Сергей Пясецкий - Ніхто дабром не дасць збаўлення...

— Але ж і наравістыя вашыя ножкі! — сказаў выпадковы залётнік, прысаджваючыся каля яе на лаўцы.

Паўлінка грала збянтэжанасць.

— Не разумею, пра што вы! І наагул, я вас не ведаю.

— А я вам прадстаўлюся: я намеснік кіраўніка першага раёна горада Менска Канстанцін Семянцоў.

Мужчына затаіў, што працуе ў Следчым аддзеле. Не пахваліўся і тым, што ён звычайны агент. Натуральна, Паўка не разбіралася ў пасадах. Нават прозвішча мужчыны адразу ж вылецела з ейнай галавы. Яна падала яму руку.

— Паўліна Хурдзіч.

— Вельмі прыемна.

Агент пацалаваў яе ў руку, што адразу ж выклікала Паўлінчыну прыхільнасць і нават крыху яе засароміла.

«Сапраўдны джэнтльмен!»

Семянцоў быў на заданні. Мусіў разнюхваць і вывіжоўваць. Але тут чуццё абяцала яму любоўныя прыгоды без асаблівага высілку, таму ён пакуль забыўся пра службовыя абавязкі. Ён выведаў, што Паўлінка збіраецца ў кіно, і сам заявіў, што жыць без яго не можа. Разам яны пакрочылі ў цэнтр горада. Семянцоў вёў Паўцю пад руку, правіў ёй кампліменты і неўпрыкмет стараўся выпытаць усё пра сваю выпадковую знаёмку. Гэта было даволі лёгка, бо Паўка, прамянеючы ад радасці, прастадушна пра ўсё балбатала. Неўзабаве агент высветліў, што дзяўчына свабодная, жыве адна, прычым добра забяспечаная матэрыяльна. Гэта падалося яму незвычайна прывабным і дадало імпэту ў залётах да Паўлінкі.

У кінатэатры Семянцоў купіў квіткі ў ложу. А калі пачаўся фільм і залу ахутаў паўзмрок, ён зрабіўся вельмі настойлівым. Паўлінка падатліва адказала на некалькі пацалункаў, але няўрымслівыя рукі, якія ўпарта лезлі ёй пад сукенку, перашкаджалі ёй сачыць за фільмам. Не вытрымаўшы, яна сказала:

— Давайце пакінем гэта на пазней. Тут нязручна, і фільм хочацца паглядзець.

— Прабачце.

Агент зразумеў, што мае справу з жанчынай, якую не трэба спакушаць: яна сама была гатовая да любоўнай інтрыжкі. Таму можна было пакуль стрымаць свой запал.

Калі Паўлінка ў мінулым годзе, толькі-толькі пазнаёміўшыся з Бараном, пайшла з ім у кіно, то акурат паказвалі фільм пра злодзеяў. Цяперашняя стужка вельмі яго нагадвала. Толькі тут галоўным героем быў бясстрашны дэтэктыў. Ён здзяйсняў цуды. Пранікаў у гангстарскія прытоны. Вызваліў з рук бандытаў выкрадзеную дзеля выкупу дачку мільянера. Змагаўся са зладзейскім важаком, небяспечным злачынцам, які ўвесь час вышмыгваў з рук паліцыі і з турмаў.

Паўлінка сціскала кулакі ад перажыванняў і, затаіўшы дыханне, не адрывалася ад экрана. Часам хапалася за плячо свайго спадарожніка. У антракце яна, магчыма, паводле нейкай падсвядомай аналогіі, запытала яго, як некалі Барана:

— А вы баіцеся злодзеяў?

Агент з гонарам выпнуў грудзі.

— Я?.. Гэта яны мяне баяцца!

— Як гэта?

Семянцоў, які быў не супраць пазадавацца ды ўразіць Паўлінку, расхінуў левае крысо пінжака і паказаў дзяўчыне значок агента тайнай паліцыі.

— А што гэта такое? — Паўлінка даткнулася пальцам да значка.

— З гэтай адзнакай я маю права арыштаваць любога, каго захачу. А калі пакажу яе міліцыянту, то ён мусіць адразу выконваць мае загады.

— Та-а-ак?!

Паўлінка з захапленнем і пашанай глядзела на свайго кавалера, а ён уладна абняў яе правай рукой за плечы, а левай гэтым часам вадзіў па ейным сцягне. Паўлінка аж млела і са штучным сорамам на твары дазваляла агенту вандраваць рукою па далікатных месцах. Калі яны выйшлі з кінатэатра, Семянцоў прапанаваў падсілкавацца ў якім-небудзь рэстаранчыку. Дзяўчына адказала:

— А ці не лепей нам будзе павячэраць у мяне дома? Алкаголю, праўда, у мяне няма, але затое ўсялякіх прысмакаў аж цераз вушы.

Дзяўчына распалілася і абавязкова хацела, каб Семянцоў завітаў да яе. Яна ведала, што заканчэнне вечара тады будзе залежаць ад яе. Агент быў не супраць.

Яму падабалася ахайная, добра апранутая і… заможная кабетка. «Уласная крама і кватэра — гэта не абы-што».

Семянцоў і Паўлінка звярнулі з Захар’еўскай вуліцы на Петрапаўлаўскую і там, у вядомым прытоне, агент купіў пляшку каньяку і бляшанку шпротаў. «Купіў» — гэта толькі так называецца, бо насамрэч гаспадар прытона, пра махінацыі якога ведалі некаторыя агенты, не ўзяў — як звычайна — грошай. Адмахнуўся ад працягнутай буйной купюры, сказаўшы, што не мае рэшты.

Агент ішоў з Паўлінкай у бок Залатой Горкі. Па дарозе ён прыкідваў у галаве, якую практычную выгаду можа прынесці ягоная сувязь з Паўкай. Семянцоў ставіўся да яе як да жанчыны даволі раўнадушна. Ён наагул быў чалавекам халодным і асцярожным, і гэтага не магла змяніць нават ладная колькасць выпітага алкаголю. Акрамя таго, жанчыны не былі для яго вялікай пацехай. Ён меў іх дастаткова. Нават зашмат. Таму ён і перастаў іх цаніць ды звяртаў увагу толькі на добра забяспечаных.