Aleksandro Grin - La vojo nenien

Tirrey revenis, penante vigliĝi kaj ripetante: «Ja li estas mia patro!» Sed la signifo de tiuj ĉi vortoj nur pli forte premadis lin. Parte savis Tirrey-on lia natura scivolemo — la malgaja scivolemo de prizonulo, kies dolora konscio post la sono de la ŝlosilo en la pordo de la kamero, estiganta porvivan entombigon, komencas iom post iom interesiĝi pri aranĝo de la kamero kaj pri vido el la fenestro tra la krado.

Davenant revenis, ĉi-foje enlasita de la servistino, ĉar eĉ la maljunulino Huberman ne kuraĝis ankoraŭfoje vidi la afliktitan vizaĝon de la loĝanto, en kies ĉambro estis okazanta tiom rara kaj peza sceno.

— Mi alportis la vinon, — diris Davenant, metante la botelon sur la tablon. — Kiel vi min trovis? Vi devas scii, ke mi vin preskaŭ ne memoras. Nun, rigardante al vi, mi ion rememoras. Ĉu al vi ne fortunis? Kial vi forlasis nin?

Dum Frank mallonge silentis, Tirrey atente pririgardis lin, eksidinte sur seĝo en angulo de la ĉambro. La trampo, fragmente, sed atente observante la filon, estis konservanta inter siaj malpuraj lipharoj longan rideton, kiu markis la esprimon de lia vizaĝo per sovaĝa kaj subtila, tute ne konforma al la momento dubsenceco. Lia malnova kepo el malhela ŝevioto kuŝaĉis sur la tablo kun la subŝtofo supren, kaj en tiu kepo kuŝis ronda ladaĵo kun tabako. Sur ĝia kovrilo estis montrita nuda virino kun luksaj haroj. Vestita en ŝirita matrosa jako de iam blua, sed nun malpure lazura flanelo, nigra pantalono el malaltpreza kotonaĵo, flikita sur la genuoj per kvadratoj, enkudritaj zorge, sed kurbe, kiel flikas viroj, devigitaj de la sorto porti en la poŝo kudrilon kaj fadenon, Frank Davenant, fleksiĝinte, sidis ĉe la tablo. Trans la malbutonumita kolumo de lia jako estis elstarantaj ŝirpecoj de la subvesto, de malfacile imagebla koloro. Sur liaj piedoj estis malnovaj ledaj galoŝoj. Parolante, li elprenis pipon kun prironĝita beko kaj ŝtopis ĝin per miksaĵo de cigaraj stumpoj, kolektitaj surstrate. Enpreminte la tabakon en la pipon per la flava, kiel cepa ŝelo, ungo de la dikfingro, la patro ankoraŭfoje ĵetis rigardon al la filo super la brulanta alumeto, alportita al la pipo, deĵetis ĝin kaj, turninte sin al la botelo, eltiris la korkon per la korktirilo de sia faldebla tranĉilo. Davenant donis glason.

— Ho Dio! Kio okazis al vi? — demandis Tirrey, skuiĝante pro malgajo kaj kolero.

— Mi falis, — Frank eltrinkis glason da vino kaj prisuĉis la lipharojn. — Tiel oni diras, tia estas la publika opinio. Sed antaŭe mi diros, kiel mi cin trovis. Vidu, Tiry...

Ĉe tiu karesa nomo «Tiry», per kiu ĉiam nomadis lin la patrino, Tirrey eksentis ion similan al toleremo. La reveno de Frank komencis ricevi realan karakteron. Rimarkinte liajn sentojn, Frank ripetis:

— Jes, Tiry, estis ĝuste mi, kiu elpensis al ci tian nomon. Cornelia deziris nomi cin Trery... Tamen, estas tutegale... Do, mi eniris en la domon, kie ni loĝis tiam. Tie plu loĝas Pigal, lin ci devas memori: li foje donacis al ci lignan kanonon. Nu, li ne plu servas en la kontoro de la fervojo, sed simple... Kvankam... Jes, pri kio do mi? Lia filino servas en banko. Aĥ jes! Do, jen, li al mi rakontis, ke ci trenadas ĉareton ĉe Henderson, kaj Henderson direktis min al Kishlot. Do, ci tuj iĝis rimarkita sur la horizonto de mia serĉado.

— Ĉu Kishlot eksciis de vi, ke vi... Ke mi estas via...

— Ja kiel alie?! Li sciigis min pri ciaj aferoj. Ĉu favorato?! Kiel ci tion sukcesis? Tiry, saĝeta kvietulo, ja ci kaptis grasan oston kaj povas ricevi riĉan edzinon, ĉu ne? Kiun do el la du? Unu jam maturiĝis... Kvankam kiom ĝisfine ci devas esti saĝa, por akapari tiun peceton! La gepatroj de cia patrino neniom dotis Cornelia-n, kaj pro tio miaj aferoj ŝanceliĝis. Kvankam... Jes, mi tamen amis tiun kompatindan grandokululinon, cian patrinon, sed min oni prirabis.

Aŭskultante la parolon de la patro, en kiu restaĵo de la antaŭa maniero, esprimata per la voĉo, ankoraŭ ne tute mallerninta kunigi la penson kun la intonacio, tiel strange akompanis la sencon de la vortoj, Davenant rigidiĝis. Lin ĉirkaŭkaptis impertinenta fetoro.

— Do ĉu kun tio vi venis al mi? Vi, patro? — kriis Davenant, retenante larmojn de kolero. — Ne aŭdacu paroli ion tian kaj pri Futroz, kaj pri la patrino! Mi ĵus venis de Futroz. Tie estis al mi bone kaj neniam, — ĉu aŭdas vi, patro? — neniam estis tiel bone, kiel tie! Sed vi tion ne komprenos. Kaj mi ne povas rakonti, kaj eĉ ne deziras, — aldonis li, el sub la frunto rigardante al Frank Davenant, kiu, peze duonferminte la okulojn, aŭskultis, kaptante en tiuj vortoj de la filo trajtojn de la karaktero, kiuj povus taŭgi.

— Mi aŭdas, filo, — acerbe respondis Frank. — Komence mi pensis, ke ci ne estas sentimentala. Tio estas malbona. Tamen, ni ankoraŭ nur komencis nian kunproksimiĝon. Poste ni vidos.

— Mi ne estas aĵo, — diris Davenant. — Kaj kion vi deziras fari?

— Ha-ha! Nenion, Tiry, tute nenion.

— Por kio vi revenis?

— Kara, mi estas ĉi tie transite el Gel-Gju. Mi, propradire, ne plaĉis al la ŝipestro de «Delfeno», ĉar mi pruvis al li, ke, el la jura vidpunkto, manko de bileto ne estas preteksto opinii min ekskludita el la nombro de pasaĝeroj. Mi intencis doni al li skriban sindevigon pagi post unu jaro, sed tiu bruto nur muĝis. Por kio mi revenis? Mi ne revenis, Tiry. Tiu homo, kiu antaŭ dek unu jaroj foriris el la hejmo, por riĉiĝi en fremdaj landoj kaj reveni kiel riĉulo, ne plu ekzistas. Mi estas cia patro, sed mi ne estas tiu homo.

— Ĉu por riĉiĝi?

— Jes. Romantika impeto. Mi skribis al Cornelia. Ĉu ŝi ne ricevis mian leteron? Mi ne havis respondon de ŝi.

— La letero ne estis, — diris Tirrey. — Mi scias ĉion: kiel oni vin serĉis, kiel... Ne estis, ne venis la letero.

— Nu, do tiu letero malaperis. Vere, mi komisiis ĵeti ĝin en la keston al unu homo... A ha! Li povis, certe, perdi la leteron. Sed, ĉiel ajn, mi opiniis min malbenita. Kaj mi konis la forton de la karaktero de Cornelia, mi sciis, ke ŝi kuraĝe eltenos du-tri jarojn, pro kio ŝi estos rekompencita. Sed... Jes, al mi malfortunis. Kvankam... La tempo pasis. Mi renkontis alian virinon, kaj... Tiamaniere, la vivo disfalis.

Frank Davenant mensogis, sed Tirrey pli probable povus kredi al tiu versio, ol — pro nescio de animaj favoj — al la vera kaŭzo de la stranga ago de la patro. Frank foriris pro malsaneca deziro pruvi al si mem, ke li povas foriri. Tia perverso de anima energio estas karaktera por malfortaj homoj kaj malkuraĝuloj, fojfoje despere kuraĝaj pro malestimo al la propra malkuraĝo. Tiel oni ĵetiĝas en abismon, tiel oni perfidas, tiel oni faras sovaĝajn, fatalajn paŝojn. Tiu memturmentado, ne malhavanta amaran poezion de la vortoj: «malaperinta senspure», — komenciĝis ĉe Frank per nure kapa maniero. Se li havus iom pli da amo al la edzino kaj la infano, li restus vivi kun ili, sed lia alligiteco al ili pro la ebria vivo, obskura jurista praktiko kaj malriĉeco ricevis koleran guston; en tiu alligiteco jam kaŝiĝis antaŭsento de forgeso. Tamen li devis fari grandegan penon, por decidiĝi foriri kun malgranda vojaĝsako renkonten al vakuo kaj pento, kun tiu sola konsolo, ke li povas nun kontempli la tragikan koloron de tiu, esence malnobla, ago. Sed tiun veraĵon Tirrey opinius sensenca mensogo; nenion kompreninte, li restus konvinkita, ke lia patro freneziĝas. Siaflanke, Frank timis fari al la filo tiujn konfesojn. Do, li mensogis. Tirrey ne kredis al la patro, sed iele kredis pri la peno riĉiĝi. Davenant nenion diris al la patro. Decidinte konduki lin en tavernon, por manĝigi lin tie, la knabo faris respektivan malserenan proponon.

— Ci estas bonkora, tio estas same... Hm... Ne tute bona... Kvankam... Mi vere deziras manĝi. Do, ĉu ci estas riĉa, fripono ? Kaj ĉu ci scias, ci ja estas bela knabo, Tiry! Montru, kiom da mono ci havas?!