Сергей Пясецкий - Ніхто дабром не дасць збаўлення...

— Можа, і кахаю…

— Дык пацалуй мяне.

Агент пацалаваў яе, але без вялікага імпэту.

— Яшчэ!

— Ай, перастань… Ты робішся нуднай…

— Сам ты нудны… Выпі яшчэ!

Семянцоў пацягнуў са шклянкі крыху каньяку. Ягоная рука нязграбна хіснулася і трунак выліўся на Паўлінчын падол. Жанчына ўскочыла з мужчынскіх каленяў і пачала атрасаць сукенку.

— Вы-вы-бачаюся…

— Нічога… глупства… Але трэба высушыць!

Ледзь трымаючыся на нагах, Паўлінка скінула з сябе сукню і засталася толькі ў бялізне. Выглядала чароўна. Ясь аж залюбаваўся ёю, хоць і не любіў яе ды не шанаваў. Праз некалькі секундаў Паўлінка зноў забралася на калені да агента. Той крыху ажывіўся. А кабета проста аж гарэла. Пачала жарона абсыпаць яго пацалункамі. Потым ссунула шлейкі сарочкі і агаліла верхнюю частку цела. У яе былі прыгожыя, можа, толькі крыху завялікія, грудзі. Скура была далікатнай і ружовай.

Неўзабаве Паўлінка зусім нічога не мела на сабе. Яна ні кроплі не саромелася. Ёй было толькі прыкра, што Семянцоў гэтак вяла рэагуе на яе пяшчоты. Паўка старалася яго ўзбудзіць. Дыхала ахвотай і жарсцю. Але распаліла толькі Яся, які прагна цікаваў за кожным ейным рухам. Ён упіваўся грацыяй ды ідэальнымі формамі жаночага цела.

У гэты момант з сяней данеслася тупатанне. Вярталася Настка. Ясь прысеў на ложак. Нервова шукаў запалкі. Настка, увайшоўшы ў цемры на кухню, выцірала аб саламяны ходнічак чаравікі.

— Гэта ты, Настка? — запытаўся Ясь хрыплаватым голасам.

— Так… З усім управілася. Толькі страшна змокла. Гэткі дождж, лье і лье…

Ясь, заняты падгляданнем за Паўлінкай, нават не прыкмеціў непагоды за акном.

Настка зайшла ў пакой да Яся. І сапраўды на ёй не было сухой ніткі. Хлопец аж падскочыў з ложка.

— Здымі гэта… табе ж халодна…

Ён чуў, як сэрца калоціцца ў ягоных грудзях. Нязграбна ён дапамагаў Настцы зняць кажушок. Кінуў яго на падлогу і пачаў расшпільваць ёй блузку. Настка прытрымала ягоную далонь. Ясь толькі тузануў за тканіну і гузікі пасыпаліся на падлогу. Ясь рваў тасёмкі на спадніцы. Настка зразумела ягоны запал і дапамагала яму…

— Я сама, мілы, пусці… будзе ямчэй…

Але Ясь не разумеў. Здзіраў з яе бялізну. А потым паваліў Настку на ложак. Нявопытная дзяўчына не ведала, як яму пасадзейнічаць, і зусім разгубілася.

А Ясь палічыў гэта за супраціўленне і спешна намагаўся яе ўзяць. Настка адчувала толькі боль, закусвала вусны, але не працівілася.

Потым Ясь ляжаў пры ейным баку і цяжка дыхаў Раптам ён пачуў, што Настка ўзяла ягоную далонь і пацалавала. Пачуўся ейны цёплы і ласкавы голас.

— Змучыўся, мілы?..

Ясь вырваў далонь. Сеў. Упіўся ў яе вачыма. Потым нахіліўся і чула, з удзячнасцю, пацалаваў яе ў губы. Крыху няўпэўнена ён запытаўся:

— Чаму ты нічога не сказала, што яшчэ нявінніца? Настка ўсміхнулася.

— Бо я цябе хацела… Калі б не хацела, то нічога б і не было. Ты б мяне не здужаў.

З-за сцяны даходзілі нейкія дзіўныя, ненатуральныя гукі. Гэта пачало ванітаваць Семянцова. Струмень лепкай, смярдзючай масы хлюпнуў на жывот і сцёгны голай Паўлінкі, якая сядзела ў яго на каленях.

Паветра не рухалася. Сонца ліло жар на зямлю. Вялікія, цяжкія чорныя птушкі віселі ў небе, нібыта забыўшыся, куды мелі ляцець. Неба згубіла колеры, а пыл быў лёгкі, гарачы.

Ясь ляжаў у рове каля незнаёмай дарогі, якая, часта пятляючы, вяла некуды ўніз, аж пакуль не прападала на даляглядзе. Побач ляжалі пяць ягоных супольнікаў. Ніхто не варушыўся. Тоўсты слой пылу пакрываў адзенне і ляжаў на тварах. Калі нехта з іх паварочваў галаву, то Ясь мог пабачыць цёмныя, папечаныя губы і бялкі вачэй. Збоку ад Яся ляжаў карабін старой канструкцыі. Руля была так нагрэтая, што ад яе пры дотыку маглі павыскокваць пухіры. Браць зброю трэба было за драўляную частку корпуса або прыклад. Яся троху раздражняла цеснаватае адзенне і цяжкія боты. Моцна зацягнуты рэмень не даваў свабодна дыхаць.

Чуццё падказвала хлопцу, што яны чакаюць нешта канкрэтнае, але ён пакуль не мог уцяміць, што дакладна. Гэта не давала яму спакою. Аднак ён па-ранейшаму нерухома ляжаў і маўчаў. Спёка пазбавіла яго сілаў і нават здольнасці думаць.

Праз некаторы час далёка на гарызонце паказалася лёгкая смуга. Яна расла, набліжаючыся, і ператваралася ў доўгую паласу пылу, які клубіўся і поўз у іхным кірунку. Ясевы таварышы схапілі карабіны і яшчэ ніжэй прыпалі да зямлі.

Воблака пылу выпераджалі галовы і тулавы шасці вараных коней. Ляцелі, што стрэлы, уперад, а за імі кацілася запыленая карэта. Калі коні зраўняліся з людзьмі ў рове, раздаўся моцны свіст, і Ясь з прыяцелямі выскачылі на дарогу. З другога боку гасцінца з рова нечакана вылецелі яшчэ пяць чалавек, пра якіх Ясь і не падазраваў. Узнялася сумятня. Перапуджаныя коні панеслі ўбок — у роў. Карэту нарэшце спынілі. З яе вывелі мужчыну з доўгай сівой барадой, у дзіўнай чорнай вопратцы, нібы ў мантыі. За ім выйшла прыгожая маладая паненка ва ўсім белым. Далоні яна трымала складзеныя каля грудзей, нібы малілася. Вялікія ладныя вочы былі напоўненыя страхам. З козлаў карэты сцягнулі фурмана. Толькі ён адзін адчайна супраціўляўся нападнікам. Усё адбылося вельмі хутка, імгненна, амаль без шуму, бо тоўсты дыван пылу прыглушаў крокі.