Aleksandro Grin - La vojo nenien

La vagabondo kantis kun emocio, afekte turniĝante, kiam li montris la prostituitinon, kaj elstarigante la bruston, severe kuntirante la brovojn, kiam al Libelino respondis la necedema provoso. Parto de la aŭskultantoj ekridegis, aliaj indigniĝis, sed la artisto tamen ricevis bakŝiŝon. Oni ne plu permesis al li kanti. Li foriris, ŝanceliĝante kaj pririgardante la monerojn sur la tremanta manplato. Poste la vagabondo rapide preteris Davenant-on, kriinte al la forŝanceliĝinta junulo: «Gardu cin, suĉinfano, alie mi cin faligos!» — kaj malaperis en aleoj. Davenant rimarkis liajn implikitajn harojn. La peza, malica vizaĝo de tiu homo ĵetiĝis antaŭ li por unu momento kaj kaŝiĝis en la ombro de la nokto.

Tiaspecajn kantojn Davenant aŭdis plurfoje, kiam li tiradis la ĉareton kun varmegaj manĝaĵoj ĉe randoj de la haveno, kaj tial li indiferente aŭskultis ĝin. Tiutempe Galeran haltis; elpreninte notlibreton, li enskribis en ĝin kelkajn esprimojn de tiu specimeno de la prizona poezio.

— Mi kompilas kolekton de strataj kantoj, — diris Galeran, — kaj esperas vendi mian verkon al iu eldonejo. Ci, verŝajne, ofte penadis kompreni, per kio mi vivas. Mi kompiladas kolektojn de plej diversaj specoj: de anekdotoj ĝis «ludoj kaj amuzoj». Mi vivus pli bone, se min ne regus la pasio de hazardludo. Mi ne povas ne ludi.

— Do, ĉu al vi ne fortunas?

— Ci estas penetrema.

— Do vi penu gajni.

— Jen konsilo de saĝulo! — ekridis Galeran. — Forlasu min kaj iru dormi. Dormi estas bone.

— Jen kio, — pensinte iom, diris Davenant, — jam en la unua fojo, kiam vi iros ludi, prenu, mi petas, tiun ĉi oran moneron kaj aligu ĝin al la sorto de viaj vetoj. Estu kio estos!

— Konsentite! — akceptis Galeran. — Mi neniam rifuzas ludi al fremda feliĉo. Venu morgaŭ en «Abomenon». Mi estos tie de la unua horo ĝis la tria.

— Jes, mi ĉiam deziras esti kun vi, — diris Davenant. — Mi estos tie, ni ion elpensos.

Kun tio ili disiris. Pasis ankoraŭ unu nokto, kaj komenciĝis tago, dirinta per radio en la okulojn:

— Hodiaŭ, hodiaŭ — tien !

Rohena kaj Elly estis partoprenantaj klopodojn pri sorto de juna tuberkuloza tajlorino Mely Scort, intencante sendi ŝin por kuraco al la mara bordo de Aĥuan-Skap. Mely venis nelonge antaŭ kiam eniris Davenant.

Ekvidinte ŝin en la salono humile pririgardi albumojn, Davenant riverencis al la pala, malriĉe vestita junulino kaj eksidis malproksime. Lia blanka kostumo ne trompis penetremon de Mely Scort. Ĵetinte kaŝitan rigardon al Davenant, ŝi divenis la dependan staton de la junulo kaj kuraĝis diri:

— Tia mirakla domo, ĉu ne? Ili estas tre riĉaj.

— Bonega domo, — kun entuziasmo respondis Davenant. — Diru, ĉu ankoraŭ neniu eliris?

— Ne, — Mely tusis. — Ankaŭ mi atendas. Min oni sendas al kuracloko por kuraco. Mi havas tuberkulozon. Kaj vi?

— Ĉu mi? Tie estas unu afero, — diris Davenant, iom konfuziĝinte. — Tamen, hodiaŭ klariĝos.

Lin savis de konfesoj la apero de Rohena. Ŝi eniris sen la fratino, en malhela robo, modeste kombita, kaj ŝiaj okuloj ruze brileris.

— Davenant! Mely! — ekkriis Roy. — Kiel bone! Konatiĝu, Tirrey Davenant, kun Mely Scort. Mely, kiam vi veturas?

— Mi ekveturos morgaŭ, ĉar...

— Tampiko, tio estas la patro, ĵus parolis telefone...

Roy komencis flustri al ŝia orelo, kaj Mely ruĝiĝis, kaj Davenant distingis la finon de la flustro: «...malfermu la mansaketon». Komprenante, kio okazas, li forturnis sin, rigardante al la fenestro. Rohena baldaŭ alkuris al li, dirante:

— Ni iru, eksidu sur la divano. Hodiaŭ vi ne vidos Elly-n. La kompatindulino iom malsanas. La doktoro jam rigardis la langon kaj konsilis kuŝi dum la tuta tago. Sed tio ne estas danĝera, li tiel diris. Davenant, ankaŭ al vi estas sciigo de la patro: ankoraŭ ne alveturis lia konato, kiu devos inici vin en la ordenon de geografio. Do ni babilu. Aĥ, Elly maltrankviligas min!

— Verŝajne, estas ŝanĝo de la vetero, — diris Mely. — Mi antaŭ la mateno ne povis dormi pro tusado.

Ili eksidis. Roy sidiĝis inter Davenant kaj Scort.

— Tre malglata klimato, — daŭrigis Mely.

— Jes, teruraj, teruraj ŝanĝoj. Abomene!

La juna mastrino ne stultumis, kiel hieraŭ, sed en ŝia voĉo aŭdiĝis konataj al Davenant batalaj notoj de la unua tago, kiam estis ludita la «Elpelito».

La junulinoj silentis iom. Kiam iliaj okuloj renkontiĝis, ili ridetis kaj ekridis.

— Pro kio vi ridis? — ekkriis Roy, saltetante sur la sidilo.

— Mi ne scias. Kaj pro kio vi?

— Simple, nenial. Do jen kio: ni manĝu bombonojn.

Ŝi forkuris kaj revenis kun skatolo, metinte ĝin sur la divanon inter si kaj la junulino.

— Davenant, kial vi sidas tiel ceremonie? — diris Roy. — Venu helpi.

Davenant dum ioma tempo tenis bomboneton ĉe la lipoj kaj demandis:

— Kio do estas kun Elly? Eble, ŝi estas danĝere malsana?

— Ne, ne, trankviliĝu. Ŝi, se eblas tiel diri, estas duone sana. Sed ŝi devos kuŝi dum la tuta tago.

— Kio estas ĉi tie?! — kriis ĵaluza voĉeto, kaj en la salonon eliris verda kovrilo, el kiu elstaris krispa kapo. Sur la piedoj de Elly estis grandegaj ŝuoj de Urania, kaj ŝi vigle trenis ilin, subtenante la pendantan kovrilon, kiel roban trenaĵon.

— Bonan tagon, infanoj, — diris Elly, — mi venis al vi. Kaj... Ho, donu al mi bombonon, Roy! Mi jam scias: Davenant venis al ni. Ĉu mi povis deteni min?

— Elly, iru reen! — kriis al ŝi Rohena. — Kiel ci aŭdacis?

Ne atentante ŝian maltrankvilon, Elly aliris al Mely Scort kaj alsidiĝis.

— Kiel vi pensas, — ĉu mi deziras kompanion aŭ ne? Permesu prezenti min: la minuso de la universo!!!

— Mely, diru al ŝi, ke kiam vi estas malsana, vi ne saltas en tiela kimono!

— Estu obeema, — diris Mely, donante al la knabino sian brakon, por ke tiu subtenu sin per ĝi, post kio Elly decideme eksidis sur la divanon, — eĉ malgranda trablovo estas danĝera por vi.

Elly, suspirinte, ekstaris kaj transsidiĝis al Davenant.

— Li defendos min kaj donos al mi bomboneton. Estu mia kavaliro!

— Bone, — diris Davenant, — sed, kiel kavaliro, mi donos al vi bomboneton nur laŭ permeso de la termometro.

— Ĝuste en tio estas la afero, ke mi ĵus frakasis ĝin. Mi volis pruvi, kiel mi estas sana. Kio estas hidrargo? Kiu scias?

— Iru ĉi tien, — Roy almetis la manon al la vango de Elly. — Ŝajne, nenio estas, sed ja Urania freneziĝos.

— Jen, ci altiris la malfeliĉon, — diris Elly, ekvidinte la enirantan guvernistinon.