Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

— Вунь стаіць майстар Дзве Залачоныя Дужкі. Ён прадае чароўныя акуляры.

А кароль з таго самага дня ніколі не задаваў пытання сваім мудрацам: якая самая шкодная рэч у яго каралеўстве? Больш таго, ён ніколі не браў у рукі свой сярэбраны кубак, калі ў Ружовай зале збіраліся прыдворныя, і яны перасталі ліць у яго свой ялей.

* * *

Галенка чакала, што скажуць цікаўныя хлопчыкі, і ёй уяўлялася, што яны стануць захапляцца майстрам Дзве Залачоныя Дужкі, але пачула зусім іншае, таму што самы старэйшы з цікаўных хлопчыкаў сказаў, ледзь толькі яна закончыла расказваць сваю казку:

— Добра, што кароль больш ніколі не задаваў сваім мудрацам пытання: якая самая шкодная рэч у яго каралеўстве? І вельмі добра, што ён больш ніколі не браў у рукі свой сярэбраны кубак, калі ў Ружовай зале збіраліся прыдворныя.

І з самым старэйшым хлопчыкам пагадзіўся самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў. Здавалася, ён нават трошкі падрос ад свайго дужага голасу.

— Я ўпэўнены,— сказаў ён,— што прыдворныя зноў і зноў лілі б у сярэбраны кубак ялей, настоены на тых мізэрных жоўтых кветачках, якія не маюць нават назвы, бо калі хоць раз нехта сказаў няпраўду, яму абавязкова схочацца яе паўтарыць яшчэ раз.

І яго думка мела працяг.

— ПРАЎДЗІВАСЦЬ — сястра СУМЛЕННАСЦІ,— зазначыў самы старэйшы з цікаўных хлопчыкаў.— Гэта яны — тыя галоўныя рысы, якія павінны выхоўваць мы ў сабе змалку.

На што Галенка і самаму маленькаму з цікаўных хлопчыкаў, і самаму старэйшаму сказала:

— Вы проста цудоўныя хлопчыкі!.. Вы вельмі добра разважаеце, але галоўных рысаў, якія павінен выхоўваць кожны чалавек у сабе змалку, вельмі і вельмі многа. Акрамя ПРАЎДЗІВАСЦІ і СУМЛЕННАСЦІ я назвала б яшчэ і ПРАЦАВІТАСЦЬ,— і Галенка не пасмела сказаць цікаўным хлопчыкам, што гэтыя ўсе чалавечыя рысы, якія назваліся тут, таксама яе «Я», а толькі падумала пра гэта і яшчэ пра тое, што, магчыма, ёй трэба сказаць хлопчыкам аб працавітасці значна больш таго, што яна ўжо сказала, таму паспешліва дадала: — Дазвольце!.. Дазвольце мне расказаць вам яшчэ адну казку з тых самых, якія я некалі пачула ад сваёй бабулі, і вы пабачыце на прыкладзе, што значыць быць працавітым.

І Галенка пачала расказваць цікаўным хлопчыкам казку

У лесе густым і цёмным, але вельмі прыгожым, таму што там раслі самыя дзівосныя расліны, якія толькі могуць расці на свеце, жыў чараўнік, якога звалі Магу Тое, На Што Здатны. Ён мог позіркам перасаджваць дрэвы, мог разганяць хмары і размаўляць з сонцам, з ім раілася ноч, ці не зарана яна апускаецца на зямлю. Але мая казка не пра чараўніка, а пра яго дачок: адну з іх звалі Глея, другую — Бімбок.

Бімбок была незвычайна прыгожая: высокая-высокая, тонкая-тонкая, з доўгімі чорнымі валасамі, якія ажно заблытваліся ў траве, калі Бімбок збірала белыя пахкія краскі на любімай палянцы. Больш яна нічога не ўмела рабіць — толькі збірала краскі; і калі красак збіралася столькі, каб з пялёсткаў можна было пашыць сукенку, Бімбок падзывала Глею, сваю малодшую сястру, якая таксама была прыгожай. Але ўсе захапляліся працавітасцю Глеі, яе ўменнем шыць сукенкі з пялёсткаў, з траў, з тоненькіх дубчыкаў, з пушынак таполяў і дзьмухаўцоў.

Вось і ў той дзень, пра які я хачу расказаць у гэтай казцы, Глея сядзела непадалёку ад сваёй хаты пад шумлівай ялінай і шыла з сухой ігліцы палітончык для Вожыка. Вожык сядзеў побач і расказваў Глеі нейкую вельмі цікавую гісторыю, таму што Глея час ад часу звонка смяялася і гаварыла:

— Вам бы, даражэнькі Вожык, працаваць у цырку! У тым самым цырку, якім захапляюцца дзеці.

І Вожык пагаджаўся з Глеяй:

— O-o, цырк — гэта вельмі здора-а-ава!

Колькі яны яшчэ сядзелі пад шумлівай ялінай, дакладна невядома. Можа, вельмі доўга, а можа, Глея толькі-толькі ўзялася за работу, ды гэтага і не трэба ведаць. Справа ў тым, што зусім блізка з-за высокіх дрэў нечакана пачуўся голас Бімбок, ды такі гучны, такі капрызлівы і раздражнёны, што Глея проста спалохалася, а Вожык адчуў сябе надзіва няёмка, бо каму прыемна быць сведкам чужой нявыхаванасці!

— Глея!.. Ты проста невыносная нягодніца!— крычала Бімбок.— Колькі я магу чакаць цябе! Ці ты не ведаеш, што я сёння іду на баль да гэтых... бляклых дурніц... русалак!.. Я іду на баль!.. На баль!.. На баль!..— і няцяжка здагадацца, што ў гэты момант Бімбок тупала сваёй ножкай ад нецярплівасці.

О гэтая чужая нявыхаванасць! Колькі справядлівых слоў асуджала яе і колькі яшчэ тых самых справядлівых слоў будзе яе асуджаць, але гэтае асуджэнне, тым не менш, не перашкаджала Бімбок тупаць ножкай, а Глеі паспешліва адкідваць убок палітончык, які яна шыла для Вожыка, і бегчы туды, дзе ўсё больш і больш раздражнялася Бімбок.