Сергей Пясецкий - Ніхто дабром не дасць збаўлення...

Паўлінцы ж прыйшоўся да густу высокі, фасоністы, шырокі ў плячах мужчына. Працяглае ўстрыманне ад мужчынскай кампаніі далося ёй у знакі. А пяшчоты ў кіно толькі нагналі апетыту. Таму яна з нецярплівасцю чакала працягу гэтага няхітрага флірту. Нават сама строіла планы. Пастанавіла прыкінуцца п’янай пасля некалькіх кілішкаў і тады прыступіць да самага цікавага. Інтуітыўна яна адчувала, што Семянцоў, нягледзячы на сваю назойлівасць, насамрэч досыць спакойны і няпалкі. Гэта яе крыху злавала, бо яна сапраўды моцна сумавала па мужчынскіх ласках. Але разам з тым хлопец быў ёй даспадобы. Ён нагадваў Толіка, які кахаўся з ёю бясстрасна і нібы без ахвоты. Як бы проста рабіў ёй міласць.

Паўчына жытло расчаравала Канстанціна. Ён спадзяваўся, што шыкоўна апранутая жанчына мае лепшую кватэру. А менавіта жытло перадусім сведчыць пра дастатак гаспадароў. Акрамя таго, ейны дом знаходзіўся занадта далёка ад гарадскога цэнтра. Паўця ж хацела спадабацца Семянцову і, магчыма, таму была асабліва праніклівай у гэты вечар. Яна ўміг зразумела ягоны настрой і з напускной натуральнасцю сказала:

— Гэта мая норка. Мышыная норка. Я магу зняць самую дарагую кватэру ў цэнтры, але тут мне пакуль найлепш. Бліжэй да маёй крамы. Крамка таксама сціплая, але прыбытак прыносіць большы, чым некаторыя магазіны ў цэнтры. Не палохайцеся, калі ласка, што тут так цесна.

Канстанцін нешта там адбурчэў і, не здымаючы паліто, усеўся каля дзвярэй. Паўка змусіла яго распрануцца і перабрацца на крэсла ля століка. Усупэчыла яму ў рукі нейкі абрывак старой газеты, а сама пачала жвава рыхтаваць вячэру. Прызапашаных харчоў у яе было дастаткова, бо яна ўвесь час скупляла іх для крамы. Калі Барану яна звычайна шкадавала, то для Канстанціна зусім не скупілася. Таму вячэра мела быць з самымі разнастайнымі ласункамі. Знайшлася нават бутэлька віна і пляшка царскай гарэлкі. Паўця заслала стол новым, узорыстым абрусам і ўмела расставіла на ім талеркі з закускамі. Яна ж гандлявала ў крамцы і мусіла — калі было шмат кліентаў — дапамагаць афіцыянтцы абслугоўваць гасцей. Таму і цяпер усё ў яе атрымалася хутка і спрытна.

Неўзабаве стол аж угінаўся пад размаітым смакоццем, а ў цэнтры красаваліся бутэлькі. Паўця пайшла на кухню наставіць самавар.

Агент жа з усё большай прыхільнасцю, спаглядаў на зграбную постаць Паўлінкі, якая завіхалася то тут, то там. Ягоная сімпатыя ўзрастала па меры таго, як стол запаўняўся ўсё новымі пачастункамі. Смачна пад’есці і выпіць было найвялікшай слабасцю Семянцова. Калі б Паўка была больш дасведчанай, то мела б падставы насцярожыцца, бо гэтая рыса не найлепей характарызавала ейнага кавалера. Мужчыны, якія захапляюцца добрай кухняй, зазвычай мала цікавяцца жанчынамі. І наадварот.

Заставіўшы ўвесь стол, Паўця папрасіла прабачэння ў Семянцова:

— Хачу прыхарашыцца да вячэры.

Яна выйшла ў суседні пакоік, які быў спальняй.

Там спешна раздзелася дагала абцерлася з ног да галавы парфумай, выліўшы на цела, твар і валасы амаль цэлы вялікі флакон. Адзела сваю самую тонкую споднюю кашулю і майткі, новыя панчохі, прыгожыя туфелькі і цёмную сукенку, цяжкі шоўк якой ападаў на далонях скрозь пальцы. Гэта быў падарунак Барана. Наспех расчасаўшыся, напудрыла твар і намалявала памадай і без таго пунсовыя, нібы макавыя пялёсткі, губы. Пакруцілася перад люстэркам. Цёмная сукня рабіла ейную фігуру страйнейшай, і Паўлінка напраўду выглядала пекна. Яна пагразіла свайму адлюстраванню пальцам, залётна ўсміхнулася і выйшла да Канстанціна. Указала рукою на стол і весела прамовіла:

— Ласкава запрашаю.

Агент з асалодай глядзеў на яе. Дзяўчына цяпер выглядала зусім інакш. Была зграбная, гнуткая, таямнічая.

— Але ж вы і красуня! — сказаў ён ад чыстага сэрца.

Паўлінка задаволена ўсміхнулася.

— Такому мужчыну, як вы, таксама нічога не бракуе, — заўважыла гарэзліва.

Абое былі галодныя, таму елі з ахвотай. Агент увесь час заахвочваў выпіць. Паўлінка не адмаўляла. Сама хацела напіцца. Папярэдне планавала гэта зрабіць, каб дадаць сабе адвагі, а цяпер імкнулася не адставаць ад яго, зрабіць уражанне дасведчанай, смелай і ўпэўненай жанчыны. Бывае, гэтак п’е падлетак у таварыстве дарослых, каб дадаць сабе значнасці.

Гулянка працягвалася. Паўлінцы закруцілася ў галаве. Ёй было весела, хацелася смяяцца і жартаваць.

У той дзень Ясь позна прыйшоў на абед. Настка адна, без яго, не сядала за стол. Калі абед быў гатовы, прысела на ложку ў ягоным пакоі і выцікоўвала хлопца праз акно. Ясь забараніў, каб яна галодная чакала яго, бо здаралася, што ён вяртаўся вельмі позна, а некалькі разоў нават не начаваў дома. Але дзяўчына, якая заўсёды і ва ўсім яму саступала, тут была непахіснай: адна ніколі не кранала ежы. Яся гэта нервавала, але ў выніку ён зразумеў, што мусіць змірыцца з гэтым адзіным відам ціску, які Настка магла на яго аказаць.