Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Ne rigardu al mi, — diris Roy. — Kaj ne ridigu min.

Tio rilatis al Gonzac, kiu obeeme forturnis sin. Rohena celadis longe, sed en la momento de la pafo la paftubo facile tremis. Ĉiufoje, komencante celi, ŝi milde deŝovadis per la mano la harojn de sur la frunto kaj, elmetinte antaŭen la mentonon, almetadis la vangon al la fusto per speciala, nur al ŝi karaktera, intima moviĝo.

La kalkulon de la poentoj faris Davenant, kalkulante evidente partiece, ĉar unu aperturon sur la linio 250 — 125 li deklaris kiel 250, per kio mirigis kaj ridigis la junulinon.

— Vi estas tre bonkora, Davenant, — diris ŝi, — tamen mi tion ne bezonas. Subtrahu do cent dudek kvin.

Evidentiĝis, post skrupula kontrolo de Elly kaj Torton, ke Roy elpafis kvincent kvindek.

— Ho, nemalbone! — diris Futroz. — Des pli, ke en la pasinta fojo la kompatindulino haltis sur cent kvindek.

— Jene! — ekkriis Roy, turniĝante kaj svingante la fusileton. — Kiu suferos la sekva? Torton, vi.

— «Ĉe ĉies profunda silento, — diris Gonzac, — la Atlasa pafisto enbatis per kugloj najlon en distanco de kvindek metroj».

— Bone ridas la lasta, — respondis Torton. Li prenis la fusileton en la maldekstran manon kaj, levinte ĝin kiel pistolon, tio estas ne almetante al la ŝultro, pafis per la etendita mano.

— Sur la rondo kun cifero 500, — deklaris li, fiksrigardinte, poste pafis per la dekstra mano.

— Nur du manoj, — penis ŝerci Gonzac, kiu enviis.

— Por ni sufiĉas. Ha-ha!

Prenante alterne la fusileton per la dekstra kaj la maldekstra manoj, Torton ĵetis siajn kugletojn en la celtabulon kaj riverencis al ĉiuj flankoj, kiel aktoro ĉe la scenejrando.

— Kiela impertinenteco! — diris Titania.

— Vi, Titania, devas trastreki miajn trafojn, — severe deklaris Torton, — ĉar vi mokadis min, dum mi observadis viajn fierajn ekzercojn.

Mordante la lipon, Titania prenis la krajonon kaj ekiris al la celtabulo.

Torton elpafis naŭcent dudek poentojn, ne trafinte en la centron, kaj ĉiuj aĥis; sed evidentiĝis komploto.

— Tio estas hazarda, — diris Roy, kun kompato rigardante al la perpleksiĝinta pafinto, — tio estas ne pli, ol feliĉa hazardaĵo.

— Kompreneble, hazardaĵo, — subtenis Gonzac.

— Freneza, absurda hazardo! — enŝovis Tita Alservey. Futroz ridis.

— Paĉjo, pro kio ci ridas? — demandis Elly, enkaviginte la vangojn kaj pririgardante Torton-on per malgajaj okuloj. — Torton eraris. Li ne deziris trafi. Ĉu vere, vi ja ne deziris tion?

— Lasu! — furioze kriis Torton. — Naŭcent dudek. Kion vi deziras ankoraŭ?

— Sed ne mil kvincent, — rimarkis Titania.

— Torton, ne ĉagreniĝu, — konsolis lin Roy, — en la sekva fojo vi trafos reale, laŭ via volo.

— Ho mizeraj, enviemaj animoj! — muĝis Torton. Lin oni mokis ankoraŭ iom kaj lasis en trankvilo.

— La fakto estas, ke mi ricevos la premion, — deklaris li kaj eksidis kun triumfo sur la divano.

La sekva elpaŝis Gonzac. Li pafadis, sardone ridetante, malbone trafadis kaj estis tiom partieca al si mem, ke liajn tricent poentojn oni devis rekalkuli kelkfoje. Krome li kredigadis, ke al li oni subŝovis kartoĉojn kun duone elŝutita pulvo.

— Davenant, estas via vico, — diris Futroz. — Mi timas, ke post Torton vi estas en senespera stato, same kiel mi.

Davenant ekvidis la nigrajn okulojn de Roy, ĝenite ekrigardinta al lia fermita vizaĝo.

— Davenant! Mi petas, Davenant! — kriis Elly.

— Kion vi deziras? — demandis li, ridetante en la nebulo, kie brilis direktitaj al li ĉies okuloj.

— Ho Davenant! Mi deziras... — Elly premfermis la buŝon per la mano, kaj per la alia tuŝis la ĵurnalan volvaĵon. — Estu nur trankvila!

— Estu, estu trankvila! — kriis la ceteraj.

— Mi ne sciis, ke la juĝistoj estas partiaj! — diris Torton.

— La juĝistoj estas kiel ĉiuj juĝistoj, — rimarkis Gonzac. — Kaj jen, ankoraŭ oni diras, ke virinoj devas okupadi juĝistajn postenojn.

— Silenton! — diris Roy.

Ekstarinte sur la lokon, Davenant tiel emociiĝis, ke liaj manoj komencis tremi. «Ĉu vere mi deziras esti la unua?» — pensis li, mem mirante, kiel pasie li strebas ricevi la enigman premion. Li vidis, ke lia streĉiĝo transdoniĝis al ĉiuj. Per sia arda emocio li nevole atendigis pri strangaj aferoj kaj devis pravigi la atendon. Li ektimis, rigidiĝis kaj komencis celi. Tuj kiam li ekcelis kaj ekvidis trans la pinto de la celgrajno la nigrajn rondojn, similajn al transversa tranĉo de bulbo, lia timo malaperis, kaj la celtabulo komencis proksimiĝi, ĝis ekstaris kvazaŭ sur la fino mem de la paftubo, kiu tuŝis ĝin. Li almovis la celgrajnon al la malsupra linio de la centra punkto kaj ekvidis, ke li eraras. La ecoj de la fusilo estis en lia animo. Li vidis la celgrajnon kaj la celon tiel klare, kvazaŭ ili estus kunigitaj kun liaj fingroj. Sentinte, ke li eraris, Davenant formovis la celgrajnon al la maldekstra linio de la centra punkto kaj ree eraris, ĉar nun la kugleto devis trabati la rondon kun la cifero 500. Li ne sciis, kial li scias, sed tio estis ĝuste tiel, ne alie. Tiam, movinte la celgrajnon al la dekstra rando de la punkto, iomete sub ties centro, sed ne samnivele kun ĝi, kaj ne plu sentante dubojn en la mano, kies fingro estis alpremanta la ĉanon, Davenant, mem interne ekfluginte en la celon, premis la ĉanon kaj ekvidis, ke li trafis en la centron, ĉar sur ĝi brileris aperturo. Nenion vidante, krom nur la aperturon, kaptita de malvarma, kiel brilanta glacio, ekstazo kaj en plena certeco, fariĝanta sufera, kiel ĉe miraklo, Davenant eligis la ceterajn kuglojn unu post la alia, kaptante nur tiun sekcon de la momento, en kiu aŭdiĝis «tiel», kaj, nenion konsciante, ekiris al la celtabulo, spirante, kiel post batalo, kun subita korbatado.

— Hu ra! — kriis Roy, la unua alkurinta la celtabulon, kaj, turninte sin al Davenant, kaptis liajn ŝultrojn, puŝante, por ke li rigardu. — Ĉu vi vidas, kion vi faris?

— Kio estas tie? — kriis interesiĝinta Futroz.

— Li trafis en la milon! — ekkriis Elly.

— Ĉiuj en la centro, — diris Titania per tono de ĝentila indigno.

Futroz ekstaris kaj ekiris por rigardi. Davenant, silente ridetante, ĉirkaŭrigardadis, finfine aliris kaj haltis kontraŭ la celtabulo. Tio estis vere heroaĵo flanke de la komencanta pafisto. Du aperturoj eĉ kuniĝis per la randoj, kreinte similaĵon de gitaro, la tria estis iomete sube kaj la kvar ceteraj estis ĉe la rando mem de la centra rondeto ĉe ties interna flanko.

Tiu plena kaj neatendita triumfo de Davenant kolektis ĉiujn apud li. Elly skuis lian manon. Roy prenis de li la fusilon kaj starigis al la muro, Gonzac, ofte palpebrumante, rigardis rekte al la venkinto, kaj Torton, subpreminte la envion, demandis:

— Kiel tio povis esti? Do, ĉu vi estas rekordulo?

— Nenio simila, — respondis Davenant, kiun konsternis ĉies emocio. — Mi rakontos al vi. Mi pafis nur kelkajn fojojn en la vivo, ne pli bone, ol Roy...

— Mi dankas vin, — diris la junulino, moke riverencante.

— Ho, mi ne deziris... — maltrankviliĝis Davenant, sed, ricevinte trankviligan signon, daŭrigis: — Mi pafadis malbone, sed hodiaŭ io venis al mi. Mi mem ne komprenas, kredu, mi miras ne malpli ol vi.

— Mi konas tiun senton, Davenant, — diris Futroz: — La kapo brulas kaj en la stomaka kavo estas histeria malvarmo, ĉu?

— Simile.

— Kaj ĉu vi tre deziris? — serioze demandis Rohena, ordonante per la rigardo respondi same serioze.

— Jes, tre, — konfesis Davenant kaj ruĝiĝis. — Tamen ĉiuj deziris tion.

— Vi pravas. Ricevu vian premion. Kiu divenos, kio estas ĉi tie?

Dirante tiel, ŝi prenis la volvaĵon kaj, vidante, ke Gonzac kliniĝis, permesis al li flari.