Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Kioma estas horo?

— La oka kaj kvar minutoj, — diris al li finfinte parolema viro kun rozkoloraj, faltoplenaj vangoj. — Ĝustigu vian horloĝon laŭ la mia — tio estas horloĝo de la fabriko...

Sed Davenant estis jam sufiĉe malproksime. Li kuris laŭ la rekta linio al la perono kaj trafis en la kabineton de Futroz, kien lin kondukis la ĉambristino, preter la duonmalfermita salono, kie aŭdiĝis gajaj voĉoj.

— Mi ordonis inviti vin al mi, antaŭ ol vin ankoraŭ ne implikis miaj mastrinoj, — diris Futroz, pretere pririgardinte Davenant-on. — Mi povas ĝojigi vin: alveturis profesoro Starker. Mi baldaŭ intervidiĝos kun li kaj petos lin registri vin kiel anon de la plej baldaŭa ekspedicio. Siatempe mi vin sciigos.

Poste li pridemandis Davenant-on pri la ĉambro, pri Galeran, amike konsilis butonumi la jakon per ĉiuj butonoj kaj sidigis lin en grandegan fotelon-niĉon, el kie, kiel el kavo, videblis libroŝrankoj, marmora figuro de Nokto kaj kore ridetanta Futroz.

— Mi ankoraŭ ne dankis vin, — diris Davenant. — Fojfoje al mi ŝajnas: mi vekiĝos — kaj ĉio ĉi malaperos.

— Nu-nu, — bonanime respondis Futroz, — estu pli trankvila. Nenio terura okazis.

Davenant volis rekte diri: «Mi neniam estis tiel feliĉa, kiel dum ĉiuj ĉi tagoj», — sed aŭdis alflugantajn paŝojn kaj, ne kuraĝante turniĝi al la pordo, forgesis, kion li deziris esprimi.

— Ĉu Davenant estas ĉi tie? — ekkriis, enkurante, bele vestita kaj kombita Rohena. — Jen li. Kaŝita en la fotelon.

Davenant salte ekstaris.

— Bonan tagon, — diris Elly, simila al malpligrandigita Rohena, — en mallonga robo. — Permesu al ni foririgi lin, Tampiko. Ni lin bezonas.

— Kiuj estas ĉe vi?

— Ĉiuj: Gonzac, Torton kaj Tita Alservey.

— Sole mankas vi, — diris Rohena al Davenant. — Tampiko, li estas komprenema homo. Li ne havas kion fari ĉe vi. Ĉe ni estas pli gaje, ĉu vere? Ankaŭ ci venos, ni tre petas cin.

— Ĉu vi esperas, ke mi venos al vi por rikani?

— Jes, ni esperas, — diris Elly. — La patro kaj liaj du filinoj rikanas... Tion ni inkludos en la programon.

— Mi venos poste. Davenant, obeu!

— Vi estas a-res-ti-ta! — kriis Elly, prenante Davenant-on sub la kubuto ĉe unu flanko, la alian kubuton kaptis Roy, kaj ili tiris lin en la salonon.

Pli malvasta kaj hela, ol tage, ŝajnis nun al Davenant tiu ĉi ĉambro, forte prilumita de fajroj de la lustro kaj odoranta je parfumo. Vesperaj koloroj iomete ŝanĝis ĝian aspekton; la ĉeesto en ĝi de nekonataj al Davenant — Gonzac, Torton kaj Titania Alservey — vokis en li ĵaluzan senton, farante la salonon de Futroz simila al aliaj salonoj, kiujn li fojfoje vidis el strato tra fenestro. Davenant ŝatis hele prilumitajn ejojn: apotekojn, frizejojn, vendejojn de manĝilaro, kie brilo de lumoj en multaj vitraj kaj fajencaj objektoj kreadis festajn viziojn, kompreneblajn nur por li sola.

Rohena konatigis Davenant-on kun la ceteraj gastoj. Gonzac — rufeta junulo kun akra vizaĝo, grizokula, orgojla, ne plaĉis al Davenant. Torton vokis en li etan inklinon, malgraŭ tio, ke li senceremonie pririgardis la novulon kaj demandis, kvazaŭ ne distinginte:

— Da... ve...?

— ...nant, — finis Tirrey.

Torton estis malhelhaŭta, nigrahara, aĝis dek naŭ jarojn kaj havis ekaperantajn lipharojn kaj eternan rideton.

Li sen ceremonioj interrompadis ĉiun, se li deziris paroli, kaj ridis ne per la brusto, sed per la gorĝo, parolante simile al rido: «Ha-ha... Ha-ha!»

Titania Alversey, samaĝa kiel Rohena, maldika, miranta, kun longa kolo kaj orkoloraj okuloj ĉe malhelaj brovoj, movadis sin kun aspekto de tia malforteco, ke ĉiu ŝia moviĝo kriis pri helpo.

Davenant sentis sin ne libere, penante kaŝi la konfuziĝon. Li ne havis nature senĝenan sintenon, lakitajn ŝuojn, kiel ĉe Gonzac kaj Torton; lia kostumo, ŝajnis al li, havis surskribon: «Donaco de Futroz». Verŝajne, lia vizaĝo diris ion pri tiuj ridindaj kaj tragikaj sentoj de la prikaresita homo «de la strato», ĉar Elly, ĵetinte rigardon al Davenant, enpensiĝis kaj eksidis apud li. Tio estis signo, ke li estas egala. Rohena disverŝis teon. Davenant ricevis la tason dua, post Titania Alservey, kaj komencis iom post iom malstreĉiĝi.

Pene aŭskultante, pri kio ili parolas, li pririgardadis la gastojn. La konversacio temis pri homoj, nekonataj al li, en la tono de gajaj rememoroj. Finfine oni ekparolis pri Eŭropo, el kie antaŭnelonge revenis Torton kun sia patro.

Ĉe la unua paŭzo Roy diris:

— Davenant, kial vi estas tiel silentema?

— Mi pensis pri la salono, — malkonvene respondis Davenant, intence parolante pli laŭte ol kutime, por vigligi sin, kaj rimarkante, ke ĉiuj atente lin aŭskultas. — Vespere ĝi estas alia, ol tage.

— Ĉu al vi plaĉas tiu forno, en kiu ni sidas? — degne prononcis Titania.

— Jes, kiel fajro!

— Ni same ĝin ŝatas, — diris Rohena, — ni inklinas al varmegaj kaj malhelaj koloroj.

— Sendube, — konfirmis Gonzac.

— Mi indiferentas al la medio, sed mi ŝatas, kiam estas balancseĝo, — sciigis Torton.

— Estas nenio pli malbona ol rektaj seĝoj kun malmolaj dorsoj, kiel, ekzemple, ĉe Jeanne d'Archac, — rimarkis Titania.

— Kian salonon vi havos? — demandis Elly Tirrey-on. — Poste? Preterante tempojn kaj datojn?

— Saman, kiel la via, — kuraĝe deklaris Davenant.

— Tamen vi estas patrioto! — rimarkis Gonzac.

— Diru al mi, kiel vi loĝas, kaj mi diros, kio vi estas, — eldiris Torton.

— Ĉu vi vere tion mem elpens... — demandis Roy, sed Torton interrompis ŝin per unu vorto:

— Aksiomo.

— Malmulte konata, mi esperas, — respondis Alservey.

— Ĉu vi volas diri, ke mi ne estas originala? Ha-ha! Originala estas tio, ke tiel povas okazi al ajna originalulo.

— Torton, via poento estas nul. Sidiĝu, — diris Roy.

— Mi sidas. Ĉu mi silentu?

— Ho, ne, ne! Parolu plu!

— Kiel do mi vin komprenu?

— Virina ŝanĝiĝemo, — klarigis Gonzac kaj faligis kulereton.

Ĉiuj ekridis, ĉar la rido vagis en ili, serĉante unuan pretekston. Ekridis ankaŭ Davenant.

— Davenant ekridis! — ekkriis Elly. — Ho, kia miraklo!

— Vi estas sub forta protekto, — diris Gonzac al Tirrey. — Se vi ridas unu fojon dum jaro, do en tiu ĉi jaro vi elektis sukcesan momenton.

— Sed kial?

— Ĝuste tial, ke oni vin kuraĝigis.

— Fu, fu! — kriis Elly. — Tio estas ne ŝerco, tio estas tro-ŝerco. Gonzac!

— Mi obeas, tro-Elly!

— Ĉu finiĝis via intereso pri baledo? — demandis Roy al Tita Alservey.

— Ne, mi iam mortos en loĝio. Mia okazo estas nekuracebla.

Davenant senkaŝe kontemplis Rohena-n. Ŝi estis tiel ĉarma, ke li dezirus ŝin kisi. Ĵetinte rigardon maldekstren, li ekvidis la brilantajn okulojn de Elly, rigardantajn al li rekte, kuniginte la brovojn.

— Mi vin hipnotigis, — deklaris la knabino. — Vi estas nervoza. Aĥ, jen kio: ĉu vi povas min superrigardi?

— Kiel — superrigardi?

— Jen tiel: ni fiksrigardos en la okulojn reciproke, — kiu la unua ne eltenos. Nu!

Davenant akceptis la defion kaj ekrigardis kontraŭ la rigardo, kaj Elly, mordante la lipojn kaj rigardante ĉiam pli severe, penis venki lian penon. Baldaŭ en la okuloj de Davenant komencis tavoli flagrantaj rondoj. Eklarminte, li forturniĝis kaj komencis viŝi la okulojn per la poŝtuko. Lia memestimo estis tuŝita. Tamen li ekvidis, ke Elly same viŝas siajn okulojn.

— Tio estas pro tio, ke mi palpebrumis, — senkulpigis sin Elly. — Neniu povas min superrigardi.

Dum estis okazanta ilia komika duelo, Roy, Gonzac kaj Torton arde disputadis pri versaĵo de Titania, kiun ŝi ĵus prononcis per la malforta voĉo de mortanto. Rohena indigniĝis pro la esprimo: «Kaj fiŝaj naĝiloj rondiras la estingiĝintan vizaĝon...»