Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Ĉu parfumo? — diris li.

— Kio-o-o?!

— Ĉu horloĝo kun surskribo? — diris Torton.

— Roy, montru al ili! — ekkriis Elly.

— Certe, ne indas turmenti Davenant-on, — rimarkis Futroz.

Tirrey ricevis la volvaĵon kaj sinĝeneme malvolvis ĝin. Tie estis malgranda arĝenta cervo sur piedestalo el fumkvarco. La cervo staris, verŝajne, en densa arbaro; levinte la kapon, etendinte la kolon, ĝi estis aŭskultanta aŭ vokanta — ne eblis kompreni, sed ĝiaj kornoj preskaŭ tuŝis la dorson. La cervon la junulinoj trovis inter bagatelaĵoj, restintaj post la patrino.

— Serioza premio, — diris Futroz, pri io meditante.

— Ho, mi ne atendis, ke ĝi estas tiel bela! — naive raviĝis Tirrey.

— Nun vi posedas la cervon, — diris Elly, vidante la plezuron, kun kiu Davenant akceptis la beletan bagatelaĵon.

Preskaŭ tuj post la enmanigo de la premio Titania forveturis hejmen, akompanata de Gonzac kaj Torton. Davenant ne deziris eliri kun ili, kaj li restis, sed, eksciinte, ke proksimiĝas jam la dekdua horo, finfine same ekstaris. Se eblus, li trasidus ĝis la mateno.

— Jen kio, — diris Roy, — ĉu vi deziras eliri mistere? Tiel bone estos post ĉio. Kaj tio konvenas al vi. Ni havas en la ĝardeno Sezamon, kaj la ŝlosilon de Sezamo la paĉjo portas kun si.

— Jes, — diris Futroz, retenante oscedon, — tiu ŝlosilo estis farita el la glavo de Rikardo la Leona Koro, hardita en sango de drako, kaj malfermas la pordon nur ĉe la vorto: «Argazantur'».

— Nu, do, donu al ni la «Argazanturon»! — Elly etendis la manon. — Tampiko, donu!

— Eble, Davenant preferas tiun pordon, per kiu li eniris?

— Ne respondu al li, — ordonis Roy, — paĉjo vin konfuzos. Ĉu ci prenis la ŝlosilon, Elly?

La ĉambristino alportis la ĉapelon de Tirrey. Li adiaŭis kun Futroz kaj eliris tra la teraso en la ĝardenon.

La junulinoj iris apud li, petolante kaj ridante. Iliajn vizaĝojn li ne povis distingi. La ĉarma malhela vojo en la malnova ĝardeno estis plena de mistera kaj pura emocio. Davenant iris tute feliĉa; al li estus eĉ pli bone, se li restus sidi ĉi tie, kiam ĉiuj ekdormos, sub arbo, ĝis la mateno.

Ili turnis sin, trairis inter arbustoj al la muro, kie estis alta niĉo, fermita per fera pordeto. El trans ĝi, el la interstrateto, aŭdiĝis veturado kaj paŝoj.

Roy komencis malŝlosi, sed ne sukcesis kaj faligis la ŝlosilon en la herbon. Laŭ la sono de la falo de la ŝlosilo Davenant tuj trovis ĝin, kovrinte la ŝlosilon per la mano.

Tuj kiam li ekkriis: «Trovis!», du malvarmiĝintaj pro roso junulinaj manoj tuŝis lian manon kaj premis ĝin.

— Mi trovis, sed vi la unua kaptis. — Roy penis deŝovi liajn fingrojn, anstataŭ ili ŝi trafis al la mano de Elly. — Ho, — diris ŝi, — kie do estas via mano?

— Ĝi estas ĉi tie.

— Jen ĝi, sub la mia! — Elly forte alpremis la manon de Tirrey. — Mi jam tuŝis la ŝlosilon, Roy, honestan vorton, kaj li ruzis!

La tri manoj kuŝis en la humida herbo, reciproke varmigante unu la alian, finfine, la ŝlosilo iamaniere trafis al Roy, kaj ŝi kun triumfo salte ekstaris.

— Permesu, mi malŝlosos! — proponis Davenant.

— Nu, malŝlosu. «Argazantur'»! — un'!

— «Argazantur'»! — du! — pepis Elly.

— Kaj «Argazantur'»! — tri! — diris Davenant, venkante la rigidan seruron.

Li detiris la feran pordon kaj eliris, sed, returninte, haltis.

— Iru, iru! — ekkriis la junulinoj kaj, ferminte la pordeton, findiris en la fendon: — Bonan nokton!

— Bonan nokton! — respondis Davenant.

La seruro klakis.

«Nun ili haste kuras reen», — pensis Tirrey kaj laŭ vojo el radioj kaj floroj ekiris hejmen.

Kiel ĉiam, al Davenant malfermis la maljunulino Huberman, kiu ĉiam strebadis subrigardi, ĉu la loĝanto ne kisas ĉe la sojlo iun knabinon. Ĉi-foje alia afero estis en ŝia kapo, kaj Tirrey-on atendis evento tiom malbona, ke, se li scius pri ĝi, li preferus tute ne veni hejmen.

En la grizaj okuloj de Huberman kaŝiĝis neretenebla scivolemo, avido flari, ronĝi aliulan vivon. Profundpense kaj hipokrite suspiris ŝi, malferminte la pordon. Kaptinte per la malmola manego la ŝultron de Davenant, la maljunulino ekflustris:

— Kompatinda knabo! Estu firma! Dio sendis al vi ĝojon! Li venis, atendas vin jam dum du horoj en via ĉambro. Li estas tia kompatinda, malfeliĉa. Kolektu viajn fortojn.

— Kiu atendas? — maltrankvile diris Davenant, sensence pensante pri Galeran kaj forflankiĝante, ĉar la maljunulino spiris siajn strangajn vortojn rekte al lia vizaĝo. — Diru, kiu venis? Ĉu venis?

— Ho Dio, helpu al li! Via patro!

— Ne povas esti!

— Aĥ, ne emociiĝu tiel! La providenco gvidas nin. Iru, iru al la patro!

Davenant ĵetiĝis antaŭen kaj malfermis la pordon.

Ĉe la tablo sidis ĉifona grizhara homo kun peza, acerba vizaĝo, ebrieta kaj ĝibetiĝinta. Ekstarinte, li patose etendis la manojn.

Huberman malrapide fermis la pordon, ne povante deiri de ĝi.

— Filo?! — diris la nekonato.

Davenant forŝanceliĝis. Li rekonis la plenuminton de la prizonaj kantoj en la restoracio sur la Luna bulvardo. La vorto «filo» murdis lin. Sentante atenton malantaŭ si, Davenant turniĝis al la pordo, kie la ruĝa, larma nazo de Huberman kaŝiĝis en la ombro.

— For! — diris li. La pordo abrupte frapfermiĝis.

— Kia filo? — demandis Davenant. — Kiu vi estas?

— Grava momento! — respondis la ĉifonulo. — Mia filo estas ci, Tirrey Davenant. Mi estas cia patro.

— Mi pensis, ke vi mortis, — diris Davenant, perpleksiĝante kaj tremante, kvazaŭ en atendo de verdikto. — Tamen, per kio vi tion pruvos?

— Malagrable, ĉu? — diris Frank.

— Mi ne scias. Kion mi povas fari?

Frank levis la ŝultrojn.

— Ankaŭ mi nenion povas fari, — deklaris li. — Sekve, la renkontiĝo ne sukcesis. Mi devus veni en aŭtomobilo. La plej senfrukta afero estas imagi al si renkontiĝon post multaj jaroj. Kial ci tremas?

— Mi deziras pruvojn, — kun despero diris Tirrey, kvankam la instinkto de parenceco kaj rememoroj pri portretoj de la patro difinis la amaran veron, al kiu li rezistis per tuta sia animo. Antaŭ li staris ne la revulo, trafinta en alian mondon sub trilo de magia tamburo, sed malpura fripono.

— Vi kantis en la ĝardeno, kiel almozulo, — diris Tirrey. — Kaj nun vi venis.

— Aĥ, jen kio? Do ci min vidis, sed ne rekonis? Damne! — siblis Frank, perdante la deziron ludi moralan emociiĝon. — Mi kutimas tagmanĝi, ĉu ci komprenas? Unuvorte, ni interkonatiĝis. Iam ci estis kvinjara. Tiuj ciaj trajtoj videblas eĉ nun. Amuze! Kien ci iras? Ni ankoraŭ nur komencis konversacii.

— Mi bezonas, — diris Tirrey, mem ne sciante, por kio li strebas eliri. — Mi baldaŭ revenos.

— Tiuokaze alportu al mi botelon da vino. Ĉu monon ci havas? Al mi ŝajnas, ke ci elkreskis senkompata. Do, rigardu kaj rezignu: mi estas cia patro.

Tirrey ĵetis obtuzan rigardon al li kaj eliris sen ĉapelo en la koridoron, kie, forgesinte la direkton, li alproksimiĝis al la malfermita pordo de la gastoĉambro. Tie, ĉe la tablo, sidis Huberman kun sia edzino. Malferminte la buŝojn, ili ambaŭ tutaj estis aŭdo kaj atento. Rimarkinte la loĝanton, Huberman-oj faris moviĝon por ekstari, sed retenis sin, okulumante al Tirrey tiel atente, kvazaŭ li irus laŭ ŝnuro. Nege balancinte la kapon signe, ke li eraris, Davenant trovis la eliran pordon kaj trafis sur la straton.

Li ne havis lokon, kien li povus foriri, li ne havis aferon ene de la laŭta interparolado de preterpasantoj. Li malgaje malfermis la pordon, dezirante reveni, sed rememoris pri la vino kaj transiris la straton; poste li dum ioma tempo staris en la vendejo meze de tumulto de aĉetantoj, kiu estis peze distranta lin disde kontemplado de la doloro, batinta lin tiel kruele. La impreso de la vespero ĉe Futroz ankoraŭ pulsis, kiel nerva tiko, en lia animo, sed tiuj emocioj jam malaperis; la reveno de la patro ludis rolon de perfida bato, post kiu homo, puŝita en akvon, strebas ne al ĝojoj de ĉeborda promeno, sed nur al saviĝo.