Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

«Дзіўная рэч гэты самы баль,— думаў Вожык.— Можа, некалі ў далёкіх стагоддзях пра яго нават ніколі і чуць не будуць, а тут столькі нядобрага хвалявання з-за такога кароценькага слоўца «ба-аль!». Вожык быў вельмі сур'ёзнай істотай. Ён сядзеў на пяньку і вельмі сур'ёзна разважаў, што баль будзе абавязкова непатрэбным у будучых стагоддзях, а Глея тым часам вельмі ласкава гаварыла да Бімбок, паказваючы на груд лёгкіх пялёсткаў:

— Гэтыя пялёсткі, сястрыца, нагадваюць аблокі... Яны вельмі прыгожыя, і я магла б з іх пашыць такую ж прыгожую сукенку, лёгкую, як аблокі!.. Але такія ж лёгкія белыя сукенкі будуць і ў русалак, таму што яны шыюць іх з пялёсткаў лілей!

— Калі ты такая разумная, дык, можа, параіш пайсці мне на баль у старой сукенцы?! — закрычала Бімбок.— Я не люблю, калі мне пярэчаць!

— Супакойся, сястрыца... Я пашыю табе сукенку з пялёсткаў лотаці. У начным змроку ты будзеш нагадваць сонечны прамень.

Глеі вельмі хацелася пашыць сукенку з пялёсткаў лотаці. А Бімбок думала, і чым больш яна думала, тым больш ёй падабалася нагадваць сонечны прамень.

— Я згодна,— сказала яна.— Сукенку прынясеш адвячоркам.

Глея глядзела на высокую тоненькую Бімбок, якая хутка аддалялася ад яе, і думала, якая прывабная ў яе сястра, як лёгка і грацыёзна ідзе яна па густой траве, быццам нясе ў сабе самую загадкавую Тайну Прыгажосці. І яшчэ яна думала пра лотаць і пра сукенку, у якой Бімбок будзе нагадваць сонечны прамень... Думкі — думкамі, а справа — справай...

Яшчэ не паспела сонца як след адштурхнуцца ад зеніту і не паспеў Вожык дадумаць свае вельмі сур'ёзныя думкі, якія ўсё больш і больш пераконвалі яго, што баль — рэч цалкам неабавязковая, як радасная, шчаслівая Глея ўжо трымала ў руках сукенку.

Ах, што гэта была за сукенка! Таемная... Зіхоткая... Яна яшчэ дыхала лугам, і Вецер не паспеў з пялёсткаў сагнаць водар глебы. Нават Бімбок, калі ўбачыла сукенку, задаволена заўсміхалася і хацела пацалаваць Глею, але нейкая сіла зацьміла ў ёй гэтае жаданне, і яна сказала стрымана:

— Ідзі... Цябе чакае Вожык.

І зноў Глея сядзела непадалёку ад сваёй хаты, пад шумлівай ялінай і шыла з сухой ігліцы палітончык для Вожыка. А Вожык сядзеў побач і працягваў расказваць вельмі цікавую гісторыю, таму што Глея зноў час ад часу звонка смяялася і гаварыла:

— Вам бы, даражэнькі Вожык, працаваць у цырку! У тым самым цырку, якім захапляюцца дзеці.

І адкуль было ведаць Глеі, што ў гэты момант Бімбок, апрануўшы сваю дзівосную сукенку з пялёсткаў лотаці, раскрывала акно і пачула здзеклівы, сухі, як трэск перасохлага голля, смех старога Крумкача, які сядзеў на галіне магутнага дуба, і звычайна спаў, і ў сваіх снах бачыў войны, войны, войны...

Што прымусіла яго прачнуцца — гэта невядома, але ён прачнуўся, і яго голас страшным громам прагучаў над галавою Бімбок:

— Ты сапраўды думаеш, што гэтую сукенку можна назваць прыгожай?.. Трэба не мець вачэй, каб не бачыць, што яна пашыта са звычайнага балотнага зелля! Ха-ха-ха!..

Бімбок маўчала. Яна не магла зварухнуцца ад нечаканасці. Шчокі яе наліваліся чырванню, і ля самага сэрца нядобра шаптала Злосць:

— Як ты магла даверыцца Глеі!.. Яна пасмяялася над табой!..

Бімбок тупнула ножкай: раз... другі... І пачала ярасна зрываць з сябе сукенку.

— Глея!.. Нягодніца!.. Зараз жа ідзі сюды! — голас Бімбок сарваўся, і яна бездапаможна ўпала ў крэсла.

А стары Крумкач тым часам сеў на падаконне і загаварыў хітрым голасам:

— Зараз сюды прыбяжыць Глея! Ты будзь разумнай, не крычы, не злуйся... Ты проста папрасі ў Глеі, каб яна пашыла табе сукенку з месячнага святла або з рачной хвалі.

Ледзь паспеў стары Крумкач сказаць апошнія словы, як дзверы пакоя расчыніліся і ўсхваляваная Глея кінулася да сястры.

— Бімбок!.. Мілая!..— сказала яна.— Што здарылася?! Табе не спадабалася мая сукенка? Ах, навошта ты парвала яе?! — Глея ледзь не заплакала, гледзячы, як цяпло і бляск пакідаюць скамечаныя пялёсткі.

— Падыдзі бліжэй,— горда прамовіла Бімбок.— Я расчаравалася ў сукенцы з пялёсткаў лотаці. І цяпер хачу сукенку з месячнага святла або рачной хвалі.

— Але гэта немагчыма! — ускрыкнула Глея.— Месячнае святло няўлоўнае, гэтак жа як і рачная хваля. Я не змагу табе пашыць такую сукенку! — сказала яна ціхім голасам, і Глеі было горка ад таго, што мусіла сказаць Бімбок такія словы.

— Ха-ха-ха!..— засмяяўся стары Крумкач і зноў сеў на галіну магутнага дуба.

Шчокі Бімбок пачалі налівацца чырванню. Злосць цяпер крычала ў яе сэрцы: