, — сказаў ён, каб схаваць збянтэжанасць. Але штосьці, відаць, было ўва мне, нейкая бязмерная пакута: ён раптам працягнуў мне руку і з нечаканаю сардэчнасцю патрос яе. — Жадаю вам справіцца з гэтым, — сказаў ён, — і я не зразумеў, што ён мае на ўвазе. Ці быў я хворы? Ці… звар’яцеў? Я праводзіў яго да дзвярэй, адамкнуў іх і, зрабіўшы над сабою апошняе намаганне, зноў зачыніў іх. Потым у мяне моцна застукала ў скронях, усё захісталася перад вачамі, і каля самага яе ложка я паваліўся на падлогу… як… як валіцца ў знямозе ў канцы свайго шалёнага бегу чалавек, гнаны амокам.

Ён змоўк. Мне было зябка — можа, таму, што першы парыў ранішняга ветру хваляю прабягаў па караблі? Але на змучаным твары, які ўжо даволі ясна быў відаць у ранішнім змроку, яшчэ раз адбілася намаганне волі, і ён загаварыў зноў:

— Не ведаю, як доўга праляжаў я гэтак на цыноўцы. Раптам нехта дакрануўся да маіх плячэй. Я здрыгануўся. Гэта быў бой, які з баязлівым і пачцівым выглядам стаяў перада мною і трывожна ўглядаўся мне ў вочы.