Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Mi ĉiam ŝlosas min, — diris Galeran, — ĉar la loĝantoj havas kutimon enrompiĝi sen frapo. Al ci malfermis senespera drinkulo, eksa studento.

La granda ĉambro de Galeran estis prilumita de gasa lampo kaj malabunde meblita per simpla meblaro, konsistanta el du tabloj — sur unu estis manĝaĵo kaj manĝilaro, sur la dua libroj kaj inkujo, — tri seĝoj, lito trans ŝirmilo kaj staminaj kurtenoj de du fenestroj. Sur kalkaj muroj pendis du malnovaj gravuraĵoj sub vitro, kopioj de Meissonier. Tiu malriĉo, substrekita de pureco de la ejo kaj de dignoplena afableco, kun kiu Galeran sidigis la gaston, kortuŝis Davenant-on; unuafoje li bedaŭris, ke li ne estas riĉa kaj ne povas sendi al Galeran orientan tapiŝon.

— Vi min tre interesigis, — diris la knabo, — mi tuttempe atendadis, kiam venos la vespero. Sed mi tutegale ege deziris veni al vi.

— Bonege. Des pli, ke mi cin tuj kondukos.

— Jes. Tio estas — kien?

— Ni interkonsentis, ke ci demandos pri nenio. Mi cin kondukos, kaj ci vidos.

— Ege interese! — ekkriis Davenant, atendante miraklojn kaj ree tremante, kiel matene en la domo de Futroz. — Mi konsentas. Kion do mi vidos?

— Ha! Ne indas paroli kun ci! Akceptu la kondiĉon sen demandoj kaj rezonoj. Nin atendas aventuro.

— Tiuokaze mi pretas, — deklaris Davenant, salte ekstarante. — Sed mi ne havas armilon.

— Ni ne bezonos armilon. Se ci deziras, armu cin per pacienco.

Galeran surmetis ĉapelon kaj prenis promenbastonon. Davenant povis nenion legi en lia senemocia vizaĝo. Ferminte la gaslampon, Galeran diris: «Ni iru», — tralasis la knabon kaj ŝlosis la pordon. Dum eliro ili renkontis la homon kun barbo, al kiu Galeran impone deklaris:

— Simpson, la seruron mi aranĝis tiel, ke la klinko nun ne deŝoveblas per pinto de tranĉilo, kaj tial ne penigu vin pririgardi mian ĉambron. Cetere, hodiaŭ tie estas nek portovino, nek brando.

— Bone, — base respondis Simpson. — Tamen, kion mi diras! Vi senmerite ofendis min!

— Mi nur avertis. Morgaŭ, eble, estos brando, do mi mem donos al vi.

Ne aŭskultante, kion krias post ilin Simpson, Galeran eliris el la domo kaj kondukis Tirrey-on sur prilumitan straton, kie ili prenis fiakron, al kies veturigisto Galeran nomis adreson, nekonatan al Davenant. Amuziĝante per emocio kaj nekompreno de Tirrey, eksilentinta pro neatenditeco kaj sidanta, enprofundiĝinte en vanajn supozojn, Galeran detale rakontis pri Simpson — kiel li kaptis lin en sia ĉambro dum ŝtelado de vino, — laŭdis novan domon kun bela fasado kaj almontris kinematografejon, kie antaŭnelonge estis incendio. Elrevigita Davenant ofendite aŭskultadis, divenante, ke Galeran amuziĝas per malpacienco de la viktimo de siaj sekretoj, kaj serĉadis en liaj vortoj aludojn al la atendanta ilin aventuro.

— Ĉu ci deziras, ke mi rakontu al ci anekdoton? — demandis Galeran.

Tamen la fiakro haltis ĉe unuetaĝa domo, kaj la anekdoto restis neniam rakontita.

— Estas iomete malfrue, — diris Galeran al maljuna germanino, malferminta la pordon kaj renkontinta la vizitantojn per sennombraj kapsignoj. — Mia juna amiko brulas pro malpacienco pririgardi la ĉambron.

Davenant tiris lian manikon, sed Galeran prenis la kubuton de la knabo kaj puŝis lin.

— Iru do, — diris li. — Mi diras veron. Futroz petis min trovi por ci ĉambron. Ci loĝos ĉi tie.

— Lia letero! — ekkriis Davenant. — Do, ĉu tion ĉi li skribis al vi?

— Jes; ankoraŭ ion.

— Oni zorgas pri la junulo, klopodas, — singarde prononcis la maljunulino kvazaŭ por si mem, sed kun evidenta celo komenci konversacion. — Bonvenu, bonvenu, tie ĉio estas preparita por vi, vi restos kontenta.

— Do, hodaŭ mi ne ekdormos! — deklaris Davenant, enirante post Galeran en la ĉambron kun verdaj tapetoj kaj profunda niĉo, kie situis lito. Li ekvidis balancseĝon, skribtablon, seĝojn kun ledaj sidiloj, ŝrankon, kurtenojn el maŝinfaritaj puntoj.

La mastrino ne eniris en la ĉambron, sed ekstaris ĉe la sojlo, kaj Galeran senceremonie fermis la pordon.

— Hodiaŭ por ci ne estas senco transloĝiĝi, — diris Galeran, — ĉar jam estas malfrue, kaj Kishlot, verŝajne, ofendiĝos. Li siamaniere alligiĝis al ci. Tamen, kiel ci deziras. Do aŭskultu: tiu ĉi ĉambro estas antaŭpagita por tri monatoj kun plena pensiono: matenmanĝo, tagmanĝo, vespermanĝo kaj dufoje kafo. Ĉu bona aventuro?

— Per kio mi repagu al Futroz kaj vi?

— Ci repagos al Futroz per tio, ke ci ĝentile akceptos tiujn donacojn, donitajn al ci libervole, kun bonaj sentoj. Kiel ci mem komprenas, li ne havas kaŭzon kaĵoli Davenant-on. Kio koncernas min, do mia rolo estas hazarda — mi nur konsentis plenumi la peton de Futroz. Malfermu la ŝrankon!

Davenant obeis. En la ŝranko pendis vestaĵoj. Malsupre kuŝis amaso de tolaĵoj.

— Ci vidas, — daŭrigis Galeran per tono de botanikisto, klariganta formon de floro, — ci vidas ĉi tie partojn de la nova vestokompleto, konstistanta el grizaj pantalono, veŝto kaj jako — tio estas sufiĉe multekosta drapo. Apude pendas partoj de la blanka vestokompleto kaj kvar kravatoj de diversaj koloroj. Du ĉapeloj — pajla kaj felta. La ĉapelojn necesas almezuri.

Galeran prenis la molan ĉapelon kaj surmetis ĝin sur la kapon de Davenant.

— Tre bone. Mi prenis mezurojn de ciaj vestoj helpe de la kuiristo, kiu ĵuris silenti danke al sento en la polmo de agrabla metala malvarmeto. Mi esperas, li silentis, ĉu?

— Nenion li diris al mi.

— Jene. Estus malnature, se ci ne pinĉus ĉiujn ĉi belaĵojn, ĉu, Davenant? Necesas tuŝi.

Davenant sensence tuŝis la pantalonon, faligis kravaton kaj fermis la ŝrankon.

— Prefere mi ne rigardu dume, — diris li. — Mi devas alkutimiĝi. Ĉu vi ne povas diveni, kial Futroz donis al mi tiel multe da ĉio?

— Imagu — mi povas. Futroz estas tia homo, ke se li faras, do faras funde, ĝisfine, aŭ faras nenion. Bonkoreco estas aparta afero, sed tiu ĉi trajto estas tre karaktera, tiel ke se li ekmalamos cin, do ne malpli funde forgesos pri cia ekzisto. Tio estas homo de serioza ludo. La mastro de cia loĝejo estas maljuna kontisto Huberman, lia edzino — Emma Huberman, kiu malfermis la pordon, — estas diable scivolema, tial parolu nenion pri la domo de Futroz. Se oni montras belan aĵon al homoj, ne komprenantaj belon, — ĝin nepre makulos muŝoj de pensaĉoj kaj kornikoj de malico. Ĉu ci komprenis min?

— Tamen jen kio! — ekkriis Davenant. — Kiel ajn vi volu, sed mi devas vin kisi.

Antaŭ ol Galeran sukcesis defendi sin, Davenant kaptis per la manoj lian mornan kapon kaj firme kisis.

— Timu malfeliĉojn, — impone diris Galeran, prenante la ŝultron de la knabo, — ci estas tre pasiema en ĉio, cia koro estas tro malfermita, kaj impresoj forte trafas cin. Estu pli diskreta, se ci ne deziras forbruli. Soleco — jen damnita afero, Tirrey! Jen kio povas pereigi homon. Ni iru.

Emma Huberman ellasis la virojn, suspirante kaj rekantante al iliaj dorsoj pri «anĝeloj sur la tero».

— Sesdek jarojn mi vivas, — aldonis ŝi per neatendite grumbla rapidparolo, jam sen kantado kaj raviteco, — sed tia afero ne okazis. Mi ĉion komprenas, ĉion. Tre bone, estu trankvilaj.

Sur la strato Davenant diris:

— Kien vi direktas vin, permesu ekscii?

— Mi pensas, ke mi iomete drinkos, — diris Galeran, kalkulante poŝajn monerojn. — Aĥ jes! De la mono, kiun Futroz almetis al la letero, restis jen... Kiom estas ĉi tie? — Li transdonis al la knabo tri orajn monerojn kaj arĝenton. — Nu, iru...

Li eksidis en tramon, kaj Davenant venis al Kishlot, por, preninte siajn aĵojn, tuj transloĝiĝi en la novan ejon. Kishlot loĝis sen servisto. Preninte kandelon, li mem malfermis la pordon.

— Aŭskultu, vi nun tre miros, — diris Davenant, haltinte sur la sojlo. — Ĉu vi scias, kie mi loĝas?