Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Kion ci diris?

Ili interŝanĝis misterajn signojn kaj iom trankviliĝis.

— Ĉu vi deziras, ni ludos al vi? — proponis Elly.

— Certe! — ekkriis Davenant. Rideto ne forlasadis lin.

Aperis disputo, kiu ludu la unua. Ĝi finiĝis per tio, ke Rohena eksidis al la fortepiano, kaj Elly ekstaris apud ŝi, por turni foliojn de notoj.

— Aŭskultu «Valson de elpelito», — diris Rohena, dum ŝiaj ankoraŭ ne fortaj fingroj estis premantaj la klavojn. — Mi ĝin ankoraŭ ne funde ellernis. Tiu ĉi loko konfuziĝas dum kvin tagoj... Sed ci, Rohena, estas persista estaĵo... Ĉu vi aŭdas, kiel mi falsis? Kaj jen, nun la elpelito revenas al la hejmo.

— Li staras ĉe la fenestro malhela, kiel negro noktomeze, kaj tie, — Elly levis la okulojn, — lia filino, en floroj kaj briliantoj, alveturis el preĝejo... Ĉu mi diru? Kun sufiĉe nemalbela ulo.

— Kaj... — daŭrigis Roy, ordonante per rigardo turni la folion. — Elly, por kio ci skuas la notojn?.. Kaj la elpelito, ne dezirante malhelpi al la feliĉo de la filino, kisas la fenestran vitron. Ĉio estas finita. Li revenis en sian sovaĝan arbaron.

Davenant aŭdis ne la valson, sed ĉielan ĥoron. La manoj de Rohena, etendiĝante ĉe fortaj akordoj, kvazaŭ forpuŝadis la fortepianon, aŭ, mole mallevinte la kubutojn, ŝi kliniĝadis super la klavoj, rapide trakurante ilin, varmiĝinta, kaptita de lumo de la melodio.

De ŝi Davenant movis la rigardon al Elly. La knabino estis distrite ridetanta al li, mallaŭte subkantante al la ludo de la fratino. Nun ili estis tre similaj.

Rohena finis per sonoj, rememorigantaj malrapidan batadon de horloĝo, kaj ekstaris.

— Jen ĉio, — diris ŝi. — Ĉu vi deziras ankoraŭ?

Davenant ne sukcesis respondi, ĉar eniris Futroz kun koverto en la mano.

— Davenant, ĉu vi vidos Galeran-on? — demandis Futroz, brakuminte Elly-n, alpremiĝintan al li.

— Jes, mi pensas, — jes, — respondis Davenant, ne komprenante, kion signifas tiu ĉi demando. — Galeran venadas en... tagmanĝi ĉiutage.

— En «Abomenon», — enmetis Elly. — Ho! Mi promesis skribi al li.

— Silentu iom. Transdonu tiun ĉi leteron al Galeran, kaj poste, kiel ni interkonsentis. Mi esperas, ke mi vidos vin postmorgaŭ.

— Enigmo! — ekkriis Roy.

— Galeran enkaĉiĝis, — mallonge sciigis Elly, turniĝante sur unu piedo.

— Bone, la letero estos transdonita, — diris Davenant, kaŝante la pakaĵon.

— Tampiko, ni iras, — deklaris Elly. — Adiaŭ, Davenant! Transdonu la leteron!

— Transdonu ĝin rekte en la manojn, trans angulo, por ke neniu vidu, — konsilis Roy.

Futroz turniĝis al ili, kruciginte la brakojn kaj movinte la brovon tiel impone, ke la junulinoj konfuziĝis kaj eliris. Davenant ekvidis du nazetojn, enŝovitajn en la fendon de la pordo, poste Roy diris: «Ni iru!» — kaj la pordo dense fermiĝis. Futroz adiaŭis Davenant-on, preskaŭ bedaŭrante, ke tiu granda knabo ne estas lia filo.

Ellasita sur la straton de la respektema servistino, ĝeniĝante pro ŝi, pro la muroj, pro la pordo, pro si mem, Davenant ekiris tiel rapide, ke senspiriĝis. Rompante la kapon pri la neatendita letero al Galeran, ripetante «Geografia instituto», «la elpelito kisas la vitron», aŭdante la motivon kaj vidante la du nazetojn en la porda fendo, Davenant venis al Kishlot kun tia stranga vizaĝo, ke tiu demandis:

— Ĉu oni cin elpelis?

— Ne, ne elpelis, — distrite respondis nia heroo, ĉirkaŭrigardante. — Kaj kie estas Galeran?

— Li estas ĉi tie, se ci al li rigardas, — diris Galeran en kvin paŝoj for de Davenant, kiu ĝuste al li turnis sin kun sia lunatika demando.

Davenant tremeris.

— Aĥ, tio estas vi! Strange — mi ne rimarkis, kie vi sidas. Jen letero. Al vi.

Kishlot ĵus alportis teleron da supo por Galeran. Tiu demetis la kuleron kaj komencis pririgardi la koverton.

— Futroz mem skribis ĝin, — klarigis Davenant. Dum kelkaj minutoj la ceteraj vizitantoj de «Abomeno» — maljuna virino kaj dikmuzela komizo el viandvendejo — vane postuladis: la virino — salon, kaj la komizo — bakitan pomon. Kishlot malfermis la buŝon eĉ pli larĝe, ol Davenant. Kishlot el malproksime pririgardadis la leteron, kaj Davenant staris apud Galeran. Finfine, rekonsciiĝinte, li foriris por ŝanĝi la bluan jakon al la blanka labora jaketo kaj, apenaŭ farinte tion, elkuris por rigardi, kiel estas malsigelata la mistera letero.

Galeran kun nepenetrebla vizaĝo malfermis la koverton kaj ŝovis en ĝin du fingrojn. Subpreminte rideton, li singarde eltiris vizitkarton, ĉirkaŭskribitan per malgrandaj literoj, kaj, tenante ĝin antaŭ si en la maldekstra mano, alproksimigis al la lipoj la kuleron kun la supo. La kulero preskaŭ tuŝis liajn lipojn, sed li, elverŝinte la supon reen en la teleron, lasis la kuleron kaj, tenante nun la leteron per ambaŭ manoj, komencis legi kun ege serioza aspekto, metinte unu kruron sur la alian. Io granda, grava eklumis en la rigardo de liaj mallarĝigitaj okuloj. Galeran kaŝis la leteron kaj distrite formanĝis la supon, post kio mendis glaciaĵon.

— Ĉu vi ne manĝos ĉasaĵon? — miris Kishlot, ĵetante rigardon el trans sia verŝotablo al Galeran, kiu eĉ ekfumis ial antaŭ la glaciaĵo. — «Perdriko kun reŭmatismo», — kiel estas skribite hodiaŭ en la menuo... He-he! Verŝajne, grava estas tiu letero, de malnovaj konatoj... Davenant, alportu «glaciaĵon kun angino»!

Esperante, ke Galeran ekparolos pri la letero, Tirrey ŝtoniĝis en la pordo, levinte la piedon kaj turninte la orelon.

— Mi ne manĝos eĉ «pavon kun apendicito», — diris Galeran, — mi ne manĝos eĉ la glaciaĵon. Mi maldecidis, ĉar mi perdis la apetiton pro la eksterodinaraj novaĵoj. Unue, kreskis kosto de ŝafoj, kaj due, venis liverparto da kajena pipro, kiu estas vendata aŭkcie.

— Do ĉu ne necesas la glaciaĵo? — demandis Davenant, doninte al la maljunulino jam trian salujon.

La maljunulino tiel ofendiĝis, ke stamfis. Galeran ekstaris, vokis la knabon per movo de la kapo.

— Ĉu ci konscias, ke ci parte ŝuldas al mi? En la afero kun Futroz?

— Certe. Vi komencis la unua.

— Tiuokaze ci devas veni hodiaŭ vespere, je la deka horo, al la Norda strato, numero 24, loĝejo 33. Tio estas mia adreso. Mi atendos cin. Ci venos kaj rakontos, kiel oni renkontis cin.

— Futroz diris, ke li faros ĉion. Ĉu vi komprenas? Mi ne ŝercas. Mi venos al vi, — rapide parolis Davenant, tordante ĉiujn siajn nervojn pro sciavido pri la letero. — Sed... kion li skribis al vi? Pardonu min, certe.

— Mi povus ne respondi, vidante cian delikatecon, sed mi cin komprenas. Futroz petas min, kun tuta ĝentileco, certe, ke mi ne plu sendu al li tre sciavidajn «Tirrey-ojn» de deksesjara aĝo.

— Mi ne estas knabo, — diris Davenant, ruĝiĝinte. — Sed mi freneziĝis, jen kio. Forgesu mian insiston...

Galeran foriris, kaj Davenant komencis ordinaran laboron. Rilate de la letero li pensis, ke Futroz resendis al Galeran noton de Elly pri ŝiaj pensoj, kiel ŝi promesis. Kishlot malserene fajfetadis, ĵetante aforismojn kiel: «Kio ajn okazas en la vivo!», «Ne al ĉiu tiel fortunas!», kaj vespere iomete drinkis kaj deklaris, ke ankaŭ en lia vivo estis unu okazo, sed li ne uzis ĝin, ĉar li estas tre fiera kaj malestimas homojn, loĝantajn en palacetoj.

— Jen, se vi mem atingas ĉion, — tio estas alia afero, — diradis Kishlot, — tio ne estas teni sin ĉe aliula vosto.

La grumbladon de la maljunulo Davenant lasis sen atento kaj, distrite konsentante kun li, ĝisatendis finfine la horon de fermo de la kafejo. Baldaŭ post tio li direktis sin al la domo, kie loĝis Galeran. Tio estis malnova domo trietaĝa, staranta sur angulo de sabla dezerta loko de malbone prilumita urborando. Ne ĉiuj fenestroj de la domo lumis elinterne, sur la malpuraj ŝtuparoj necesis pririgardadi la ŝtupojn, kaj fojfoje bruligi alumeton. Davenant grimpis sur la trian etaĝon laŭ dua ŝtuparo kaj trovis la numeron de la loĝejo. Viro kun miniatura vizaĝo, enfalinta en grandegan barbon, kondukis Davenant-on al ejo fine de larĝa koridoro, kie malklare blankis vizitkarto, fiksita per prempinglo. Aŭdinte la paŝojn, Galeran eliris kaj enlasis la knabon, kaj la pordon ŝlosis per pordhoko.