Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Fiŝoj babilas, naĝiloj defilas, — subtenis Gonzac Rohena-n.

Titania orgojle pardonis lin per malvarma fora rigardo, kaj Torton tiel laŭte diris: «Ha-ha!» — ke Elly alkuris al la disputantoj, lasinte Davenant-on sola, en distriteco.

Dum ioma tempo, ŝajnis, ĉiuj forgesis pri li. Aŭskultante la gajajn voĉojn de Rohena kaj Elly, Davenant pensis — strange por sia aĝo: «Ili estas junaj, tre junaj, ili bezonas gajon, kompanion. Kial ili devas okupiĝi ekskluzive pri mi?» Levinte la kapon, li ekvidis pentraĵon, montrantan junan virinon dum legado de amuza letero. Davenant pasis kaj haltis kontraŭ negranda akvarelo: senhoma vojo inter montetoj en matena prilumo. Elly, jam ekscitiĝinte apud la disputantoj, alkuris lin.

— Tio estas «La Vojo Nenien», — klarigis la knabino al Davenant. — «Pro nenio» kaj «Nenien», «Al neniu» kaj «Nenial».

— Ĉu tia estas ĝia nomo? — demandis Davenant.

— Jes. Tamen... Roy, bonvolu rememori: ĉu vere la nomo de tiu pentraĵo estas «La Vojo Nenien» aŭ ni mem elpensis?

— Jes... Tampiko elpensis, ke «La Vojo Nenien».

Ĉesiginte la konversacion, ĉiuj aliĝis al Davenant.

— La vo-jo ne-ni-en! — laŭte prononcis Roy, ridetante al la pentraĵo kaj al Tirrey kaj konfuzante lin per sia disfloro, kiu estis ankoraŭ dormetanta ruze kaj karese en Elly.

— Kion do tio signifas? — interesiĝis Titania.

— Nesciate. Fantazio de la pentristo... — Roy ekridis. — Davenant!

— Kio? — demandis li, diligente penante kompreni la ekkrion.

— Nenio, — ŝi ripetis: — Do, tio estas «La Vojo Nenien».

— Nekompreneble, — diris Torton.

— Ĉu estus pli kompreneble, — murmuris tra la dentoj Gonzac, — pli kompreneble: «La Vojo Tien»?

— Kien — tien? — miris Titania.

— En tio ja estas la afero, — rimarkis Torton.

— La vojo — kien? — ekkriis Elly. — Ho, la vojo! Kien?!

— Do, jen ni kompilis, — diris Gonzac. — La vojo nenien. Kien? Tien. Kien — tien?

— Ĉi tien, — finis Davenant.

Denove la gejunulojn kaptis rido. Ĉiuj ridegis senkaŭze kaj infekte.

La bildo de la nekonata vojo inter montetoj estis altiranta, kiel puto. Davenant ankoraŭfoje ĵetis atentan rigardon al ĝi. En tiu momento aperis Futroz.

— Kaj jen Tampiko! — ekkriis Elly, ĵetiĝante al li. — Kara Tampiko, ni gajas! Ni nenion frakasis! Simple ridas!

— Kio do vin tiel ridigis? — demandis Futroz.

— Nenio, sed ni komencis prononci diversajn vortojn... Rezultis ege stulte. — Roy suspiris kaj, venkinte la ridon, almontris la pentraĵon: — La vojo nenien.

Ŝi klarigis al la patro, kiel tio okazis: «tien, ĉi tien, nenien». Sed jam ne estis ridinde, ĉar ĉiuj laciĝis ridi.

— Mi aĉetis ĝin en aŭkcio, — diris Futroz. — Tiu pentraĵo rememorigis al mi unu misteran historion.

— Kian historion? Ĉu ni ĝin konas? — ekkriis la junulinoj.

— Verŝajne, ne.

— Sed kial ci ne rakontis, Tampiko? — demandis Elly.

— Kial? Vere — kial?

— Nu, ni tion ne povas scii, — deklaris Rohena.

— Mi ŝatas historiojn pri aĵoj, — diris Gonzac. — Mi malpacience atendas la komencon.

— Ĉu mi promesis?

— Pardonu, al mi ŝajnis...

— Ĉu vi ĉiuj havas fortajn nervojn? — demandis Futroz, farante la vizaĝon mistera.

— Pri mi mi garantias, — diris Titania, eksidante iom malproksime, dorse al la fenestroj.

— Ankaŭ mi garantias — pri ci! — Roy eksidis apud la patro. — Sed ne pri mi.

Elly duone ekkuŝis sur la divanon. Davenant, Torton kaj Gonzac lokiĝis sur la foteloj. Tiam Futroz diris:

— Furiozis vento. Ĝi skuadis la murojn de kabanoj kaj renversadis centjarajn arbojn...

— Ĉu tiel estis en la realo? — spiteme interrompis Elly.

— Ve! Estis.

— Do, Tampiko, ne trompu niajn esperojn.

— La komenco estas tre nemalbona, — rimarkis Gonzac, — speciale «la muroj de kabanoj».

Futroz silentis.

— Kaj plu? — demandis Davenant, kiu estis feliĉa, kiel neniam.

— Ĉu ĉiuj trankviliĝis? — malvarmsange interesiĝis Futroz.

Sed la diablo tiradis la langojn.

— Paĉjo, — diris Roy, — rakontu tiel, ke mi komencu degeli kaj morti!

Futroz silentis.

— Nu, kio do, ĉu baldaŭ ci komencos? — plende ekkriis Elly.

— Ĉu ĉiuj silentas? — senemocie demandis Futroz.

— Ĉiuj! — kriis ses voĉoj.

— La vento hurlis, kiel aro da hienoj. En apudvojan gastejon venis viro kun sako, kun barbo, en malpura vesto kaj mendis vespermanĝon. Krom li, estis neniuj vizitantoj en tiu stranga vespero. La mastro de la gastejo enuis, kaj tial li eksidis al la tablo kaj ekparolis kun la pasanta homo — kien li sin direktas, kie li estis kaj kiu li estas? La nekonato diris, ke lia nomo estas Silas Gent, li estas ŝtonhakisto, iras en Zurbaganon por serĉi laboron. La mastro rimarkis unu strangaĵon: la okuloj de Silas Gent ne reflektadis la flamon de la kandelo. La pupiloj estis nigraj kaj brilantaj, kiel ĉe ni ĉiuj, sed ne estis en ili tiu tremetanta flava punkto, kiu aperas, se kontraŭ la vizaĝo brilas fajro...

Roy enrigardis en la okulojn de la patro.

— Eĉ du punktoj, — diris ŝi. — Kaj ĉe mi?

Elly aliris al ŝi kaj ekzamenis la pupilojn de la fratino; tiu faris la samon kun la knabino, kaj ili trankviliĝis.

— Normale! — deklaris Elly, revenante al sia loko. — Ni reflektas fajron. Pluen!

— El la observo, farita de la mastro, — daŭrigis Futroz, — vi vidas, ke la mastro estis homo revema kaj scivolema. Li nenion diris al Gent, nur surmetis la okulvitrojn kaj kun konsterniĝo, eĉ kun timo, trovis, ke la pupiloj de Gent malhavas reflekton — en ili reflektis nek la ĉambro, nek la mastro, nek la fajro.

— Kiel tio estas bona! — diris Davenant.

— Fi! — neglekte respondis Titania. — Du nigraj butonoj!

— Sed butonoj reflektas fajron, — kontraŭdiris Rohena. — Ne malhelpu al Tampiko!

— Nun estas malfacile min konfuzi, — deklaris Futroz, — sed estos pli bone, se vi ĉiuj detenos vin de rimarkoj. Silas Gent komencis demandi pri la vojo. La mastro klarigis, ke estas du vojoj: unu rekta, mallonga, sed forlasita, la dua estas duoble pli longa, sed ŝosea kaj loĝata. «Mi ne havas kaleŝon, diris Gent, kaj mi iros laŭ la mallonga vojo». Al la mastro estis tutegale; li, dezirinte al la gasto bonan nokton, kondukis lin en la ĉambron por tranokto, kaj mem iris al la edzino, por rakonti, kiajn strangajn okulojn povas havi simpla ŝtonhakisto.

Tuj kiam mateniĝis, Silas Gent malleviĝis en la bufedon, drinkis glason da brando kaj, direktinte siajn rarajn pupilojn al la mastro, deklaris, ke li foriras. Tiutempe la uragano kvietiĝis, la ĉielo brilis, kantis birdoj, kaj ĉia vojo en tia mateno estis bela.

Silas Gent pendigis sian sakon post la dorson, aliris la pordon, sed haltis, ree aliris la mastron kaj diris: «Aŭskultu, Piggins, mi havas antaŭsenton, pri kiu mi ne deziras multe babili. Do, se vi ne ricevos de mi en la kvina tago leteron, mi petas vin pririgardi la vojon. Eble, sur ĝi mi atendos vin».

La mastro tiel konsterniĝis, ke povis nek kompreni, nek moki Gent-on, kaj tiam tiu eliris kaj malaperis. Dum la tuta tago la vortoj de la stranga ŝtonhakisto ne eliradis el la kapo de la tavernisto. Li pensis pri ili, kiam kuŝiĝis por dormi, kaj ankaŭ en la sekva mateno, kaj, vekiĝinte, konfesis al la edzino, ke Silas Gent faris al li enigmon, kiu staras en lia cerbo, kiel kombilo en haroj. Speciale afekciis lin lia frazo: «Eble, mi atendos vin».

Lia edzino ne havis tempon por enprofundiĝi en homajn ekstravagancojn, ŝi akre deklaris, ke, verŝajne, li drinkis kun la ŝtonhakisto, tial ili ambaŭ malbone komprenis, kion ili diras. Ekkolerinte, siavice, kaj dezirante liberiĝi de la obsedo, la tavernisto eksidis sur ĉevalon kaj ekrajdis laŭ tiu vojo, kien iris Gent, por ne plu pensi pri tiu strangulo, kaj se kun li io okazis, do, ekstremokaze, por helpi al li.