Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

— Ну што ты сядзіш, пойдзем! — Толіку карцела хутчэй пазбавіцца ад дзяўчынкі.— Напэўна, маці даўно пазваніла ў міліцыю. Дзяўчынку недзе цяпер шукаюць... А мы сядзім на прыступках і «тралі-валі» разводзім!

— Добра!.. Хадзем!..— Косцік узяў малую за руку, і яны рушылі да перахода праз вуліцу.

— Там... за вуглом, міліцыя,— сказаў Толік, як толькі яны зноў апынуліся на шумным тратуары, і дадаў: — Бліжэйшая...

На гэты раз дзяўчынка ніяк не адрэагавала на яго словы, уся яе ўвага была засяроджана на вялікім фантане ў цэнтры плошчы, якую яны цяпер пераходзілі.

— Стасік!.. Стасік!..— сказала яна.— А ты залезь у фантанным.. Там залатая рыбка!

— Со-о-ом! — адазваўся Толік.

— Навошта ты палохаеш дзіця?!

— Ого-о, які клапатлівы!.. Дык, можа, сапраўды залезеш у фантанчык? Ты плёскаўся ў ім у кінафільме!— Толік засмяяўся.— Ну што ж ты марудзіш? Давай распранайся!

Косцік маўчаў. Дзяўчынка таксама прыціхла, адно Толік не супыняўся:

— Эх, ты-ы!.. Ды ты, аказваецца, баязлівец!.. Толькі ў кіно ў фантанчыках і плёскаешся!

— Ах, так!.. Трымай дзяўчынку!.. — і Косцік не распранаючыся кінуўся да фантана...

— Каралёў! Вярніся!..— Толік спрабаваў яго вярнуць.— Я пажартаваў...

Але было позна. Зіхоткія, праменныя пырскі пацеркамі ападалі на Косціка.

— Хутчэй лаві залатую рыбку! — крычала дзяўчынка.

Міліцэйскі свісток заглушыў яе тоненькі галасок.

— Прозвішча? — праз некалькі хвілін пытаўся ў Косціка міліцыянер.— Імя?..— Потым ён сказаў: — А табе вядома, што купацца ў вадаёмах культурнага прызначэння забаронена?

— Гэта не вадаём, а фантан,— удакладніў Косцік, выціскаючы з майкі ваду.

— Тым больш!.. — твар міліцыянера не абяцаў нічога добрага.

— Таварыш!.. Таварыш міліцыянер! — закрычаў Толік.— Я вам усё растлумачу... Гэта ж Каралёў... Ну той самы, што ў «Прыгодах Стасіка» здымаўся... Ён і там таксама ў фантане плёскаўся! А гэта... побач з ім — дзяўчынка!... Яна згубілася!..

— Згубілася?— перапытаў міліцыянер, адразу ж голас яго памякчэў.— Як цябе завуць? — лагодна звярнуўся ён да дзяўчынкі.

— Ліна...

— Скварцова?

— Угу-у...— кіўнула дзяўчынка.

— Едзем!.. Бярыце дзіця, і едзем! — хутка сказаў міліцыянер хлопчыкам.— Маці хвалюецца... Кожныя дзесяць хвілін звоніць у міліцыю!..І Гэй, таксі!.. Таксі!..— і, калі спынілася машына, сказаў: — Плошча Свабоды, 47!

І яны паехалі...

— А ты што, сапраўды лазіў у клетку з тыграм? — запытаўся ў Косціка міліцыянер.

— Лазіў!.. Толькі тыгры былі з цырка!

— А-а!.. Гэта нецікава! Цыркавыя тыгры дрэсіраваныя!

— Не скажыце! — адказаў Косцік.

А дзяўчынка закрычала:

— Цікава!.. Цікава!.. Хачу са Стасікам У цырк!

— Будзе табе «цырк» дома! — сказаў міліцыянер.

Машына пад'язджала да плошчы Свабоды.

...Дзверы кватэры адчыніла жанчына. Ледзь толькі ўбачыла дзяўчынку, кінулася да яе:

— Ліначка!.. Мая Ліначка!..

— Дзяўчынка была знойдзена ля фантана! — адрапартаваў міліцыянер.— Яе суправаджалі вось гэтыя маладыя людзі.

— Ай, божа мой! — закрычала жанчына.— Гэта ж хуліганства!.. Замест таго каб заявіць у міліцыю, яны павялі дзіця да фантана!

— Пайшлі! — Толік тузануў Косціка за руку і дагаварыў ужо на лесвіцы: — Што?.. Праглынуў «пілюлю»?

У двары хлопчыкі спыніліся...

— Куды цяпер? — запытаўся Косцік.—Пойдзем у магазін?

Толік паглядзеў на ято доўгім позіркам, хвіліну-другую памаўчаў, пасля сказаў:

— З табою, Каралёў, ні ў якім разе!..

* * *

— Калі б я быў на месцы Косці Каралёва,— сказаў самы старэйшы з цікаўных хлопчыкаў,— мне было б вельмі сумна ад таго, што мой учынак не ацанілі! Маці дзяўчынкі, можна сказаць, несправядліва пакрыўдзіла яго... Аказваецца, і за Добрую справу не заўсёды можна пачуць словы падзякі!

— Але хіба толькі дзеля гэтых слоў робяцца ўсе добрыя справы? — нечакана запытаўся самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў.

— Я гэтага не сказаў...— адказаў самы старэйшы хлопчык.— Ды толькі пагадзіся са мной: добрае слова заўсёды прыемна чуць, тым больш калі яно заслужанае!

— Добрае сло-ова!.. Добрае сло-ова!..— раскрычаўся самы маленькі цікаўны хлопчык.— Асабіста мне ўсё роўна, што скажуць, абы толькі тое, што я зрабіў сапраўды было добраю справай!.. Вы згодны са мной? — звярнуўся ён І да ўсіх астатніх цікаўных хлопчыкаў.

— Згодны!.. Згодны!..— закрычалі цікаўныя хлопчыкі.

— Я таксама згодна з табой,— сказала дзяўчынка Галенка.— Чалавек робіць добрыя справы не за словы падзякі, а таму што ён сам добры чалавек.

— У кожным чалавеку дабрыня самая важная рыса яго характару...— падтрымаў Галенку самы маленькі цікаўны хлопчык.